Wybitny znawca historycznych ogrodów, metod ich rekonstrukcji i konserwacji, a także problematyki z szeroko rozumianej ochrony krajobrazu kulturowego. Autor wielu założeń parkowych i ogrodowych.
Podczas II wojny światowej wraz ze zniszczeniami budynków i ulic Warszawy wielkie straty poniosła zieleń miejska, ujęcia wodne, rzeźby ogrodowe, pomniki stojące wśród zieleni w parkach, na skwerach i placach.
Kiedy ruszyła odbudowa miasta, obok rekonstrukcji zabytków powstawały nowoczesne dzielnice mieszkaniowe. Często odbiegały od dawnej przyulicznej zabudowy w pierzei. Architekci planowali luźne rozmieszczenie budynków, zwłaszcza mieszkalnych, stojących pośród zieleni, która w nowych osiedlach miała pełnić bardzo doniosłą rolę.
Restaurował stare, zakładał nowe
Straty w zieleni miasta były ogromne. Podobnie, jak koniecznym było odbudowanie lub wzniesienia nowych murów, trzeba było przywrócić urodę dawnym parkom lub stworzyć nowe tereny zieleni. W tym dziele ogromną rolę odegrał Longin Majdecki.
Nie sposób wyliczyć realizacji ogrodowych, parków i zieleńców, których był autorem. Ponadto pisał, uczył, edukował. Warszawa zawdzięcza mu wiele pięknych parków, ogrodów i tego, że mieszkając w mieście możemy odpocząć wśród zieleni i zachwycić się jej pięknem.
Realizacje w Warszawie
Centralny Park Kultury na Powiślu (1958-1968, współautorzy Alina Scholtz i Zygmunt Stępiński);
Ogród Sejmowy (1957-59 z Witoldem Plapisem);
Park Kazimierzowski (1962-65, pomiędzy skarpą Uniwersytetu a ulicą Browarną);
Różany amfiteatr przy pomniku Chopina w Łazienkach (1963 r.);
Park przy Królikarni (1967-70);
Park Podzamcze wzdłuż Nowego i Starego Miasta (1968 r.);
Urządzenie ogrodu egzotycznego w Palmiarni w Łazienkach (1971-74);
Ogród przy Zamku Królewskim (1973-76, częściowo z Janem Bogusławskim);
Ogród na zapleczu Towarzystwa „Polonii” przy Krakowskim Przedmieściu nr 64 (1976-79);
Park Dolinka Służewiecka (1978- 80).
Realizacje poza Warszawą
Majdecki opracował także projekty parków w Oborach, Opinogórze, Luszynie, Słubicach, Trembkach, Sterdyni, Świdnie, Sokołowie, Żeliszewie, Lubostroniu, Osuchowie, Pułtusku, Rozalinie, Guzowie, Sannikach, Warce, a wraz z A. Majdecką-Strzeżek – w Ostromecku, Cieplicach Zdroju oraz Kikole. Zajmował się także rewaloryzacją zespołu parkowego w Radziejowicach i parku pałacowego w Helenowie.
Notka biograficzna
Longin Majdecki urodził się w Warszawie 4 października 1925 r. Tutaj podczas wojny skończył szkołę średnią i zaraz po wyzwoleniu rozpoczyna studia wyższe. Już w 1949 r. podjął pracę jako architekt–ogrodnik. Wkrótce ukończył Państwową Wyższej Szkołę Ogrodniczą II stopnia na Ursynowie i Szkołę Główną Gospodarstwa Wiejskiego. Został także absolwentem Studium Podyplomowego Planowania Przestrzennego na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej.
Pracował w Biurze Urbanistycznym Warszawy (1949-1952), w Biurze Projektów Budownictwa Komunalnego „Stolica”. W 1959 r. uzyskał dyplom historyka sztuki na Wydziale Historii Uniwersytetu Warszawskiego (promotorem jego pracy magisterskiej „Rzeźba w ogrodach polskich drugiej połowy XVIII wieku” był prof. Stanisław Lorentz).
Cztery lata wcześniej jako asystent, a wkrótce wykładowca, rozpoczął działalność dydaktyczną na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Od lat 60.XX w. prowadził wykłady z historii ogrodów na SGGW i na Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej.
W latach 1981-97 był prodziekanem Wydziału Ogrodnictwa i niemal równolegle kierownikiem Katedry Urządzania Krajobrazu SGGW w Warszawie.
Organizacje i członkostwo, nagrody
SARP, Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Ogrodnictwa, ICOMOS, Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków, laureat wielu nagród branżowych i państwowych oraz Złotej Odznaki Odbudowy Warszawy, odznaczony Medalem X-lecia.
Wybrane książki i publikacje
L. Majdecki jest autorem następujących pozycji: „Historia ogrodów”, wznawiana wiele razy od 1972 r., „Twórczość planisty Stefana Celichowskiego”, „Problemy architektury krajobrazu”, „Sztuka japońskich ogrodów”, „Słowniki sztuki ogrodowej” i „Słownik ogrodników i twórców ogrodów w Polsce”.
Longin Majdecki zmarł 14 lipca 1997 r. w Warszawie. Jest pochowany na cmentarzu przy ul. Renety przy kościele św. Katarzyny w Warszawie.
Opracowała: Urszula Zielińska-Meissner BSKZ
Źródła i bibliografia: Wikipedia, Sto warszawiaków i warszawianek. „Warszawski Kalendarz Ilustrowany "Stolicy" - 1967, s. 40, 1966. Warszawa: Wydawnictwo Warszawskiego Tygodnika "Stolica"; T. M. Ciołek, Gerard Ciołek i Przyjaciele Kalendarium życia i pracy 25 pasterzy krajobrazu i zabytków, cz.1 i 2, Kraków 2019.