Domykał on od zachodu kompleks zabudowań dawnej oficyny przebudowanej przez tego samego architekta na dom gościnny. Widoczny na dawnych planach niezwykle długi budynek, został rozebrany w końcu lat 30. XX w.
Budynek aresztu jako jedyny przetrwał z wielu zabudowań rozgraniczających od południa część gospodarczą, czyli folwark wilanowski, od reprezentacyjnej części pałacowo-ogrodowej. Warto podkreślić, że pierwotnie do kompleksu należały wozownie, obecnie znajdujące się w południowej części przedpola pałacowego, obok dzisiejszego Muzeum Plakatu.
Budynek aresztu przetrwał II wojną światową. W latach 1972-1978 został wyremontowany. Wymieniono stropy i całą zachodnią ścianę wraz z fundamentami. Mimo dużego zakresu prac udało się zachować pierwotną formę architektoniczną budynku. Wejście nadal znajduje się pod podcieniem wspartym na pojedynczym słupie, a po zachodniej stronie aresztu są komórki gospodarcze połączone murem.
Willa zarządcy
Od północy z budynkiem aresztu sąsiaduje tzw. Szenicówka. Willa wybudowana w 1925 r. otoczona obszernym ogrodem była domem zarządcy. Nazwę wzięła od Andrzeja Szenica, który w latach II wojny światowej, mieszkał tu pełniąc z ramienia Niemców, zarząd nad dobrami wilanowskimi. Po wojnie poślubił on Zofię Starzyńską, spokrewnioną z rodziną Branickich, którzy byli ostatnimi właścicielami Wilanowa.
Po wojnie w willi stacjonowało wojsko, które ją zdewastowało. Po przekazaniu budynku muzeum wilanowskiemu został on wyremontowany i obecnie działa w niej restauracja Villa Intrata.
Areszt i willa, chodź pochodzą z różnych czasów, stanowią ważne świadectwo funkcjonowania najbliższego otoczenia pałacu w Wilanowie. Obiekty spełniały funkcje związane z obsługą rezydencji, ale również posiadały formę architektoniczną godną królewskiego sąsiedztwa.
