Jako wybitny znawca zespołu pałacowego w Łazienkach Królewskich przywrócił jego świetność po zniszczeniach II wojny światowej. Odbudował także wiele warszawskich pałaców i kamienic na Starym Mieście.
W Biurze Odbudowy Stolicy w Wydziale Architektury Zabytkowej pracował od 9 marca 1945 r. Następnie w 1948 r. przeniósł się do nowo utworzonego Urzędu Konserwatorskiego m.st. Warszawy. Był kierownikiem Pracowni Stanisławowskiej zajmującej się odbudową zabytków architektury z końca XVIII w., a w szczególności zespołu pałacowego w Łazienkach Królewskich. Pod jego opieką był pałac Na Wodzie, Pomarańczarnia z Teatrem Stanisławowskim, Ermitaż i pałac Myślewicki. Znał je niemal „na pamięć” gdyż odbudowywał je po okresie zaborów i po zniszczeniach I wojny światowej. W jego zespole pracowali m.in. Zofia Cydzik i Jacek Cydzik oraz Anna Czapska.
Architekt Jan Dąbrowski był także współautorem pierwszego, niezrealizowanego projektu odbudowy Zamku Królewskiego z 1949 r. Ponadto zaprojektował i nadzorował odbudowę Belwederu i Obserwatorium Astronomicznego w Al. Ujazdowskich. Według jego koncepcji odbudowano pałac Tyszkiewiczów-Potockich i pałac Uruskich przy Krakowskim Przedmieściu oraz kamienice przy ul. Krzywe Koło 2, 4, 14, 16 i 18 na Starym Mieście.
Realizację wszystkich swoich projektów nadzorował osobiście, zwracając szczególną uwagę na zgodność stylową i precyzję wykonania. Od 1955 r. do przejścia na emeryturę był konserwatorem zabytków m.st. Warszawy.
Nota biograficzna
Urodził się 15 stycznia 1888 r. w Tarnówku w powiecie Krasnystaw. Do szkoły średniej uczęszczał w Lublinie. Studia architektoniczne rozpoczął w 1909 r. w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. Ukończył je podczas I wojny światowej w 1916 r. Jako poddany carski został powołany do marynarki wojennej, gdzie ukończył studia wojskowe i w stopniu porucznika został wysłany do twierdzy Kronsztad.
Gdy Polska odzyskała niepodległość w listopadzie 1918 r. powrócił do kraju i wiosną następnego roku przedłożył swoją kandydaturę w Ministerstwie Robót Publicznych. Wkrótce podjął tam pracę jako projektant i kierownik budów w Dyrekcji Robót Publicznych w Warszawie. W latach 1920-21 brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, a po jej zakończeniu powrócił do pracy przy zabytkach w Zarządzie Gmachów Reprezentacyjnych Rzeczypospolitej Polskiej w Warszawie.
Do wybuchu II wojny światowej w 1939 r. pełnił funkcję architekta-konserwatora Zamku Królewskiego, Belwederu i dyrektora zespołu pałacowego w Łazienkach.
Zajmował się również projektowaniem budynków mieszkalnych i koszarowych w Warszawie, Podkowie Leśnej i Otwocku. Projekty budynków koszar z 1924 r. i willi w Podkowie Leśnej z 1927 r. zostały opublikowane w "Architekturze i Budownictwie" (1927, nr 11-12). W ogólnopolskim konkursie na bazylikę morską w Gdyni w 1929 r. otrzymał II równorzędną nagrodę, a w 1931 r. II nagrodę za mauzoleum na Grochowie w Warszawie.
Wojna i okupacja
Podczas II wojny światowej oficjalnie pracował w Towarzystwie Kredytowym Ziemskim nadzorując odbudowę jego gmachu przy ul. Kredytowej (obecnie siedziba Muzeum Etnograficznego). Zatrudniony był także przy pracach remontowo-wykończeniowych rozpoczętych przed wojną oraz przy bieżących remontach na Żoliborzu i Mokotowie.
Należał do konspiracyjnego zespołu architektów, którzy pod kierunkiem prof. Mariana Lalewicza przygotowywali projekty odbudowy zniszczonych zabytkowych budynków w Warszawie. Prowadził także dokumentację budynków i lokali mieszkalnych zajętych przez Niemców. Po upadku powstania warszawskiego w 1944 r. wraz z żoną i córką został wywieziony do obozu pracy pod Frankfurtem, a potem na przymusowe roboty do fabryki w Landsbergu nad Wartą. W styczniu 1945 r. powrócił do Polski.
Opublikował szereg artykułów związanych ze swoją pracą konserwatorską. Był członkiem Komisji Architektoniczno-Budowlanej Obywatelskiego Komitetu Odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie, należał do Stowarzyszenia Architektów Polskich i Stowarzyszenia Historyków Sztuki. Odznaczony m.in. zespołową nagrodą artystyczną II stopnia za zasługi w dziedzinie architektury, nagrodą Miasta Stołecznego Warszawy w 1953 r., Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Zmarł 25 października 1975 r. w Zgierzu, pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Opracowała: Urszula Zielińska-Meissner, BSKZ
Źródła i bibliografia: Archiwum Biura Odbudowy Stolicy, Archiwum Państwowe w Warszawie, Arch. i Budownictwo 1930, nr 3; S. Łoza, Architektura 1953, nr 9, s. 218; B. Januszkiewicz, mgr inż. arch. Jan Dąbrowski (1888-1975), Ochrona Zabytków 1976, nr 4, Katalog Zabytków Sztuki, Miasto Warszawa, cz. I: Stare Miasto, Warszawa 1993.