Budowa rezydencji dla komisarza dóbr wilanowskich rozpoczęła się w 1775 r. i trwała do roku następnego. Zleceniodawcą był August Adam Czartoryski, ówczesny właściciel majątku. Zapłata za kopanie fundamentów i wymurowanie ścian trafiła do architekta Jana Kotelnickiego, który odpowiedzialny był również za budowę kościoła św. Anny w Wilanowie.
Według barokowej mody
Komisaria składała się z dworu, stajni i wozowni. Zostały one zaprojektowane w typowo barokowym układzie między ogrodem a dziedzińcem. Za dworem z ryzalitem w elewacji frontowej, wybudowanym na planie prostokąta, założono geometryczny ogród. Wiemy jak wyglądał jedynie z zachowanych planów. Wozownia i stajnia powstały po bokach obszernego dziedzińca.
Podział na dwie części
Przełomowym zdarzeniem dla Komisarii było przedzielenie założenia na dwie części. Stało się to w wyniku przesunięcia w latach 1845-1850 układu komunikacyjnego, czyli traktu czerniakowskiego. Dwór znalazł się po zachodniej stronie drogi, zaś zabudowania gospodarcze po wschodniej. Zaczęły one funkcjonować niezależnie od siebie. Budynek dworu w XIX w. został rozbudowany w kierunku północnym.
Oficyny połączono dodatkowym skrzydłem od wschodu i zabudową od frontu. Kompleks został więc zamknięty z czterech stron, a komunikacja odbywa się przez bramę. W XIX w. urządzono w nich kuźnie, a następnie garaże i warsztaty.
Przedszkole i mieszkania
Po II wojnie światowej w dworze urządzono przedszkole, a w 1972 r., po przeznaczeniu go na mieszkania, przeszedł gruntowny remont. Przywrócony został mu wtedy późnobarokowy charakter. Zachowane zostały XVIII-wieczne mury konstrukcyjne, piwnica oraz historyczna więźba dachowa. Budynek przyciąga uwagę łamanym dachem polskim, pokrytym ceramiczną dachówką. Budynek do dziś pełni funkcję mieszkalną.
