Warszawskie getto utworzone przez Niemców było największym w całej okupowanej Europie. Długość zbudowanego wokół niego muru wynosiła 18 km. W 2008 r. jego historyczny przebieg został oznaczony w przestrzeni miasta.
Warszawskie getto zostało odcięte od reszty miasta 16 listopada 1940 r. Otoczony murem obszar miał początkowo ok. 307 ha, potem był zmniejszany. Od stycznia 1942 r. dzielił się na tzw. duże i małe getto. Stłoczono w nich około 360 tys. Żydów z Warszawy i 90 tys. z innych miejscowości.
Prawie 100 tys. ludzi zmarło z głodu. W lecie 1942 r. Niemcy wywieźli i zamordowali w komorach gazowych Treblinki ok. 300 tys. osób. W chwili wybuchu powstania w getcie 19 kwietnia 1943 r. było około 70 tys. ludzi. Powstanie trwało miesiąc, symbolem jego upadku było wysadzenie 16 maja 1943 r. Wielkiej Synagogi na Tłomackiem.
Oznaczenie granic getta
Spacerując po ulicach dawnego getta napotykamy na żeliwno-betonowe podłużne płyty zamocowane w chodnikach w miejscu przebiegu muru, jakim Niemcy otoczyli getto.
To elementy wspólnego projektu Stołecznego Konserwatora Zabytków i Żydowskiego Instytutu Historycznego zrealizowanego w 2008 r. Polegał on na oznakowaniu historycznego przebiegu granic getta poprzez zawieszenie w 21 miejscach w Warszawie na żelbetowych postumentach, murach i na elewacjach budynków, tablic wykonanych z brązu, pokazujących obszar getta. Tablice zawierają także archiwalną fotografię miejsca, w którym stoi postument oraz informację w języku polskim i angielskim. U podnóża tablic znajdują się płyty z napisem „Mur getta”, również w dwóch językach.