Ursynowskie Centrum Kultury “Alternatywy”

ul. Indiry Gandhi 9

02-776 Warszawa

Debata wprowadzająca “Miejsca otwarte – pierwsza linia frontu w kryzysie?”

Kryzysów, które nam towarzyszą, jest coraz więcej - po pandemii COVID-19, nastąpiła eskalacja konfliktu w Ukrainie. W czasie debaty otwierającej tegoroczną konferencję chcemy się przyjrzeć, jaką rolę pełnią w nich miejsca otwarte, jak same miejsca zmieniają się pod wpływem wydarzeń kryzysowych oraz co umożliwia wspieranie działań oddolnych. Nasze gościnie i gość reprezentują trzy instytucje, które włączyły się w działania pomocowe na rzecz osób uchodzących z Ukrainy.

Prowadząca: Dorota Kostowska

Rozmówcy i rozmówczynie:

• Anna Przybysz - MAL we Włochach, Ośrodek Pomocy Społecznej Dzielnicy Włochy m.st. Warszawy
• Sławomir Księżniak - Dzielnicowy Dom Kultury „Węglin” w Lublinie
• Joanna Lebiest - Biblioteka Publiczna w Niepołomicach im. Tadeusza Biernata

Streaming online (link do nagrania sesji). Tłumaczenie PJM.

***

Dorota Kostowska – Trenerka, facylitatorka graficzna, producentka eventów online, a z wykształcenia socjolożka. Ma ponad 15 lat doświadczeń w innowacyjnym uczeniu dorosłych. Pracowała dla United Nations Development Program (UNDP). Z Fundacją Rozwoju Społeczeństwa Informacyjnego, jako główna specjalistka ds. szkoleń i szefowa zespołu „edukacja i innowacje”, realizowała Program Rozwoju Bibliotek. Od 2015 r. jest właścicielką EduLab – własnej firmy, w której – jak w laboratorium – sprawdza, bada, eksperymentuje z różnymi formami edukacyjnymi. Prowadzi webinaria i produkuje konferencje online. Jest facylitatorką graficzną – tworzy zapisy graficzne na żywo, ilustruje materiały edukacyjne i prowadzi warsztaty, na których ośmiela dorosłych do wykorzystania myślenia wizualnego w komunikacji. Prowadzi warsztaty z wystąpień publicznych.

 

Anna Przybysz – absolwentka WSP im. Janusza Korczaka – kierunek praca socjalna, absolwentka Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego – kierunek polityka społeczna, a także Kolegium Pracowników Służb Społecznych i Szkoły Policealnej Pracowników Służb Społecznych im. Aleksandra Kamińskiego w Warszawie. Ukończyła studia podyplomowe z zakresu coachingu w Wyższej SNS Pedagogium oraz studiów podyplomowych z zakresu Poradnictwa rodzinnego i psychologiczno-pedagogicznego, profilaktyki i terapii systemów rodzinnych w WSKZ.  Posiada doświadczenie w budowaniu partnerstw na rzecz osób zagrożonych wykluczeniem społecznym. Od 2020 r. współprowadzi Miejsce Aktywności Lokalnej we Włochach - pierwszy MAL w strukturach ośrodka pomocy społecznej.

 

Sławomir Księżniak – Kulturoznawca (Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie), muzyk, grafik-designer. Absolwent studiów podyplomowych z zakresów zarządzania (Polska Akademia Nauk, Warszawa). Dyrektor instytucji kultury w Janowcu n/Wisłą i Opolu Lubelskim. Prelegent i ekspert Forum Praktyków Partycypacji, NieKongresu Animatorów Kultury, I Forum Praktyków Animacji i Edukacji Kulturowej Nowe Współrzędne. Członek Forum Kraków. Laureat Nagrody Kulturalnej Województwa Lubelskiego (2020), Nagrody Okolicznościowej Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2020) i Nagrody Okolicznościowej Prezydenta Miasta Lublin (2016). Odznaczony Medalem 700-lecia Miasta Lublin (2017). Absolwent 13. edycji Szkoły Liderów Polsko-Amerykańskiej Fundacji Wolności i Fundacji Szkoła Liderów. Z wykształcenia artysta plastyk, z zamiłowania muzyk. (fot. Jacek Świerczyński)

 

Joanna Lebiest – dyrektor Biblioteki Publicznej w Niepołomicach im. Tadeusza Biernata od 2004 r. oraz opiekun Laboratorium Aktywności Społecznej Open Space od 2017 r. Z wykształcenia - historyk i menadżer kultury: absolwentka Historii na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz Zarządzania instytucjami kultury na Uniwersytecie Pedagogicznym w Krakowie. Prywatnie – mama 5 dzieci.

 

 

 

Miejsca otwarte – pierwsza linia frontu w kryzysie? Podsumowanie debaty.

1. Rozmowę zaczęliśmy od refleksji i opowieści każdej z zaproszonych osób o tym, czym jest pierwsza linia frontu dzisiaj, a czym była w momencie wybuchu wojny w Ukrainie.

• Anna Przybysz zdefiniowała to jako otwartość, bycie tu i teraz, docenianie tego co mamy. MAL we Włochach zareagował błyskawicznie na kryzys wywołany atakiem Rosji na Ukrainę. Razem ze społecznością skupioną wokół stworzono miejsce, do którego mógł przyjść każdy, kto potrzebował pomocy. Nieznani sobie ludzie potrafili współdziałać i współtworzyć.
• Joanna Lebiest, reprezentująca instytucję z niewielkiej gminy Niepołomice (łącznie 30 tys. mieszkańców) w Małopolsce, podkreśliła, jak wielką zmianę musiała przejść biblioteka zarówno podczas pandemii Covid-19, jak i po wybuchu wojny. Biblioteka w pandemii była jedyną otwartą instytucją w gminie, ale musiała zrezygnować z wielu wypracowanych sposobów działania, by w ogóle móc służyć mieszkańcom. W momencie wybuchu wojny prowincjonalna biblioteka znalazła się w oku cyklonu, gdyż setki uchodźców z Ukrainy przychodziły do biblioteki po pomoc, wsparcie w zrozumieniu spraw urzędowych. Dzisiaj w stałej ofercie biblioteki są bardzo popularne lekcje polskiego. Tygodniowo na lekcje uczęszcza średnio 100 osób.
• Sławomir Księżniak wspomniał, że w mieście (Lublinie) pojawili się nowi mieszkańcy, a linia frontu jest cały czas w tym samym miejscu, natomiast to podejście instytucji do sytuacji zmienia się i powinno się zmieniać. Instytucje muszą zacząć o sobie myśleć w kategorii dostępności dla wszystkich, a tym samym zmieniać się i reagować na bieżące potrzeby.

 

2. Mówi się, że jedyne co jest pewne w życiu to zmiana. A jednak boimy się i zmian i kryzysów, którymi jesteśmy bombardowani. Jaka jest Państwa perspektywa kryzysu z punktu widzenia instytucji, zespołów i odbiorców na rzecz których działacie. Z czym się mierzą Wasze społeczności i zespoły w kontekście kryzysowym?

• Anna Przybysz: to wielozadaniowość jest największym wyzwaniem z jakim mierzy się zespół. MAL to niewielka grupa ludzi, którzy realizują ciągle nowe zadania, bo potrzeby wokół dynamicznie się zmieniają. To co pomaga w tej sytuacji to otwartość i wsparcie zespołowe, które może zapobiegać wypaleniu zawodowemu.
• Joanna Lebiest: rzeczywistość zarządzania instytucją podczas kryzysu to trudne, samotne, niewygodne decyzje wymagające odwagi. Bardzo ważna jest rola samorządu w małej gminie oraz możliwości finansowania dodatkowych i nowych działań biblioteki związanych z kryzysem migracyjnym.
• Sławomir Księżniak: Po oswojeniu kryzysu i nabraniu doświadczenia możemy poprawić i uzupełnić ofertę naszej instytucji. Tworzymy coraz więcej możliwości integracji dla Ukraińców i Polaków, by włączać do naszej społeczności nowych mieszkańców.

 

3. Jak zmieniły się Wasze instytucje w związku z wojną w Ukrainie?

• Sławomir Księżniak: rozszerzamy naszą ofertę integracyjną, uczymy się nowego podejścia.
• Anna Przybysz: jesteśmy dostępni, mieszkańcy korzystają z naszej przestrzeni, mamy niestandardowe godziny otwarcia, bierzemy udział w wielu wydarzeniach zewnętrznych.
• Joanna Lebiest: dobrze i bezpiecznie już było. Dziś wiemy, że poradzimy sobie w każdej sytuacji.

 

4. OTWARTOŚĆ to...

Anna Przybysz: dostępność.

Joanna Lebiest: patrzenie z perspektywy odbiorcy, wychodzenie i słuchanie odbiorcy.

Sławomir Księżniak: gotowość na zmienność.

Głos z sali: gotowość do uczenia się.

5. „Mamy różne rozumienie solidarności: na przykład solidarność wobec własnej grupy, rodziny i przyjaciół – to solidarność w pewien sposób zamknięta, plemienna, w której są swoi i obcy (kibice, mafia). My potrzebujemy promować i uczyć solidarności codziennie otwartej na innych, niepodobnych do nas, przekraczać granice, szukać pola do porozumienia, współpracy. Wtedy właśnie promujemy solidarność równych – równych w godności bez względu na status, płeć, rasę, pochodzenie lub orientację seksualną. Można to realizować na przykład poprzez włączenie się w mikroskali w sąsiedztwie, w swojej społeczności lub poprzez różne ruchy, organizacje ogólnopolskie”.

(SOLIDARNOŚĆ CODZIENNIE. PORĘCZNIK , Sylwia Bruna, Bartosz Rief, Gdańsk 2022)

6. Czy miejsce otwarte może być nazbyt otwarte?

• Joanna Lebiest: tak, to możliwe, kiedy odbiorcy korzystają z naszej oferty przekraczając pewne granice, zawłaszczają wspólną przestrzeń. W uspokojeniu sytuacji pomaga i regulamin i rozmowa.
• Sławomir Księżniak: dopóki ktoś nie wchodzi zbyt mocno w przestrzeń innej osoby, wszystko jest w porządku.
• Anna Przybysz: ważne jest poszanowanie potrzeb różnych grup, ale też uczenie odbiorców tego, że są współodpowiedzialni za miejsce.

 

7. Jak poszukuje się pola do porozumienia i współpracy?

• Joanna Lebiest: początkowo idea miejsca otwartego była niezrozumiała i mieszkańcom trudno było się w tym odnaleźć, dzisiaj jest bardzo dobrze. My jako instytucja stoimy na straży zasad, staramy się brać pod uwagę różnorodne potrzeby.

• Sławomir Księżniak: to kwestia procesu, poznawania się i dialogu. To nie jest proste i czasami może nie wszystko się powiedzie, ale trzeba odważnie próbować.

• Anna Przybysz: współpraca ze środowiskiem lokalnym, docenianie innych.

 

P.S. W zespole każdej reprezentowanej instytucji jest dziś zatrudniona osoba z Ukrainy, biegle władająca językiem polskim i ukraińskim. Osoby te są wsparciem zarówno dla społeczności ukraińskiej jak i dla zespołów instytucji.

Przerwa kawowa

O sesji:
Nasi goście i gościnie opowiedzą o tym, jak bilard pojawił się w przestrzeni biblioteki, jak stworzyć miejsce od zera we współpracy ze społecznością, jak sprawdzają się rezydencje społeczno-artystyczne w miejscu otwartym, jak przestrzeń dla społeczności LGBTQ+ może pełnić funkcje sąsiedzkie. Będzie ciekawie i inspirująco!

• Monika Owsianik - Filia Biblioteczna w Kamieniu Górowskim, Zespół Placówek Kultury w Wąsoszu
• Przemysław Skwarski - Dom Sąsiedzki nad Stawem, Ośrodek Pomocy Społecznej Dzielnicy Bemowo m.st. Warszawy
• Daniel Stachuła i Zuzanna Głowacka - Stowarzyszenie Młodych Animatorów Kultury, Fyrtel Główna, Poznań
• Mateusz Gędźba – Federacja Znaki Równości, Dom EQ, Kraków

Streaming online (link do nagrania sesji). Tłumaczenie PJM.

Prelegentki i prelegenci:

** Dom Sąsiedzki nad Stawem (Warszawa) 

Przemysław Skwarski - Z pomocą społeczną związany od 2001r. Pracownik socjalny, koordynator wolontariatu i dwóch Miejsc Aktywności Lokalnej. Zrealizował kilkanaście projektów socjalnych finansowanych ze środków krajowych i europejskich. Praktyk, wykorzystujący metodę organizowania społeczności lokalnej w procesie aktywizacji i edukacji grup sąsiedzkich. Przez wiele lat pomagał bezrobotnym w podjęciu działalności gospodarczej, pisał biznes plany, aktywizował i wspierał początkujących przedsiębiorców. Mąż, ojciec dwóch córek, amator biegania i pasjonat muzyki.

 

 

 

** Filia Biblioteki Publicznej w Kamieniu Górowskim

Monika Owsianik – pracuję w Filii Bibliotecznej w Kamieniu Górowskim należącej do Zespołu Placówek Kultury w Wąsoszu. Mieszkam w uroczej miejscowości na Dolnym Śląsku o nazwie Wrząca Wielka. Ukończyłam studia pedagogiczne. Najważniejszymi osobami w moim życiu jest mój mąż Stanisław i trzej synowie. W moim domu i sercu mieszka również pies Szarik i kot Puszek. Praca bibliotekarza jest dla mnie miłym uzupełnieniem codziennego życia. Uwielbiam czytać książki, więc wśród nich czuję, że jestem na właściwym miejscu . W wolnych chwilach lubię spędzać czas z rodziną, śpiewać i spacerować z psem.

 

 

 

** Fyrtel Główna w Poznaniu

Zuzanna Głowacka — producentka, kuratorka, menedżerka i animatorka kultury. Dyrektorka programowa festiwalu sztuk społecznych OFF Opera. Współzałożycielka Kolektywu Aktywne Miasto. Pracuje w Stowarzyszeniu Młodych Animatorów Kultury (SMAK), z którym prowadzi przestrzeń Fyrtel Główna. W latach 2015-2020 twórczyni wielkopolskiego projektu 5 zmysłów adresowanego do osób z niepełnosprawnościami. W swoich działaniach stara się tworzyć przestrzeń do egalitarnych dyskusji. Korzysta m.in. ze storytellingu, etnografii performatywnej czy pracy ze wspomnieniami (m.in. Projekt TAXI, Rozmowy o śmierci). (fot. Krystian Daszkowski)

 

 

Daniel Stachuła — animator i menedżer kultury, teatrolog i polonista, koordynator projektów kulturalnych i artystycznych. Prezes Stowarzyszenia Młodych Animatorów Kultury (SMAK), które realizuje projekty społeczno-artystyczne, m.in. festiwal sztuk społecznych OFF Opera. Dyrektor programowy społecznej przestrzeni kultury, sztuki, edukacji i integracji sąsiedzkiej Fyrtel Główna. Stypendysta MKiDN (2018), nauczyciel akademicki na kierunkach kreatywna produkcja filmowa i zarządzanie kreatywne. Prowadzi szkolenia i warsztaty, opiekuje się procesami twórczymi. Zainteresowany działaniami łączącymi praktykę twórczą z badaniami nad kulturą. (fot. Krystian Daszkowski)

 

 

** Dom EQ w Krakowie

Mateusz Gędźba – Na co dzień pracuje jako inspektor ochrony danych w korporacji, a po godzinach począwszy od 2018 r. angażuje się w działalność społeczną w Federacji Znaki Równości w Krakowie. Swoją aktywność zaczynał jako wolontariusz, następnie został wybrany członkiem zarządu. W czerwcu 2019 r. uczestniczył w uruchomieniu prowadzonego przez Federację Krakowskiego Centrum Równości DOM EQ, które działa na rzecz społeczności LGBT+ nieprzerwanie do dzisiaj. Począwszy od grudnia 2019 r. pełni funkcję prezesa zarządu. Poza tym koordynuje zespół prawny Federacji. Uwielbia podróże, zna trzy języki obce i uczy się kolejnych. (fot. Mathias Wasik)

 

 

Prowadząca: Agnieszka Matan - osoba o dwóch życiorysach. Animatorka społeczna i była urzędniczka, uznająca lokalność za nadrzędną wartość. Komiczka, scenarzystka, trenerka improwizacji teatralnej. W każdej ze swoich prac opiera się na sieciowaniu zasobów i tworzeniu wspólnot. Na co dzień uprawia sztukę inkluzywną i stara się, aby tworzyć przestrzenie, do których nikt nie wstydzi się wejść. Miłośniczka taksówek i gazety "Retro".

O sesji:

Publikacji na temat wypalenia zawodowego czy aktywistycznego przybywa z każdym miesiącem, zjawisko jest powszechne i dotyka coraz więcej osób. Zapraszam na warsztat podczas, którego przyjrzymy się najważniejszym elementom wypalenia zawodowego i sprawdzimy jak reaguje na nie nasze ciało. Sygnały z ciała o tym, że dzieje się coś niepokojącego zazwyczaj przychodzą pierwsze, ale nie zawsze potrafimy je dostrzec. Coraz więcej wiemy, czy potrafimy tę wiedzę przełożyć na praktyczne rozwiązania? 
Podczas warsztatu będziemy wykonywać proste ćwiczenia ruchowe, będzie też czas na rozmowę i wymianę refleksji.

Prowadząca: Karolina Pluta – trenerka, pedagożka teatru, producentka, performerka, certyfikowana tutorka Szkoły Liderów, prezeska zarządu Stowarzyszenia Pedagogów Teatru. Produkuje spektakle teatralne i wydarzenia społeczno-artystyczne włączające różne grupy społeczne. Jako badaczka, trenerka i coach wspiera instytucje kultury i organizacje pozarządowe w rozwoju i w mądrym odpowiadaniu na potrzeby publiczności. Prowadzi szkolenia i warsztaty dotyczące zapobiegania wypaleniu zawodowemu w trzecim sektorze i rozwijania odporności psychicznej. Absolwentka Laboratorium Nowych Praktyk na Uniwersytecie SWPS oraz International Summer School on Theatre in Social Context w Archa Theatre w Pradze. Członkini kolektywu Laboratorium Teatralno-Społeczne, z którym od 2016 roku realizuje spektakle i akcje performatywne. W swoich działaniach łączy perspektywy społeczną, edukacyjną i artystyczną. (fot. Mikołaj Starzyński)

Podsumowanie sesji “Wypalenie zawodowe animatorek i animatorów”

Wypalenie zawodowe to coraz częściej dyskutowane wyzwanie w środowisku animatorów i animatorek kultury. Ta praca wiąże się z kontaktem z drugim człowiekiem, z działaniami z całymi społecznościami, diagnozowaniem potrzeb i twórczym odpowiadaniem na nie. Potrzeb jest coraz więcej, rzeczywistość zmienia się szybko na naszych oczach, a zasoby, którymi dysponujemy (czas pieniądze, uwaga, energia) nie zawsze są odnawialne.

W ostatnich latach instytucje kultury zaczęły przejmować działania instytucji pomocowych. Coraz więcej praktyk mieście się w instytucjach kultury, domach sąsiedzkich i miejscach otwartych. W idealnym świecie Otwartość na potrzeby i wyzwania innych powinna się wiązać ze znajomością własnych granic i umiejętnością ich komunikowania. Jak wiemy idealny świat nie istnieje, a przekraczanie własnych granic, po to by zrealizować głęboko zakorzenioną w animatorkach i animatorach potrzebę sensu jest powszechne.

Zostanę dłużej, popracuję intensywniej, zrobię to sama, wymyślę, zmobilizuję się, sprawdzę może się da, wynegocjuję, pomogę, zwiększę działania, zmniejszę budżet. Kto z nas tak nie pomyślał i nie zrobił?

W perspektywie krótkoterminowej można. A co jeśli przekraczanie własnych granic i praca w nieustalonych ramach staje się codziennością?

Pojawia się zmęczenie i wyczerpanie emocjonalne, brak i zaniżona ocena własnych osiągnięć - poczucie braku efektywności.

Christina Maslach amerykańska psycholożka społeczna razem ze swoim zespołem z Uniwersytetu Berkeley, prowadziła badania ludzi pracujących w zawodach uważanych za stresujące m.in wśród pracowników opieki społecznej, psychologów, pracowników więzień). Na podstawie swoich badań i obserwacji opisała trzy wymienione wyżej wymiary wypalenia zawodowego.

Celem moich warsztatów była próba sprawdzenia jak opisane przez Maslach: wyczerpanie emocjonalne, cynizm i poczucie braku efektywności są przez nas odczuwane w ciele. Korzystające z technik teatralnych, prostej rozgrzewki, idei wcielania się w role zaczerpniętej z brytyjskiej dramy osoby uczestniczące w warsztacie tworzyły żywe rzeźby ucieleśniające trzy powyższe stany. Następnie publiczność mogła opisać co widzi patrząc na przedstawioną rzeźbę w kolejnym kroku osoby, które zbudowały rzeźbę pozostając w swojej roli każda  opowiedziały  co czują, widzą,  słyszą i myślą.

To proste doświadczenie pozwoliło na zobaczenie czegoś, na co zazwyczaj nie zwracamy uwagi w pierwszej chwili - postawę ciała, napięcie mięśniowe, emocje które pojawiają się na twarzy, gesty rąk, całą paletę niewerbalnych środków komunikacji. Każda osoba mogła też poczuć jak zmienia się jej własna postawa ciała, jaką postawę ciało przyjmuje w zależności od tego czy ucieleśniamy cynizm czy poczucie braku efektywności. Zatrzymanie się przy ciele i fizycznych sygnałach które z niego płyną jest bardzo ważne w procesie diagnozy wypalenia zawodowego. Ból brzuch, bezsenność, napięcie mięśniowe, kulenie się w sobie i wiele innych to istotne sygnały, że dzieje się coś niepokojącego. Ciało pod wpływem stresu związanego z przeciążeniem zmienia się! Dostrzeżenie tych zmian to pierwszy krok do zmiany i szukania rozwiązań dla wypalenia.

O sesji:

Miejsca Otwarte to przestrzenie, w których spotykają się mieszkańcy i mieszkanki. Wspólnie świętują, pracują, uczą się.  Animator/animatorka to osoba, która dba m.in. o  budowanie relacji pomiędzy ludźmi, o to, aby czuli się oni bezpiecznie w danym miejscu, ale także o określanie granic w tych relacjach i ich przestrzeganie. Niektóre osoby, świadomie lub nie, przekraczają granice dawanego przez animatora/kę „wpływu”. Bywają czasem roszczeniowe, naruszają zasady, komunikują się w sposób ofensywny. Animator/animatorka to często osoba, która staje w sytuacji niejednoznacznej, w której nie zawsze wie jak postąpić.

Na tej sesji:

• przyjrzymy się sytuacjom, które dla nas, animatorów i animatorek, są trudne,
• zastanowimy się, skąd biorą się te trudności,
• porozmawiamy na temat metod radzenia sobie w różnorodnych sytuacjach, które stanowią dla nas wyzwanie.

Dla kogo jest ta sesja: Zapraszamy osoby, które działając w Miejscach Otwartych stykają się z sytuacjami, w których nie zawsze wiedzą, co zrobić i chciałyby przeanalizować te sytuacje, dowiedzieć się jak radzą sobie z nimi inne osoby oraz wspólnie z innymi wypracować sposoby działania w niestandardowych/trudnych sytuacjach, z którymi się stykają.

Prowadząca: Katarzyna Sekutowicz – antropolożka kultury. Od 1992 roku związana ze Stowarzyszeniem Biuro Obsługi Ruchu Inicjatyw Społecznych BORIS. Wspiera w rozwoju liderów i liderki lokalne, organizacje pozarządowe, grupy nieformalne i ruchy społeczne oraz instytucje samorządowe, takie jak biblioteki, szkoły, ośrodki pomocy społecznej czy domy kultury. Prowadzi doradztwo, warsztaty, superwizje, długofalowe procesy rozwojowo - planistyczne oparte o dialog i partycypację, ewaluację działań społecznych. Ukończyła studia podyplomowe z Superwizji Animacji i Współpracy Środowiskowej na Uniwersytecie Gdańskim, studia podyplomowe z ewaluacji na Uniwersytecie Warszawskim oraz kurs I stopnia Terapii Skoncentrowanej na Rozwiązaniach. Trenerka i superwizorka Stowarzyszenia Trenerów Organizacji Pozarządowych STOP, członkini Stowarzyszenia Centrum Wspierania Aktywizacji Lokalnej i Towarzystwa Edukacji Antydyskryminacyjnej. Od 2018 roku prowadzi superwizję dla animatorek i animatorów  Miejsc Aktywności Lokalnej w Warszawie. Koordynuje badania ewaluacyjne prowadzone w ramach Pozarządowej Agencji Ewaluacji.

Podsumowanie warsztatu „TRUDNE SYTUACJE – PRZYCZYNY I STRATEGIE DZIAŁANIA”

Podczas spotkania osoby przyglądały się w trzech grupach trzem sytuacjom, które wybrały jako trudne.

Były to:

1. Oczekiwania samorządu dotującego działalność Miejsca Otwartego w zakresie dokumentowania obecności w MO każdej osoby przekraczającej „próg” miejsca (konieczność podpisywania się każdej osoby na liście obecności umieszczonej przy drzwiach) w powiązaniu z oczekiwaniem, że z miejsca tego w znaczącym stopniu będą korzystały osoby z dzielnicy, mimo małego zainteresowania mieszkańców tej konkretnej dzielnicy ofertą MO.

2. Mnogość zadań i ról animatorki w miejscu pracy.

3. Postepowanie w sytuacji kiedy osoby odwiedzające miejsce pozostają pod wpływem alkoholu lub są to osoby, w jakiś sposób nieakceptowane przez pozostałych np. w związku z „brzydkim zapachem”.

Pracując nad możliwymi strategiami rozwiązań odnieśliśmy się do czterech kluczowych strategii.

STRATEGIA 1: PRACA ZE ŚWIADOMOŚCIĄ WŁASNYCH POTRZEB/WARTOŚCI I ICH HIERARCHIZACJI

STRATEGIA 2: PRACA ZE ŚWIADOMOŚCIĄ MIESZKAŃCÓW/MIESZKANEK I POMOC IM W OKREŚLENIU /NAZWANIU WAŻNYCH DLA NICH WARTOŚCI

Narzędzia przy realizacji tych dwóch powyższych strategii

• Docieranie do potrzeb (od stanowisk/zachowań do potrzeb)
• Świadomość własnych potrzeb

• psychologiczne, np. bezpieczeństwo, akceptacja, szacunek, docenianie, wpływ
• merytoryczne, np. wysoka jakość, użyteczność, zgodność z modelem/standardami, zgodność z wartościami
• proceduralne, np. terminowość, jasność zadań i ról, oczekiwany styl zarządzania, zgodność z założeniami formalnymi

• Koło konfliktu (wartości, dane, relacje, potrzeby, rozwiązań systemowych)
• Kroki rozwiązywania konflikt

o Przygotowanie rozmowy („ujawnienie” trudności, określenie czasu, miejsca i zasad)

o Rozmowa

• nazwanie sytuacji (aktywne słuchanie, przedstawienie swojego punktu widzenia)
• odkrywanie potrzeb (co jest ważne, na czym mi/Tobie zależy?)
• poszukiwanie rozwiązań
• wybór rozwiązania akceptowalnego dla obu stron
• zaplanowanie konkretnych działań

• Techniki coachingowe, np. :

o Rodzaje pytań (np. pogłębiające, uszczegóławiające, hipotetyczne itp.)

o Techniki „pozytywnego przeformułowania”

o Zawężania

o Priorytetyzacji

STRTATEGIA 3: MODYFIKACJA SPOSOBU REALIZACJI PODJĘTYCH JUŻ DZIAŁAŃ

Narzędzia przy realizacji powyższej strategii

• Zasady komunikacji werbalnej i niewerbalnej (techniki komunikacyjne, np.: parafraza, odzwierciedlenie, pytania, nazywania emocji)
• Stawianie granic – np. asertywna odmowa
• Informacja zwrotna
• Sposób prowadzenia rozmowy (strukturalizowanie, podsumowania, trzymanie się tematu itp.)
• Dobór argumentów

 

STRATEGIA 4: ZMIANA SKRYPTÓW/DZIAŁANIA I WPROWADZENIE NOWYCH DZIAŁAŃ INTERWENCJI Narzędzia przy realizacji powyższej strategii

• Świadomość swoich skryptów zachowań i ich wpływu na nasze działanie
• Świadomość własnych przekonań i ich wpływu
• Praca nad swoim nastawienie do zmiany
• Wiedza z zakresu analizy transakcyjnej i umiejętność zarządzania stanami:

o rodzic/dziecko/dorosły

o pozycje życiowe: ja „ok” – Ty „ok”/ja „ok” – Ty „nie ok”/ ja „nie ok” – Ty „ok”/ ja „nie ok” – Ty „nie ok”

• Wiedza na temat trójkąta dramatycznego Karpmana (sprawca/czyni – ratownik/czka – „ofiara”) i umiejętność wychodzenia z trójkąta dramatycznego
• Praca nad swoim „etosem pomagania”

 

WYPRACOWANE ROZWIĄZANIA

Po analizie wymienionych trzech przypadków, zaproponowano następujące rozwiązania:

Sytuacja 1

• Spotkanie z przedst. samorządu na temat idei MO.
• Zabranie przedst. samorządu na konferencję do Warszawy.
• Ciągły dialog z samorządem.
• Usamodzielnienie się finansowe od dofinansowania z samorządu.
• Wyjaśnienie mieszkańcom celu takiego działania.
• Szukanie „metod pracy” ciekawych dla mieszkańców tej konkretnej dzielnicy.
• Wzmocnienie zespołu (kompetencji lub zaproszenie do zespołu MO, np. pracownika socjalnego) w zakresie pracy w trudnym środowisku.

 

Sytuacja 2

• Rozmowa z osobami zarządzającymi przez zespół MO (nie indywidualna).
• Zadbanie o siebie przez animatorki, np. terapia, superwizja.
• Zorganizowanie spotkania na ten temat z udziałem osoby trzeciej facilitującej to spotkanie.
• Spisanie zadań animatorów z określeniem czasu ich trwania i wspólne z kadrą zarządzająca określenie priorytetów i/lub zmniejszenie liczby zadań.
• Włączenie mieszkańców jako wolontariuszy do pomocy przy realizacji zadań.
• Asertywne, konsekwentne odmawianie przez animatorki wykonania zadań, które nie są priorytetowe, na które już nie mają realnie czasu.

 

Sytuacja 3

Opisane przez grupę sytuacje rozdzielono na dwie grupy:

Osoby łamiące regulamin

• zapisanie w regulaminie odpowiednich zapisów pozwalających potem podjąć interwencję, np. zakaz przebywania na terenie MO pod wpływem alkoholu,
• opracowanie ścieżki zarządzania kryzysowego w sytuacji kiedy istnieje zagrożenie bezpieczeństwa animatorki, np. przy osobach pijanych, np. przebywanie w miejscu zawsze co najmniej dwóch animatorek/animatorów.

 

Osoby nie akceptowane przez społeczność MO ze względu na swoją „inność”

• rozmowa z osobą z wskazaniem konsekwencji danej sytuacji i wspólnym wypracowaniem możliwych rozwiązań,
• konsultacje ze specjalistami/kami pracującymi z grupami będącymi w szczególnie trudnej sytuacji, np. streetworkerami,
• zebranie informacji na temat tego, jakie są dostępne lokalnie formy pomocy dla osób z danej grupy, np. oferowane przez organizacje pozarządowe, ośrodki pomocy społecznej itp.,
• praca z osobami przychodzącymi do miejsca w obszarze stereotypizacji, etykietyzacji, otwartości na inne sytuacje życiowe.

 

O sesji:

To będzie długa i aktywna przerwa na kawę, podczas której porozmawiamy o tym, o czym będziecie chcieli rozmawiać. Stworzymy przestrzeń do poruszenia tego, co się Wam sprawdza i co wspiera oraz co jest nieprzewidywalne i trudne w miejscach otwartych. To czas oddechu, wymiany myśli i szukania rozwiązań - w oparciu o konkretną metodę pracy z grupą.

Moderatorka: Greta Droździel-Papuga - trenerka, edukatorka, autorka materiałów edukacyjnych - od lat związana z organizacjami pozarządowymi i lokalnym samorządem. Działa w szkołach, bibliotekach, domach kultury i na podwórkach. Stara się urealniać ideę dzielenia się, wspierając przeróżne miejsca i osoby w otwieraniu się, sieciowaniu i korzystaniu z dostępnych zasobów.

Podsumowanie dwóch sesji OPEN SPACE.

Sesja Open Space, była tak zaplanowana, by sprzyjała swobodnej rozmowie. Pretekstem były hasła, tematy oraz pytania pomocnicze, które miały pomóc osobom uczestniczącym się otworzyć i wymienić myśli. Mimo tego, że spotkania były bardzo kameralne, udało nam się pogłębić różne wątki i porozmawiać o sytuacji w miejscach, w których pracują osoby uczestniczące w sesji. Rozmowy krążyły wokół słów kluczowych: nieprzewidywalność, wsparcie, trudności, wyzwania, docenienie.

1. Nieprzewidywalność w Miejscach Otwartych

• Jak się z nią masz?
• Co z nią robisz? Co można z nią zrobić?
• Co jest dla Ciebie trudne w pojawiających się, nieprzewidywalnych sytuacjach?
• Czy są jakieś plusy nieprzewidywalności?

Główne myśli, które się pojawiły podczas rozmowy, to poszukiwanie równowagi w codziennej pracy i dostrzeganie wartości z różnorodnych zadań, które są w Miejscach Otwartych (brak rutyny i nudy, nauka współpracy itp). Nieprzewidywalność według osób biorących w sesji, wynika często z tego, że pracując ze społecznością lokalną nigdy do końca nie da się przewidzieć co się uda a co nie, kto przyjdzie, czy będzie zadowolony itp. Osoby biorące udział w sesji, były na etapie konstruowania się swoich miejsc, szukania najlepszych zasad działania i współpracy, stąd nieprzewidywalność była stałym elementem, który przewijał się podczas rozmów.

2. Wsparcie Miejsc Otwartych

• Jakiego wsparcia potrzebujesz w Twoim miejscu?
• Jakie wsparcie otrzymujesz?
• Czym dzielisz się z innymi?
• Co pomaga Ci zauważyć potrzeby innych? Co możesz z nimi zrobić?

W tym wypadku głównym wątkiem były relacje panujące wewnątrz zespołu. W przypadku kiedy Miejsca Otwarte są częścią większej instytucji, warto wypracować formułę informowania o tym czym się zajmujemy i włączania w swoje działania innych osób z zespołu. Padł pomysł np. wspólnych spacerów podczas których opowiadamy sobie co robimy, z czym się mierzymy (wyjście z biura, pobudzenie kreatywności, nie przeszkadzanie innym współpracownikom/współpracowniczkom).

3. Trudności i wyzwania w Miejscach Otwartych 

• Kiedy zauważasz trudności/wyzwania? Jakie to są momenty? Jak często się pojawiają?
• Co robisz w trudnych sytuacjach, które pojawią się w Twoim Miejscu Otwartym?  Co Ci pomaga a co Ci przeszkadza w takich chwilach?

Ciekawym wątkiem był poruszony temat oceny, dostatecznego przygotowania się do prowadzenia Miejsca Otwartego i animowania społeczności lokalnej. Jak samemu nie rozliczać się tylko i wyłącznie ze wskaźników i liczby osób, które przyszły na wydarzenie ale zauważać nawiązane relacje, pogłębione rozmowy z sąsiadami, potencjalnymi osobami zainteresowanymi naszym miejscem.

4. Co się udaje i co cieszy w Miejscach Otwartych

• Co Cię cieszy, przynosi Ci radość w Twoim Miejscu Otwartym? Jakie to są momenty, jak często się przytrafiają?
• Czy w ostatnim np. miesiącu wydarzyło się w Twoim miejscu, coś z czego jesteś szczególnie zadowolony/zadowolona?
• Czy masz swój sposób na świętowanie sukcesów w Miejscu Otwartym?

Praca animatora/animatorki MO, daje dużą satysfakcję wg uczestników i uczestniczek sesji. Oczywiście pojawiają się kryzysy, związane z łączeniem w swoim działaniu tak wielu funkcji (od pomysłu do realizacji) i pojawiającą się myślą “jestem niezastąpiony/niezastąpiona/tylko ja mogę to zrobić”. Pojawił się pomysł, cyklicznego, zespołowego doceniania nawet drobnych rzeczy, które udało się zrealizować/zauważyć, np. tworząc w pokoju specjalną tablicę powodów do świętowania.

.

O sesji:

Jak wyłania się nowa instytucja kultury i na jakie potrzeby mieszkańców ma odpowiedzieć w takim miejscu jak Ursynów? Jak postrzegają Ursynowskie Centrum Kultury „Alternatywy”, z perspektyw roku działalności, mieszkańcy, odbiorcy i uczestnicy wydarzeń/zajęć, urzędnicy, sami twórcy i pracownicy „Alternatyw”? Na jakie potrzeby mieszkańców instytucja jest otwarta, a jakie sama chce otwierać? Na te pytania postaramy się odpowiedzieć w oparciu o wyniki badań.

Streaming online (link do nagrania sesji). Tłumaczenie PJM.

Prowadząca: Maria Klaman

Prelegenci:

• Krzysztof Czubaszek – Ursynowskie Centrum Kultury „Alternatywy”
• Sylwia Mochól - Ursynowskie Centrum Kultury „Alternatywy”
• Tomek Kasprzak – Fundacja Ładne Historie
• Maria Zięba – Fundacja Ładne Historie

 

 

Krzysztof Czubaszek (ur. 1974) – dyrektor Ursynowskiego Centrum Kultury „Alternatywy”. Absolwent filologii polskiej (Wydział Polonistyki UW), podyplomowych studiów dla menedżerów kultury (Wydział Zarządzania UW) oraz komunikacji społecznej i mediów (Instytut Badań Literackich PAN), doktor nauk humanistycznych (Instytut Historii KUL). Autor publikacji prasowych i książek. Członek Finkler Institute of Holocaust Research na Uniwersytecie Bar-Ilana (Izrael), założyciel i prezes Polskiego Towarzystwo Juliusza Verne’a, członek Société Jules Verne (Paryż) oraz Centre International Jules Verne (Amiens).

 

 

 

Maria Zięba - menedżerka i animatorka kultury, doradczyni organizacji pozarządowych, fundraiserka, badaczka i ewaluatorka, społeczniczka, edukatorka. Realizuje na Dolnym Śląsku projekty kulturalne i społeczne, adresowane do różnych grup i środowisk. Stypendystka MKIDN w 2016 i 2021 roku w dziedzinach "Animacja i edukacja kulturalna" oraz "Zarządzanie kulturą". Autorka cyklu publikacji Sztuka Fundraisingu. Diagnostka w programie "Dom Kultury + Inicjatywy Lokalne". Członkini Społecznej Rady Kultury przy Marszałku Województwa Dolnośląskiego. Prezeska Fundacji Ładne Historie. (fot. Jerzy Wypych)

 

 

 

Tomasz Kasprzak - socjolog, animator. Realizator projektów związanych z planowaniem przyszłości oraz tworzeniem polityk publicznych (m.in. na zlecenie Urzędu Miasta Wrocławia, Lublina, Warszawy, Bielska Białej). W latach 2016-2021 zaangażowany w realizację Programu Bardzo Młoda Kultura na Dolnym Śląsku w obszarze diagnozy i ewaluacji. Animator w Programie DK+ Inicjatywy Lokalne, gdzie wspiera lokalne instytucje kultury. Pracownik Naukowy Instytutu Badań Edukacyjnych. Koordynator diagnozy UCK „Alternatywy”.

 

 

 

 

Sylwia Mochól – audience-developerka, archeolożka, absolwentka UW, posiada ponad 10-letnie doświadczenie w obszarze projektów edukacyjnych i kulturalnych. Pracowniczka UCK „Alternatywy”. Pracowała w organizacjach rządowych, samorządowych i pozarządowych oraz instytucjach wspierających programy edukacyjne i kulturalne w kraju i za granicą. Prowadzi badania jakościowe i ilościowe w kulturze. Autorka i współautorka materiałów dydaktycznych oraz scenariuszy gier miejskich.

 

 

 

 

Maria Klaman - menadżerka, trenerka, redaktorka. Moderatorka licznych debat i warsztatów z obszaru edukacji, kultury, demokracji, partycypacji obywatelskiej oraz autorka i liderka projektów­­­ obywatelskich i kulturalnych. Od dziesięciu lat związana z sektorem pozarządowym i samorządowym – najpierw jako szefowa Trójmiejskiej Krytyki Politycznej, następnie kierowniczka programu Szkoła Liderów Politycznych w Fundacji Szkoła Liderów w Warszawie, dzisiaj dyrektorka biura Ruchu Samorządowego TAK! Dla Polski. Jako trenerka i koordynatorka pracowała m.in. dla Forum Dialogu, Fundacji Szkoła Liderów, Fundacji im. Friedricha Eberta, Fundacji Gdańskiej, Europejskiego Centrum Solidarności, Fundacji Stocznia, Towarzystwa Inicjatyw Twórczych „ę”. Redaktorka i sekretarz redakcji "Polish Theatre Journal" w Instytucie Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie (2016-2019).  Miłośniczka partycypacji, kaszubskiej przyrody, morza i literatury pisanej przez kobiety. Ukończyła filozofię oraz filologię polską na Uniwersytecie Gdański.

O sesji:

Jakimi narzędziami pomagać animatorom i animatorkom miejsc otwartych podnosić kompetencje zawodowe? Jak rozwijać systemy wsparcia, nawet jeśli zakłada to budowanie systemu od zera? O tym porozmawiamy na sesji dedykowanej osobom zarządzającym miejscami otwartymi i przedstawicielom/kom urzędów miast.

Partnerami merytorycznymi sesji są Biuro Inicjatyw Społecznych z Krakowa oraz Regionalne Centrum Informacji i Wspomagania Organizacji Pozarządowych z Gdańska.

Prowadzący: Adam Markuszewski – Urząd m.st. Warszawy

Panelista i panelistka:

• Łukasz Samborski – Fundacja RC (Gdańsk)
• Joanna Czarnik – Fundacja Biuro Inicjatyw Społecznych (Kraków)

 

Łukasz Samborski
Dyrektor gdańskiej Fundacji RC, związany z sektorem pozarządowym od 10 lat. Jest ekspertem w zakresie m.in. finansowania działań NGO. Wcześniej koordynator wielu projektów społecznych oraz edukacyjnych. Obecnie, poza pracą na rzecz Fundacji RC, jest członkiem Rady Działalności Pożytku Publicznego VII Kadencji. Jest również członkiem Krajowego Komitetu Rozwoju Ekonomii Społecznej III kadencji przy Ministrze Rodziny i Polityki Społecznej, w ramach którego pracuje w grupach roboczych ds. strategicznych oraz edukacyjnych. Członek Zarządu Pomorskiej Sieci Centrów Organizacji Pozarządowych. Współzałożyciel i Prezes Fundacji Rozwoju Społeczno-Gospodarczego PROSPEKT. Od
lutego do grudnia 2021 roku członek zespołu eksperckiego przy Przewodniczącym Komitetu do spraw Pożytku Publicznego w zakresie opracowania kształtu nowej ustawy o Radzie Dialogu Obywatelskiego. Współautor raportu pt. „Finansowanie organizacji pozarządowych przez JST w latach 2020 i 2021”. Absolwent Wydziału Ekonomicznego na Uniwersytecie Gdańskim, obecnie nauczyciel akademicki.
Naukowe zainteresowania skupia wokół ekonomii, przede wszystkim aspektów  finansowych w III sektorze.

Joanna Czarnik - trenerka, mentorka, ekspertka ds. NGO, specjalistka w zakresie edukacji nieformalnej, menadżerka społeczna, psycholożka. Członkini Zarządu Fundacji Biuro Inicjatyw Społecznych. Od kilkunastu lat zarządza organizacjami pozarządowymi oraz projektami edukacyjnymi i animacyjnymi. Wspiera liderów w inicjowaniu działań i radzeniu sobie z wyzwaniami w przewodzeniu innym. Prowadzi szkolenia i mentoring z zakresu zarządzania organizacją pozarządową, m.in. zarządzanie zespołem, zarządzanie finansami, pozyskiwanie środków na działalność. Pomaga rozwijać lokalną aktywność społeczną, wspiera powstawanie nowych inicjatyw i organizacji pozarządowych. Wspiera sieciowanie i współpracę między organizacjami pozarządowymi. Animuje współpracę międzysektorową, szczególnie rozwijając ideę wolontariatu pracowniczego. Koordynatorka pierwszego Centrum Obywatelskiego w Krakowie, ekspertka ds. inkubowania Miejsc Aktywności Mieszkańców, zaangażowana w działania Miejsca Aktywności Mieszkańców na Kozłówce w Krakowie jako pracowniczka Fundacji BIS i sąsiadka.

 

Adam Markuszewski – pracownik Wydziału Wzmacniania Wspólnoty Lokalnej w Centrum Komunikacji Społecznej Urzędu m.st. Warszawy. Współtwórca i animator warszawskiej sieci Miejsc Aktywności Lokalnej (MAL). Na co dzień dba o rozwój sieci MAL oraz wspiera animatorki i animatorów miejsc. Od 2017 roku z ramienia m.st. Warszawy współorganizator Ogólnopolskiej Konferencji „Miejsca Otwarte. Rozmowy o przestrzeniach spotkań sąsiedzkich”.

 

 

 

Podsumowanie sesji

Sesja dotyczyła trzech zagadnień:

1. Kim jest animator/animatorka miejsca otwartego i jakie ta osoba powinna mieć kompetencje?

2. Jakie narzędzia wsparcia do podnoszenia kompetencji mamy?

3. Jak wygląda sieć wsparcia i jak może się rozwijać?

 

1. Joanna Czarnik uważa animatora/animatorkę, za niezbędny element działania miejsca. Dzięki pracy tej osoby miejsca otwarte mogą funkcjonować. Kompetencje kluczowe takiej osoby zostały wskazane w publikacji dotyczącej Miejsc Aktywności Mieszkańców. To budowanie relacji, analizowanie i rozwiązywanie problemów lokalnej społeczności, animacja metodą Miejsca Aktywności Mieszkańców, motywowanie i włączanie, współpraca, komunikacja, organizacja pracy własnej i rozwój. Łukasz Samborski zwrócił uwagę, że należy podnosić świadomość mieszkańców i mieszkanek, na czym polega praca animatora i kim są te osoby. Z tego powodu powstała np. kampania „Animacja społeczna to nie wata cukrowa”.

2. Narzędzia, którymi można podnosić kompetencje są np.

• kurs online stworzony przez Biuro Inicjatyw Społecznych: https://www.youtube.com/watch?v=4HVeMY3z2_Q&list=PLMZK2m4_a1aNzHB_INdBCXjb0VlPjK3-M

• szkolenia online i stacjonarne (lokalne, regionalne lub ogólnopolskie).

• wydarzenia, w czasie, których można wymieniać się doświadczeniami i podnosić kompetencje takich jak np. Pomorskie Forum Animacji Społecznej. Więcej informacji: https://fundacjarc.org.pl/projekty/pomorska-animacja-spoleczna-2-0/

• publikacje np. Kompas Pomorskiej Animacji Społecznej https://fundacjarc.org.pl/projekty/kompas-pomorskiej-animacji-spolecznej/

 

3. Sieć wsparcia polega na przekraczaniu barier sektorowych i angażowaniu różnych partnerów, których zasoby są nam potrzebne:

• współpraca przy tworzeniu modelu działania miejsc otwartych,

• współpraca przy upowszechnianiu modelu – pomoc w stworzeniu miejsca, wytycznych do rekrutacji innym samorządom,

• wizyty studyjne dla przedstawicieli samorządów lub miejsc otwartych,

• wsparcie organizacji pozarządowej przy prowadzeniu diagnozy potrzeb i organizacji szkoleń,

• wsparcie samorządu przy organizacji superwizji dla sieci miejsc.

 

Partnerzy merytoryczni sesji:

 

 

 

 

 

O sesji:

Jest to spotkanie dla tych osób, które chcą, w przyjaznej atmosferze, z innymi animatorami i animatorkami, przyjrzeć się temu, w jaki sposób działają w swoim Miejscu Otwartym, jakie są ich moce, zasoby, a co jest wyzwaniem. Od autodiagnozy przejdziemy do tego, jak można, opierając się na swoich potencjałach, ale też korzystając ze wsparcia innych, wymieniając się, sieciując, rozwijać się jako animator/animatorka Miejsca Otwartego, dbać o siebie w tej roli. Chcemy skończyć to spotkanie z listą pomysłów, inspiracji, kontaktów.

Prowadząca: Marta Henzler – Superwizorka, trenerka umiejętności społecznych, facylitatorka. Na co dzień związana ze Stowarzyszeniem BORIS, członkini Stowarzyszenia Trenerów Organizacji Pozarządowych STOP. Od prawie dwudziestu lat pracuje rozwojowo z przedstawicielami i przedstawicielkami instytucji i organizacji lokalnych, grup nieformalnych, sąsiedztw, wspiera ich w tworzeniu sytuacji edukacyjnych, które mają rozwijać, wzmacniać, budować więzi. Ostatnio zajmują ją wątki związane z dbaniem o dobrostan osób pracujących z ludźmi. Od pięciu lat, na zlecenie Centrum Komunikacji Społecznej, prowadzi superwizje dla osób animujących warszawskie MAL-e. (fot. Anna Liminowicz)

Podsumowanie sesji “Razem łatwiej! Czyli jak dbać o samorozwój i wzajemnie się wspierać”

Pracowałyśmy i pracowaliśmy w dwóch głównych wątkach: dbania o swój rozwój (w tym dbania o siebie; tu pomocne było koło kompetencji animatorki/animatora Miejsca Otwartego i autodiagnoza mocy, zasobów w roli animacyjnej i potem wymiana w grupach) oraz korzystania ze wsparcia innych (jak to robić!), wymiany (dawanie i branie) – to na forum, dyskutując. Skończyliśmy z apetytem na kontynuację, grupa ma już konkretne plany i jest w kontakcie!

 

Dbanie o siebie w roli animatora/animatorki MO (w tym o swój rozwój) – jak to robić?

JA JAKO ANIMATOR/ANIMATORKA

• wychodzenie ze swojej perspektywy
• praca z ciałem (otwieranie się na branie)
• zobaczenie korzyści z podzielenia się, np. wyzwaniem z kimś
• terapia, kontakt z emocjami
• wpisywać rozwój/dbanie o siebie, o siebie jako zespół, w plan, w kalendarz MO – to dla siebie, dla zespołu, dla całego MO

PROWADZENIE MO TAK, ŻEBY ODCIĄŻAĆ SIĘ/NIE OBCIĄŻAĆ DODATKOWO

• roczne podsumowanie działania MO (z fotkami)
• lista możliwości – żeby mieszkańcy mogli się angażować, wiedzieli, jakie są opcje
• tablica pomysłów – jw. (mogą dokładać)
• „bank czasu” – jw.
• promowanie bywalców i ich działań (human story)
• przypominajka, co to za miejsce
• spotkania przy pizzy z bywalcami

WSPARCIE W ZESPOLE, BUDOWANIE ZESPOŁU

• 20 minut na sali – ćwiczenia dla osób chętnych z zespołu (przy YouTube)
• pilates w ramach pracy – dla osób chętnych w zespole
• spotykanie się w zespole!
• informacja zwrotna w zespole
• stop-klatka, zatrzymanie się, ewaluacja
• włączanie wątków prywatnych w rozmowy w zespole (relacje)
• wymiana jako forma budowania relacji (np. jedzenie na początek)
• rola menadżerki szczęścia w zespole
• rytuały w zespole
• negocjowanie „godzin wewnętrznych”
• wymyślenie, w zespole, procedury „na wymianę”
• integracja w zespole – z zachętą, ale nieobowiązkowa
• wspólne uczenie się czegoś (w zespole)
• wspólne (zespołowe) wyjście do muzeum w godzinach pracy
• angażowanie osób w zespole do rozwiązywania trudnych sytuacji

WSPARCIE W „NASZEJ” GRUPIE

• grupa wsparcia animatorów (zoom itp.)
• baza profili – kto co lubi, umie, czego chce
• wykonanie pierwszego telefonu – po wysłuchanie, radę, wsparcie itd.
• szukanie kontaktów poza swoim miejscem działania (jak na konferencji MO)

O sesji:

To będzie długa i aktywna przerwa na kawę, podczas której porozmawiamy o tym, o czym będziecie chcieli rozmawiać. Stworzymy przestrzeń do poruszenia tego, co się Wam sprawdza i co wspiera oraz co jest nieprzewidywalne i trudne w miejscach otwartych. To czas oddechu, wymiany myśli i szukania rozwiązań - w oparciu o konkretną metodę pracy z grupą.

Moderatorka: Greta Droździel-Papuga - trenerka, edukatorka, autorka materiałów edukacyjnych - od lat związana z organizacjami pozarządowymi i lokalnym samorządem. Działa w szkołach, bibliotekach, domach kultury i na podwórkach. Stara się urealniać ideę dzielenia się, wspierając przeróżne miejsca i osoby w otwieraniu się, sieciowaniu i korzystaniu z dostępnych zasobów.

Podsumowanie dwóch sesji OPEN SPACE

Sesja Open Space, była tak zaplanowana, by sprzyjała swobodnej rozmowie. Pretekstem były hasła, tematy oraz pytania pomocnicze, które miały pomóc osobom uczestniczącym się otworzyć i wymienić myśli. Mimo tego, że spotkania były bardzo kameralne, udało nam się pogłębić różne wątki i porozmawiać o sytuacji w miejscach, w których pracują osoby uczestniczące w sesji. Rozmowy krążyły wokół słów kluczowych: nieprzewidywalność, wsparcie, trudności, wyzwania, docenienie.

1. Nieprzewidywalność w Miejscach Otwartych

• Jak się z nią masz?
• Co z nią robisz? Co można z nią zrobić?
• Co jest dla Ciebie trudne w pojawiających się, nieprzewidywalnych sytuacjach?
• Czy są jakieś plusy nieprzewidywalności?

Główne myśli, które się pojawiły podczas rozmowy, to poszukiwanie równowagi w codziennej pracy i dostrzeganie wartości z różnorodnych zadań, które są w Miejscach Otwartych (brak rutyny i nudy, nauka współpracy itp). Nieprzewidywalność według osób biorących w sesji, wynika często z tego, że pracując ze społecznością lokalną nigdy do końca nie da się przewidzieć co się uda a co nie, kto przyjdzie, czy będzie zadowolony itp. Osoby biorące udział w sesji, były na etapie konstruowania się swoich miejsc, szukania najlepszych zasad działania i współpracy, stąd nieprzewidywalność była stałym elementem, który przewijał się podczas rozmów.

2. Wsparcie Miejsc Otwartych

• Jakiego wsparcia potrzebujesz w Twoim miejscu?
• Jakie wsparcie otrzymujesz?
• Czym dzielisz się z innymi?
• Co pomaga Ci zauważyć potrzeby innych? Co możesz z nimi zrobić?

W tym wypadku głównym wątkiem były relacje panujące wewnątrz zespołu. W przypadku kiedy Miejsca Otwarte są częścią większej instytucji, warto wypracować formułę informowania o tym czym się zajmujemy i włączania w swoje działania innych osób z zespołu. Padł pomysł np. wspólnych spacerów podczas których opowiadamy sobie co robimy, z czym się mierzymy (wyjście z biura, pobudzenie kreatywności, nie przeszkadzanie innym współpracownikom/współpracowniczkom).

3. Trudności i wyzwania w Miejscach Otwartych 

• Kiedy zauważasz trudności/wyzwania? Jakie to są momenty? Jak często się pojawiają?
• Co robisz w trudnych sytuacjach, które pojawią się w Twoim Miejscu Otwartym?  Co Ci pomaga a co Ci przeszkadza w takich chwilach?

Ciekawym wątkiem był poruszony temat oceny, dostatecznego przygotowania się do prowadzenia Miejsca Otwartego i animowania społeczności lokalnej. Jak samemu nie rozliczać się tylko i wyłącznie ze wskaźników i liczby osób, które przyszły na wydarzenie ale zauważać nawiązane relacje, pogłębione rozmowy z sąsiadami, potencjalnymi osobami zainteresowanymi naszym miejscem.

4. Co się udaje i co cieszy w Miejscach Otwartych

• Co Cię cieszy, przynosi Ci radość w Twoim Miejscu Otwartym? Jakie to są momenty, jak często się przytrafiają?
• Czy w ostatnim np. miesiącu wydarzyło się w Twoim miejscu, coś z czego jesteś szczególnie zadowolony/zadowolona?
• Czy masz swój sposób na świętowanie sukcesów w Miejscu Otwartym?

Praca animatora/animatorki MO, daje dużą satysfakcję wg uczestników i uczestniczek sesji. Oczywiście pojawiają się kryzysy, związane z łączeniem w swoim działaniu tak wielu funkcji (od pomysłu do realizacji) i pojawiającą się myślą “jestem niezastąpiony/niezastąpiona/tylko ja mogę to zrobić”. Pojawił się pomysł, cyklicznego, zespołowego doceniania nawet drobnych rzeczy, które udało się zrealizować/zauważyć, np. tworząc w pokoju specjalną tablicę powodów do świętowania.

Ursynowskie Centrum Kultury “Alternatywy”

ul. Indiry Gandhi 9

02-776 Warszawa

Ursynowskie Centrum Kultury “Alternatywy”

ul. Indiry Gandhi 9

02-776 Warszawa

O debacie:

Temat debaty wymyśliło samo życie. Chcemy poruszyć w jej trakcie delikatną kwestię dróg do integracji i wzajemnej akceptacji ludzi z różnych rzeczywistości czy nawet - nie bójmy się tych słów - z różnych światów. Spróbujemy zastanowić się, jaka jest najlepsza droga do tego, by dzięki miejscom otwartym granica między "nami" i "nimi" zatarła się, a w przyszłości zniknęła.

Streaming online (link do nagrania sesji). Tłumaczenie PJM.

Prowadząca: Marta Stachowiak

Prelegentki:

• Alicja Brudło – Ośrodek Kultury Ochoty OKO, Warszawa
• Beata Kwiatkowska - MAL Grójecka 109, Ośrodek Kultury Ochoty OKO, Warszawa
• Tatiana Gushchina – Europejskie Centrum Solidarności, Gdańsk
• Sviatlana Rasliakova – Laboratorium Innowacji Społecznych, Gdynia

**

Alicja Brudło - menedżerka i animatorka kultury, artystka poruszająca się w obszarach teatru, performansu, muzyki i dokumentu. Dyrektorka Ośrodka Kultury Ochoty w Warszawie od 2021 r., członkini zarządu Stowarzyszenia Pedagogów Teatru i zespołu Ogniska Teatralnego Teatru Ochoty. Absolwentka kulturoznawstwa w Instytucie Kultury Polskiej UW oraz kierunku. “Menedżer kultury” Uniwersytety Ekonomicznego w Poznaniu. Stypendystka na wydziale teatrologii Freie Universität w Berlinie, adeptka Innej Szkoły Teatralnej Teatru Węgajty, absolwentka Akademii Teatru Alternatywnego. (fot.Mikołaj Starzyński)

 

 

 

Beata Kwiatkowska - pedagożka i trenerka, specjalistka ds. rozwoju społeczności lokalnej w MAL Grójecka 109 - OKO. Posiada duże doświadczenie w koordynacji projektów edukacyjnych zarówno lokalnych, regionalnych i międzynarodowych. Wielokrotnie pracowała w międzynarodowych zespołach na rzecz społeczności w krajach Europy i w Azji. Absolwentka programu edukacji globalnej Global Learning Education Network, realizowała projekty edukacyjne z Polską Akcją Humanitarną. W OKO odpowiedzialna za działania wielokulturowe.

 

 

 

 

Sviatlana Rasliakova — psycholożka, obecnie pracuje w Laboratorium Innowacji Społecznych w Gdyni w Sieci Centrów Sąsiedzkich- Przystań. Zajmuje się animacją międzykulturową mieszkańców. Swoje doświadczenie w tym obszarze zdobyła także podczas współpracy z Europejskim Centrum Solidarności przy programie integracyjnym dla cudzoziemców CZEŚĆ. Przez kilka lat jako psycholożka prowadziła konsultacje indywidualne oraz spotkania grupowe z cudzoziemcami. Korzysta również z własnego doświadczenia imigranckiego — mieszka w Polsce od ponad 10 lat i aktywnie uczestniczy w życiu społecznym w Trójmieście. (fot. Dawid Linkowski)

 

 

Tatiana Gushchina - psycholożka, specjalistka ds. animacji społecznej w Europejskim Centrum Solidarności w Gdańsku, koordynatorka programu CZEŚĆ! (fot. Agata Kubis/.kolektyw)

 

 

 

 

 

 

 

Prowadząca: Marta Stachowiak – Z wykształcenia jestem muzykiem i dziennikarką, z zawodu i powołania – nauczycielką, tłumaczką i „człowiekiem ekonomii społecznej”. W Fundacji Inicjatyw Społeczno-Ekonomicznych pracuję przy projekcie EKOSYSTEM ES, i zajmuję się kwestiami najbliższymi sercu, czyli przekazywaniem ludziom, że można z postępowania w zgodzie ze sobą i na korzyść innym, uczynić sposób na życie. Po pracy przekazuję te same wartości bliskim, a postępowanie na korzyść innym poszerzam o opiekę nad domową i dziką fauną, której mnóstwo w moim otoczeniu.  

Przerwa kawowa

O sesji:

^{Jeśli chcesz się dowiedzieć – jak kawa pasuje do książki i to w przestrzeni biblioteki? Jak prowadzi się miejsce otwarte w budynku pełnym usług społecznych? Jak galeria sztuki  może być miejscem dostępnym i otwartym na różne grupy społeczne? Jak działają centra sztuki społecznościowe (community centers) w różnych miejscach na świecie? Zapraszamy na hyde park. Każda osoba znajdzie tu coś inspirującego.}

Streaming online (link do nagrania sesji). Tłumaczenie PJM.

Prelegentki i prelegnenci:

** Biblioteka Wolność w Łodzi

Halina Bernat – Dyrektorka Biblioteki Miejskiej w Łodzi. Absolwentka studiów humanistycznych z doktoratem nauk ekonomicznych z zakresu zarządzania. Kariera zawodowa związana z szeroką pojętą dziedziną kultury. W swoim dorobku zawodowym posiada duże doświadczenie w zarządzaniu instytucjami kultury o różnorodnym charakterze i sposobie organizacji, m.in. w Muzeum Sztuki  i Łódzkim Domu Kultury. Organami nadzorującymi tych jednostek były miasto, województwo a także ministerstwo kultury. Menedżer projektu „Przebudowa wnętrz Łódzkiego Domu Kultury” i współtwórca i realizator projektu "Koalicje kultury Muzeum Sztuki w Łodzi" w programie Bardzo Młoda Kultura Narodowego Centrum Kultury  w Łodzi. Zarządzała kulturą z ramienia miasta jako v-ce dyrektor Wydziału Kultury UMŁ.

 

** Centrum Aktywności Społecznej Nowa Sól

Kalina Patek – Inspektor ds. współpracy z organizacjami pozarządowymi w Wydziale Spraw Społecznych Urzędu Miejskiego w Nowej Soli, animatorka w Centrum Aktywności Społecznej. Animatorka kultury, edukatorka, inicjatorka i koordynatorka projektów z zakresu edukacji kulturowej i aktywizacji społeczności lokalnej. Ambasadorka teatru ilustracji Kamishibai. Autorka innowacji społecznej „Wędrujące skrzynki” włączającej dzieci z niepełnosprawnością intelektualną w życie miasta. Mentorka wspierająca podmioty ekonomii społecznej w Ośrodku Wsparcia Ekonomii Społecznej. Autorka tekstów.

 

 

 

Marcin Herma – Koordynator Centrum Aktywności Społecznej w Nowej Soli, inicjuje współpracę jednostki z otoczeniem społecznym, koordynuje działalność CAS. Animuje działania zorientowane na rozwój  organizacji pozarządowych. Absolwent Uniwersytetu Zielonogórskiego Socjolog: Socjologia Społeczności Lokalnych. Ukończył studia podyplomowe w Dolnośląskiej Szkoły Wyższej we Wrocławiu: Doradca-Trener-Konsultant oraz Wyższej Szkole Ekonomii i Innowacji w Lublinie: Doradca biznesowy. Absolwent Szkoły Konsultantów i Trenerów Zarządzania „Matrik”. Doradca zawodowy, Coach ICC. Współtworzył oraz realizował projekty rozwojowe dla przedsiębiorstw społecznych oraz organizacji pozarządowych. Od kilku lat związany z sektorem pozarządowym.

 

** Galeria Labirynt w Lublinie

Agata Sztorc-Gromaszek – historyczka sztuki, edukatorka. Absolwentka historii sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Kuratorka programu edukacyjnego i koordynatorka dostępności Galerii Labirynt w Lublinie. Prowadzi warsztaty edukacyjne dla dzieci, młodzieży, dorosłych i osób z niepełnosprawnościami oraz przygotowuje interaktywne wystawy sztuki współczesnej dla dzieci, m.in. “Zamknij oczy!”, “Skład sztuki”, “Brzuchomówca i milczące obrazy”. Laureatka nagrody Żurawie Lubelskie Wyróżnienia Kulturalne 2017 w kategorii animacja kultury. W 2019 roku otrzymała medal Prezydenta Miasta Lublin za działalność skierowaną do osób z niepełnosprawnościami wzroku. Stypendystka Prezydenta Miasta Lublin 2019 „4th Avant Conference „Trends in Interdisciplinary Studies” (Porto, Portugalia). Wyróżniona Nagrodą Miasta Lublin za Upowszechnianie Kultury w 2021 roku.

Krystian Kamiński – doktorant językoznawstwa Szkoły Doktorskiej Nauk Humanistycznych UMCS, edukator artystyczny. We współpracy z Katedrą Lingwistyki Stosowanej UMCS prowadzi badania dotyczące języków migowych oraz akwizycji języka pierwszego i kolejnego przez osoby g/Głuche. Od 2017 roku współpracuje z Galerią Labirynt prowadząc warsztaty edukacyjne dla dzieci i młodzieży, oprowadzania dla osób dorosłych oraz tworząc materiały dostępnościowe do wystaw. Twórca autorskich cykli warsztatów edukacyjnych oraz oprowadzań, instruktor i współtwórca kursu edukatorskiego w Galerii Labirynt. Kurator wystaw edukacyjnych „Ą fas” oraz dostępnościowych „Kolekcja Dostępna”. Nominowany do nagrody „Żurawie – Lubelskie Wyróżnienia Kulturalne” w kategorii słowo.

** Community centers – inspiracje z różnych miejsc na świecie

Natalia Gretzyngier – kulturoznawczyni i animatorka kultury. Członkini Zespołu Sztuk Społecznych w Instytucie Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego. Koordynowała i wspierała produkcyjnie liczne projekty partycypacyjne oraz inicjatywy oddolne. Interesuje się poszerzaniem pola współpracy między uniwersytetem a organizacjami pozarządowymi i instytucjami kultury. Na sztukach społecznych współprowadzi zajęcia "Niezbędnik Aktywnych Mieszkańców", podczas których przybliża studentkom i studentom narzędzia do działań partycypacyjnych oferowane m.in. przez m. st. Warszawa.

 

 

Prowadzący: Aleksandar Ćirlić –  ur. 1984, kulturoznawca, muralista, muzyk, reżyser-dokumentalista, animator kultury, kierownik Czytelni Słów i Dźwięków działającej w Mazowieckim Instytucie Kultury. W latach 2016-2019 współpracował z Centrum Komunikacji Społecznej przy tworzeniu sieci Miejsc Aktywności Lokalnej. Kolekcjoner płyt winylowych. Posiadacz dwóch kotek. Konferansjer-gaduła. Będą Państwo zachwyceni <3.

O sesji:

Na warsztacie porozmawiajmy o tym, jak kultura wpływa na nasze postrzeganie rzeczywistości i jakie znaczenie w pracy w środowisku wielokulturowym mają różnice kulturowe. Będziemy analizować konkretne sytuacje, które mogą wywoływać nieporozumienia i konflikty w kontekście międzykulturowym. Osoby uczestniczące poznają narzędzia efektywnej komunikacji międzykulturowej przydatne w radzeniu sobie z wyzwaniami pracy z osobami z różnych kultur.

Prowadząca:

dr Margaret Amaka Ohia-Nowak - certyfikowana trenerka międzykulturowa i antydyskryminacyjna, aktywistka i trenerka praw człowieka. Konsultantka Diversity, Equity and Inclusion. Koordynatorka Centrum Języka Inkluzywnego w Diversity Hub. Prowadzi szkolenia i wykłady z zarządzania różnorodnością i inkluzywnością w lokalnych i międzynarodowych organizacjach, a także warsztaty z kompetencji międzykulturowej oraz z profilaktyki dyskryminacji i bullyingu dla nauczycieli i nauczycielek szkół podstawowych i ponadpodstawowych. Założycielka Centrum Intersekcjonalnej Sprawiedliwości w Polsce. Współzałożycielka Alliance for Black Justice in Poland. Była stypendystką Fulbrighta na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley. Prowadziła badania m.in. na City University London i na Uniwersytecie Amsterdamskim. Autorka tekstów, scenariuszy zajęć i publikacji o empatii i włączaniu. 

Podsumowanie warsztatu „Jak rozwijać kompetencje międzykulturowe?”

Pierwsza część obu sesji warsztatowych poświęcona była podstawowym pojęciom. Punktem wyjścia do rozmowy była definicja kultury Geerta Hofstedego: „Kultura jest kolektywnym zaprogramowaniem umysłu, które odróżnia osoby z jednej grupy ludzi od osoby z innej grupy (2007).” Rozwijanie kompetencji międzykulturowych zakłada holistyczne podejście do kultury we wszelkich interakcjach między osobami lub grupami osób z różnych kultur lub mikrokultur mających na celu nawiązanie kontaktów pomiędzy nimi i wzajemne poznanie.
Na warsztacie ustaliliśmy też, czym nie jest kompetencja międzykulturowa. Nie jest czymś wrodzonym i naturalnym. Nie jest tak, że albo ją mamy, albo nie. To kompetencja, której można się nauczyć. Musi być skierowana na określone działania (nie istnieje tak po prostu). Ktoś, kto podróżuje po świecie i zwiedza wiele krajów, nie musi wcale umieć komunikować się międzykulturowo. Kompetencja międzykulturowa nie jest doświadczeniem międzynarodowym. To nie częste wyjazdy za granicę i turystyczne poznawanie innych krajów/kultur, choć na pewno takie działania sprzyjają nabyciu kompetencji współpracy w środowiskach międzykulturowych. Jedną z pierwszych kroków w rozwijaniu kompetencji międzykulturowej jest świadomość kulturowa, czyli wiedza i świadomość tego, jacy sami jesteśmy. Skąd pochodzimy, jakie uwarunkowania nas kształtują, a także to, co tak naprawdę myślimy o innych i w którym momencie rozwoju wrażliwości międzykulturowej (zob. niżej) jesteśmy. Bez samoświadomości kulturowej trudno nam zrobić krok naprzód, trudno nam otworzyć się na kogoś z innego kręgu kulturowego (spoza naszej bańki). Jest to bardzo trudne, gdyż wszyscy naturalnie patrzymy na rzeczywistość, używając własnych „soczewek” kulturowych.
W drugiej części warsztatu przeprowadzona została aktywność w małych grupach. Osoby uczestniczące dzieliły się w nich sytuacjami ze swojej pracy, w których pojawiły się trudności we współpracy z osobami z innych niż osoby uczestniczące kultur. Miały to być sytuacje, która były dla nich trudne, niezrozumiałe, śmieszne lub dziwne. Zadaniem osób było przypomnienie sobie jak największej liczby faktów i opisania tej sytuacji najlepiej jak umiały. Następnie zastanowienie się, dlaczego doszło do nieporozumienie, z uwzględnieniem trzech wymiarów: osobistego, sytuacyjnego i kulturowego.
Po wymianie w małych grupach osoby zostały zaproszone do podzielenia się wybranymi sytuacjami na forum grupy i zastanowienia się nad możliwymi rozwiązaniami tej sytuacji. Osoby zastanawiały się, jak poszczególne wymiary determinują sposób, w jaki odpowiemy na trudną sytuację w środowisku międzykulturowym.
Druga sesja warsztatowa uwzględniła podobne treści, z większym naciskiem na różnice kulturowe w sposobach komunikowania się, podejściu do czasu i do przywództwa, przekazywaniu informacji zwrotnej oraz sposobie wyrażania emocji.

O sesji:

Publikacji na temat wypalenia zawodowego czy aktywistycznego przybywa z każdym miesiącem, zjawisko jest powszechne i dotyka coraz więcej osób. Zapraszam na warsztat podczas, którego przyjrzymy się najważniejszym elementom wypalenia zawodowego i sprawdzimy jak reaguje na nie nasze ciało. Sygnały z ciała o tym, że dzieje się coś niepokojącego zazwyczaj przychodzą pierwsze, ale nie zawsze potrafimy je dostrzec. Coraz więcej wiemy, czy potrafimy tę wiedzę przełożyć na praktyczne rozwiązania? 
Podczas warsztatu będziemy wykonywać proste ćwiczenia ruchowe, będzie też czas na rozmowę i wymianę refleksji.

Prowadząca:

Karolina Pluta – trenerka,pedagożka teatru, producentka, performerka, certyfikowana tutorka Szkoły Liderów, prezeska zarządu Stowarzyszenia Pedagogów Teatru. Produkuje spektakle teatralne i wydarzenia społeczno-artystyczne włączające różne grupy społeczne. Jako badaczka, trenerka i coach wspiera instytucje kultury i organizacje pozarządowe w rozwoju i w mądrym odpowiadaniu na potrzeby publiczności. Prowadzi szkolenia i warsztaty dotyczące zapobiegania wypaleniu zawodowemu w trzecim sektorze i rozwijania odporności psychicznej. Absolwentka Laboratorium Nowych Praktyk na Uniwersytecie SWPS oraz International Summer School on Theatre in Social Context w Archa Theatre w Pradze. Członkini kolektywu Laboratorium Teatralno-Społeczne, z którym od 2016 roku realizuje spektakle i akcje performatywne. W swoich działaniach łączy perspektywy społeczną, edukacyjną i artystyczną. (fot. Mikołaj Starzyński)

Podsumowanie sesji “Wypalenie zawodowe animatorek i animatorów”

Wypalenie zawodowe to coraz częściej dyskutowane wyzwanie w środowisku animatorów i animatorek kultury. Ta praca wiąże się z kontaktem z drugim człowiekiem, z działaniami z całymi społecznościami, diagnozowaniem potrzeb i twórczym odpowiadaniem na nie. Potrzeb jest coraz więcej, rzeczywistość zmienia się szybko na naszych oczach, a zasoby, którymi dysponujemy (czas pieniądze, uwaga, energia) nie zawsze są odnawialne.

W ostatnich latach instytucje kultury zaczęły przejmować działania instytucji pomocowych. Coraz więcej praktyk mieście się w instytucjach kultury, domach sąsiedzkich i miejscach otwartych. W idealnym świecie Otwartość na potrzeby i wyzwania innych powinna się wiązać ze znajomością własnych granic i umiejętnością ich komunikowania. Jak wiemy idealny świat nie istnieje, a przekraczanie własnych granic, po to by zrealizować głęboko zakorzenioną w animatorkach i animatorach potrzebę sensu jest powszechne.

Zostanę dłużej, popracuję intensywniej, zrobię to sama, wymyślę, zmobilizuję się, sprawdzę może się da, wynegocjuję, pomogę, zwiększę działania, zmniejszę budżet. Kto z nas tak nie pomyślał i nie zrobił?

W perspektywie krótkoterminowej można. A co jeśli przekraczanie własnych granic i praca w nieustalonych ramach staje się codziennością?

Pojawia się zmęczenie i wyczerpanie emocjonalne, brak i zaniżona ocena własnych osiągnięć - poczucie braku efektywności.

Christina Maslach amerykańska psycholożka społeczna razem ze swoim zespołem z Uniwersytetu Berkeley, prowadziła badania ludzi pracujących w zawodach uważanych za stresujące m.in wśród pracowników opieki społecznej, psychologów, pracowników więzień). Na podstawie swoich badań i obserwacji opisała trzy wymienione wyżej wymiary wypalenia zawodowego.

Celem moich warsztatów była próba sprawdzenia jak opisane przez Maslach: wyczerpanie emocjonalne, cynizm i poczucie braku efektywności są przez nas odczuwane w ciele. Korzystające z technik teatralnych, prostej rozgrzewki, idei wcielania się w role zaczerpniętej z brytyjskiej dramy osoby uczestniczące w warsztacie tworzyły żywe rzeźby ucieleśniające trzy powyższe stany. Następnie publiczność mogła opisać co widzi patrząc na przedstawioną rzeźbę w kolejnym kroku osoby, które zbudowały rzeźbę pozostając w swojej roli każda  opowiedziały  co czują, widzą,  słyszą i myślą.

To proste doświadczenie pozwoliło na zobaczenie czegoś, na co zazwyczaj nie zwracamy uwagi w pierwszej chwili - postawę ciała, napięcie mięśniowe, emocje które pojawiają się na twarzy, gesty rąk, całą paletę niewerbalnych środków komunikacji. Każda osoba mogła też poczuć jak zmienia się jej własna postawa ciała, jaką postawę ciało przyjmuje w zależności od tego czy ucieleśniamy cynizm czy poczucie braku efektywności. Zatrzymanie się przy ciele i fizycznych sygnałach które z niego płyną jest bardzo ważne w procesie diagnozy wypalenia zawodowego. Ból brzuch, bezsenność, napięcie mięśniowe, kulenie się w sobie i wiele innych to istotne sygnały, że dzieje się coś niepokojącego. Ciało pod wpływem stresu związanego z przeciążeniem zmienia się! Dostrzeżenie tych zmian to pierwszy krok do zmiany i szukania rozwiązań dla wypalenia.

O sesji:

Sesja ta będzie oparta na doświadczeniach Sieci CAL we Wrocławiu. Podczas tej sesji:

• zastanowimy się jakie są korzyści z budowania sieci miejsc otwartych,
• przyjrzymy się jak wygląda zarządzanie siecią,  
• usłyszymy jak zaplanować ewaluację w sposób nie wymagający dużych nakładów finansowych oraz jak wykorzystać wiedzę pochodzącą z ewaluacji do tworzenia społecznej strategii rozwoju miasta,
• przedyskutujemy rolę ewaluacji, jako partycypacyjnego procesu służącego m.in. budowaniu poczucia wspólnoty i tożsamości mieszkańców i mieszkanek.

Dla kogo: W szczególności zapraszamy osoby reprezentujące Urzędy Miast oraz osoby zarządzające Miejscami Otwartymi. Po tej sesji może nieco inaczej spojrzycie na ewaluację i spróbujecie zainicjować ten proces w celu zobrazowania zmiany społecznej, która dokonuje się dzięki działaniom miejsc otwartych w Waszych miejscowościach.

Partnerem merytorycznym sesji jest Urząd Miejski we Wrocławiu.

Prowadząca: Katarzyna Sekutowicz – antropolożka kultury. Od 1992 roku związana ze Stowarzyszeniem Biuro Obsługi Ruchu Inicjatyw Społecznych BORIS. Wspiera w rozwoju liderów i liderki lokalne, organizacje pozarządowe, grupy nieformalne i ruchy społeczne oraz instytucje samorządowe, takie jak biblioteki, szkoły, ośrodki pomocy społecznej czy domy kultury. Prowadzi doradztwo, warsztaty, superwizje, długofalowe procesy rozwojowo - planistyczne oparte o dialog i partycypację, ewaluację działań społecznych. Ukończyła studia podyplomowe z Superwizji Animacji i Współpracy Środowiskowej na Uniwersytecie Gdańskim, studia podyplomowe z ewaluacji na Uniwersytecie Warszawskim oraz kurs I stopnia Terapii Skoncentrowanej na Rozwiązaniach. Trenerka i superwizorka Stowarzyszenia Trenerów Organizacji Pozarządowych STOP, członkini Stowarzyszenia Centrum Wspierania Aktywizacji Lokalnej i Towarzystwa Edukacji Antydyskryminacyjnej. Od 2018 roku prowadzi superwizję dla animatorek i animatorów  Miejsc Aktywności Lokalnej w Warszawie. Koordynuje badania ewaluacyjne prowadzone w ramach Pozarządowej Agencji Ewaluacji.

 

Prelegentki:

Agata Bulicz – Socjolog, doktor nauk społecznych w zakresie nauk o polityce. Od 2013 roku związana z Dolnośląską Federacją Organizacji Pozarządowych, gdzie zajmuje się współpracą międzysektorową, tworzeniem i wspieraniem partnerstw lokalnych. Autorka publikacji poświęconych współpracy JST i NGO, wspiera samorządy w partycypacyjnych procesach tworzenia lokalnych polityk publicznych. Aktualnie współtworzy razem z mieszkańcami oraz świetnym zespołem Centrum na Przedmieściu - centrum aktywności lokalnej na Przedmieściu Oławskim.

 

 

 

Joanna Warecka – Prezeska Stowarzyszenia Żółty Parasol i Partnerzy, inicjatorka i animatorka instytucjonalna Ołbińskiego Centrum Aktywności Lokalnej, animatorka SCAL Wrocław, Sieci Centrów Aktywności Lokalnej zrzeszającej 24 organizacje pracujące na rzecz wzmocnienia społeczności lokalnych w 31 osiedlach stolicy Dolnego Śląska. Jako członkini Koalicji na Rzecz Wrocławskiego Modelu Współpracy  uczestniczyła w tworzeniu Strategii Współpracy NGO-UM Wrocław na lata 2018-2022, aby następnie wziąć odpowiedzialność za wspieranie rozwoju Centrów Aktywności Lokalnej. Obecnie, oprócz funkcji pełnionych w organizacji, jest menadżerką Wdrażania Wrocławskiego Modelu CAL.  Na poziomie lokalnym Joanna Warecka od 2016 r. jest liderką Partnerstwa dla Ołbina – nieformalnej grupy zrzeszającej min. radnych miejskich, radnych osiedlowych, dyrektorów szkół podstawowych i ponadpodstawowych, pracowników socjalnych i innych liderów instytucji i organizacji działających na wrocławskim osiedlu Ołbin. Jako specjalistka od współpracy i sieciowania, aktywnie działająca na rzecz wrocławskiego środowiska organizacji pozarządowych, Joanna Warecka została wybrana do Wrocławskiej Rady Działalności Pożytku Publicznego na lata 2020-2023 r. https://www.facebook.com/parasol.wroclaw www.zoltyparasol.org https://www.facebook.com/SCALWroclaw/

Partnerem merytorycznym sesji jest Urząd Miejski we Wrocławiu.

 

 

 

Podsumowanie sesji panelowej WROCŁAWSKIE PODEJŚCIE DO EWALUACJI SIECI CAL

Panel skupiał się na dwóch obszarach: sieciowaniu Miejsc Otwartych na poziomie lokalnym i ewaluacji.

SIECIOWANIE

Sieci Centrów Aktywności Lokalnej zrzesza we Wrocławiu 24 organizacje pracujące na rzecz wzmocnienia społeczności lokalnych w 31 osiedlach.

Panelistki przedstawiły:

• założenia wrocławskiej polityki publicznej w zakresie aktywizacji mieszkańców i budowania wspólnot lokalnych
• historię powstania sieci CAL we Wrocławiu
• ogólne założenia modelu CAL https://www.wroclaw.pl/beta2/files/Model-dzialania-Centrow-Aktywnosci-Lokalnej-we-Wroclawiu_pazdziernik-2021.pdf  

Kluczowe hasła: decentralizacja miasta; umowa społeczna; mądre mieszczaństwo; kilkuelementowy model CAL; Strategia „Silne społeczności lokalne”; synergia różnych obszarów rozwoju miasta.

EWALUACJA

Model ewaluacji ma następujące wymiary:

1. Ewaluacja działań poszczególnych Centrów Aktywności Lokalnej

2. Ewaluacja projektu „Wdrożenie modelu sieci CAL we Wrocławiu”

 

Ewaluacja działań poszczególnych Centrów Aktywności Lokalnej

Ewaluacja działań Cal jest wpisana do zapisów konkursowych Urzędu Miasta Wrocławia.

Przykładowy zapis z otwartego konkursu ofert z listopada 2022 na realizację zadania publicznego dotyczącego prowadzenia CAL brzmi, cyt.

„Podmiot prowadzący Centrum jest zobowiązany do przeprowadzenia:

a. Ewaluacji zewnętrznej zadania, za okres od 01 stycznia 2023 do 31 października 2023 r., realizowanej na zlecenie podmiotu prowadzącego Centrum,

b. Ewaluacji wewnętrznej zadania za okres od 1 stycznia 2023 r. do 31 grudnia 2023 r.

c. Ewaluacja wewnętrzna ma obejmować:

• podsumowanie informacji zwrotnych uzyskanych od odbiorców zadania,
• podsumowanie działań w ramach realizowanych partnerstw,
• wybrane zagadnienia z zakresu diagnozy potrzeb społeczności lokalnej i poziomu ich zaspokajania przez działania podmiotu prowadzącego Centrum.

Raport pisemny z ewaluacji zewnętrznej należy przesłać na adres: wss@um.wroc.pl w terminie do dnia 15 listopada 2023 r.

Raport pisemny z ewaluacji wewnętrznej należy dołączyć do sprawozdania końcowego z realizacji zadania.

Minimalne wymagania dla ewaluacji zewnętrznej zadania to:

1. określenie celu i zakresu ewaluacji, pytań ewaluacyjnych, wskaźników;

2. wykorzystanie minimum dwóch narzędzi ewaluacji (na przykład: grupowe wywiady, indywidualne wywiady, ankieta, desk research, obserwacja, fiszki), z czego minimum jednego narzędzia skierowanego do odbiorców działań;

3. minimum jedno narzędzie ewaluacji powinno być anonimowe,

4. podanie w raporcie informacji o liczbie osób, która wzięła udział w poszczególnych narzędziach ewaluacji,

5. podanie rekomendacji wdrożeniowych,

6. podanie w załącznikach materiałów źródłowych (na przykład scenariuszy wywiadów, ankiet i tym podobnych).”

Przy realizacji ewaluacji rekomendowane jest korzystanie z dostępnych publikacji.

Każda organizacja prowadząca CAL ma więc wpisane do projektu zadanie „ewaluacja” i ma na to zabudżetowane środki. Poszczególne CALe wspierają się w procesie ewaluacji korzystając z kompetencji badawczych osób w innych miejscach.

Ewaluacja projektu „Wdrożenie modelu CAL w poszczególnych miejscach...”

Mimo, że jest to obowiązek projektowy Sieć myśli o ewaluacji jako o procesie, a nie jak o działaniu projektowym. Ewaluacja Sieci jest rozumiana jako proces o charakterze edukacyjnym i zarazem interwencyjnym, a więc jest to badanie, którego przeprowadzanie już zmienia rzeczywistość, cyt.

„Celem ewaluacji jest:

• ocena wpływu założeń Modelu na funkcjonowanie CAL oraz SCAL;
• ocena przydatności Modelu w kontekście tego, co należy rozwijać, jakie korekty/zmiany wprowadzić;
• ocena wartości jakie niesie SCAL w kontekście szans oraz ograniczeń, które stwarza;
• ocena funkcjonowania SCAL – co jest dobrą praktyką, jakie zmiany należałoby wprowadzić.”

Kluczowe hasła: ewaluacja to proces, a nie projekt; model partycypacyjnego badania w działaniu; kookreacja; umiejętność niewiedzenia.

 

.

O sesji:

W trakcie panelu porozmawiamy o aktywności mieszkanek i mieszkańców w kontekście towarzyszących nam kryzysów zewnętrznych. Zastanowimy się w szczególności jak wygląda dynamika zaangażowania oraz jak zmienia się rola instytucji, a także animatorów i animatorek. Przyjrzymy się też z różnych perspektyw relacjom osób i instytucji zaangażowanych w aktywność.

Streaming online (link do nagrania sesji). Tłumaczenie PJM.

Prowadząca: Aleksandra Winiarska

Panelistki i paneliści:

• Krzysztof Mikołajewski – Dyrektor Wolskiego Centrum Kultury (Warszawa)
• Klaudia Jaszczuk – Koordynatorka oraz twórczyni projektu. „Klubokawiarnia Sąsiedzka – Działdowska 6” w Wolskim Centrum Kultury (Warszawa)
• Sylwia Bruna – Współkoordynatorka przestrzeni Solidarność Codziennie w Europejskim Centrum Solidarności (Gdańsk)
• Bartosz Rief – Współkoordynator przestrzeni Solidarność Codziennie w Europejskim Centrum Solidarności (Gdańsk)

**

Prowadząca: Aleksandra Winiarska - dr socjologii, adiunktka w Instytucie Stosowanych Nauk Społecznych UW, w Zakładzie Socjourbanistyki i Studiów nad Konfliktem. Interesuje się partycypacją i relacjami lokalnymi, zwłaszcza w społecznościach różnorodnych. Współautorka i współredaktorka książek: Po sąsiedzku z różnorodnością. Interakcje w miejskich przestrzeniach lokalnych z perspektywy różnych grup mieszkańców (2018) oraz Wielkomiejskie wspólnoty. Trwałość i zmiana (2020). 

 

 

 

 

Krzysztof Mikołajewski - Od 2018 r. dyrektor Wolskiego Centrum Kultury. Absolwent Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Od początku swojej kariery zawodowej związany z upowszechnianiem kultury. Wcześniej pracował w Muzeum Powstania Warszawskiego, w Centrum Nauki Kopernik, w latach 2011-2013 był Zastępcą Burmistrza Dzielnicy Targówek, a 2014-2015 dyrektorem Białołęckiego Ośrodka Kultury. W 2015 przeszedł do pracy na stanowisko dyrektora Centrum Komunikacji Społecznej Urzędu Miasta Warszawy, gdzie koncentrował się głównie na rozwoju budżetu partycypacyjnego, rozwoju sieci Miejsc Aktywności Lokalnej oraz wspieraniu rozwoju wolontariatu. Współautor projektu „Spółdzielnia Kultury”, Członek Forum Kultury Mazowsze, uczestnik licznych kongresów kultury i konferencji. W 2008 r uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych. Od lat związany jest z Instytutem Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego gdzie jest członkiem Rady Konsultacyjnej. Był wykładowcą akademickim m.in.: na Uniwersytecie Warszawskim, w Wyższej Szkole Handlowej w Radomiu, w Akademii Humanistycznej w Pułtusku, w Wyższej Szkole im. B. Jańskiego w Warszawie. Od 2017 roku związany z Wydziałem Nauk Społecznych Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. Jest autorem dwóch monografii i kilku artykułów naukowych z zakresu teorii polityki, partycypacji i komunikacji społecznej.

Klaudia Jaszczuk – Koordynatorka oraz twórczyni projektu. „Klubokawiarnia Sąsiedzka – Działdowska 6”, animatorka „Ogrodu Społecznego” w Wolskim Centrum Kultury i zastępczyni kierownika działu animacji i projektów kulturalnych. Tworzę przestrzeń opartą na społeczności. Słucham, rozmawiam i staram się pomóc. Razem z naszym zespołem budujemy miejsce, w którym każdy jest mile widziany. Dbamy o relacje i urozmaicamy czas mieszkańcom poprzez sąsiedzkie inicjatywy i twórcze spotkania. Z wykształcenia jestem animotorem kultury oraz aktywnie działającą artystką z dyplomem Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie co ułatwia kontakt i pracę z różnymi grupami. Dodatkowo prowadzę warsztaty kreatywne w duchu zero waste oraz florystyczne.

 

Sylwia Bruna – antropolożka kultury, koordynatorka ds. dostępności i starsza specjalistka ds. animacji społecznej w Europejskim Centrum Solidarności. Od 2017 roku współtworzy przestrzeń Solidarności Codziennie. Współtworzy antropologiczne stowarzyszenie – Pracownię Inicjatyw Społecznych DYM. Współpracuje z aktywistkami i aktywistami społecznymi, by wprowadzać zmiany w przestrzeni publicznej (również tej niefizycznej).

 

 

 

 

Bartosz Rief – starszy specjalista ds. projektów społecznych w Europejskim Centrum Solidarności. Współkoordynuje przestrzeń Solidarność Codziennie skierowaną do organizacji pozarządowych oraz aktywistów i aktywistek społecznych. Ponadto w ECS zajmuje się programami współpracy ze społecznościami lokalnymi, wolontariatem oraz wprowadzaniem ekologicznych zmian w instytucji. Interesuje się oddolnie tworzonymi miejscami kulturowymi oraz procesami zmian w miejskich społecznościach.

O sesji:

Na warsztacie porozmawiajmy o tym, jak kultura wpływa na nasze postrzeganie rzeczywistości i jakie znaczenie w pracy w środowisku wielokulturowym mają różnice kulturowe. Będziemy analizować konkretne sytuacje, które mogą wywoływać nieporozumienia i konflikty w kontekście międzykulturowym. Osoby uczestniczące poznają narzędzia efektywnej komunikacji międzykulturowej przydatne w radzeniu sobie z wyzwaniami pracy z osobami z różnych kultur.

Prowadząca: dr Margaret Amaka Ohia-Nowak - certyfikowana trenerka międzykulturowa i antydyskryminacyjna, aktywistka i trenerka praw człowieka. Konsultantka Diversity, Equity and Inclusion. Koordynatorka Centrum Języka Inkluzywnego w Diversity Hub. Prowadzi szkolenia i wykłady z zarządzania różnorodnością i inkluzywnością w lokalnych i międzynarodowych organizacjach, a także warsztaty z kompetencji międzykulturowej oraz z profilaktyki dyskryminacji i bullyingu dla nauczycieli i nauczycielek szkół podstawowych i ponadpodstawowych. Założycielka Centrum Intersekcjonalnej Sprawiedliwości w Polsce. Współzałożycielka Alliance for Black Justice in Poland. Była stypendystką Fulbrighta na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley. Prowadziła badania m.in. na City University London i na Uniwersytecie Amsterdamskim. Autorka tekstów, scenariuszy zajęć i publikacji o empatii i włączaniu. 

Podsumowanie warsztatu „Jak rozwijać kompetencje międzykulturowe?”

Pierwsza część obu sesji warsztatowych poświęcona była podstawowym pojęciom. Punktem wyjścia do rozmowy była definicja kultury Geerta Hofstedego: „Kultura jest kolektywnym zaprogramowaniem umysłu, które odróżnia osoby z jednej grupy ludzi od osoby z innej grupy (2007).” Rozwijanie kompetencji międzykulturowych zakłada holistyczne podejście do kultury we wszelkich interakcjach między osobami lub grupami osób z różnych kultur lub mikrokultur mających na celu nawiązanie kontaktów pomiędzy nimi i wzajemne poznanie.
Na warsztacie ustaliliśmy też, czym nie jest kompetencja międzykulturowa. Nie jest czymś wrodzonym i naturalnym. Nie jest tak, że albo ją mamy, albo nie. To kompetencja, której można się nauczyć. Musi być skierowana na określone działania (nie istnieje tak po prostu). Ktoś, kto podróżuje po świecie i zwiedza wiele krajów, nie musi wcale umieć komunikować się międzykulturowo. Kompetencja międzykulturowa nie jest doświadczeniem międzynarodowym. To nie częste wyjazdy za granicę i turystyczne poznawanie innych krajów/kultur, choć na pewno takie działania sprzyjają nabyciu kompetencji współpracy w środowiskach międzykulturowych. Jedną z pierwszych kroków w rozwijaniu kompetencji międzykulturowej jest świadomość kulturowa, czyli wiedza i świadomość tego, jacy sami jesteśmy. Skąd pochodzimy, jakie uwarunkowania nas kształtują, a także to, co tak naprawdę myślimy o innych i w którym momencie rozwoju wrażliwości międzykulturowej (zob. niżej) jesteśmy. Bez samoświadomości kulturowej trudno nam zrobić krok naprzód, trudno nam otworzyć się na kogoś z innego kręgu kulturowego (spoza naszej bańki). Jest to bardzo trudne, gdyż wszyscy naturalnie patrzymy na rzeczywistość, używając własnych „soczewek” kulturowych.
W drugiej części warsztatu przeprowadzona została aktywność w małych grupach. Osoby uczestniczące dzieliły się w nich sytuacjami ze swojej pracy, w których pojawiły się trudności we współpracy z osobami z innych niż osoby uczestniczące kultur. Miały to być sytuacje, która były dla nich trudne, niezrozumiałe, śmieszne lub dziwne. Zadaniem osób było przypomnienie sobie jak największej liczby faktów i opisania tej sytuacji najlepiej jak umiały. Następnie zastanowienie się, dlaczego doszło do nieporozumienie, z uwzględnieniem trzech wymiarów: osobistego, sytuacyjnego i kulturowego.
Po wymianie w małych grupach osoby zostały zaproszone do podzielenia się wybranymi sytuacjami na forum grupy i zastanowienia się nad możliwymi rozwiązaniami tej sytuacji. Osoby zastanawiały się, jak poszczególne wymiary determinują sposób, w jaki odpowiemy na trudną sytuację w środowisku międzykulturowym.
Druga sesja warsztatowa uwzględniła podobne treści, z większym naciskiem na różnice kulturowe w sposobach komunikowania się, podejściu do czasu i do przywództwa, przekazywaniu informacji zwrotnej oraz sposobie wyrażania emocji.

O sesji:

Kto ustala zasady? Czy ich przestrzeganie jest ważne? Dlaczego ludzie je łamią?
Podczas warsztatów dowiemy się jak we współpracy z mieszkańcami ustalać zasady spędzania wolnego czasu w miejscu otwartym, którym może być dom sąsiedzki, klub młodzieżowy, biblioteka, czy świetlica.

Celem warsztatów jest wyposażenie uczestników w praktyczną wiedzę dotyczącą tego w jaki sposób animator/ pracownik miejsca otwartego może ustalać porządek rzeczy i stać na jego straży. Omówimy przykłady dobrych regulaminów. Przyjrzymy się realnym problemom i sytuacjom, w których trudno nam egzekwować wypracowane zasady. Zastanowimy się jakie są powody tych trudności i spróbujemy odpowiedzieć na pytanie jak je pokonać.

Partnerem merytorycznym sesji jest Laboratorium Innowacji Społecznych w Gdyni.

Prowadzący: Sviatlana Rasliakova i Jędrzej Sołtysiak - Laboratorium Innowacji Społecznych w Gdyni

**

Sviatlana Rasliakova – psycholożka, obecnie pracuje w Laboratorium Innowacji Społecznych w Gdyni w Sieci Centrów Sąsiedzkich- Przystań. Zajmuje się animacją międzykulturową mieszkańców. Swoje doświadczenie w tym obszarze zdobyła także podczas współpracy z Europejskim Centrum Solidarności przy programie integracyjnym dla cudzoziemców CZEŚĆ. Przez kilka lat jako psycholożka prowadziła konsultacje indywidualne oraz spotkania grupowe z cudzoziemcami. Korzysta również z własnego doświadczenia imigranckiego — mieszka w Polsce od ponad 10 lat i aktywnie uczestniczy w życiu społecznym w Trójmieście. 

 

 

Jędrzej Sołtysiak – koordynator Przystani Chylońska 237 – centrum sąsiedzkiego będącego częścią Laboratorium Innowacji Społecznych w Gdyni. Na co dzień, jako animator, działa z lokalną społecznością gdyńskiej dzielnicy Cisowa. W swojej pracy stawia na bezpośredni kontakt i rozmowę z drugim człowiekiem, ale dużą wagę przywiązuje też do szeroko pojętej promocji oraz organizacji wydarzeń, których to nauczył się w trakcie pracy w dziale promocji Wojewódzkiej i Miejskiej Biblioteki Publicznej w Gdańsku. W wolnym czasie chadza na koncerty muzyki niezależnej i wspiera lokalne inicjatywy kulturalne. Para się przy tym amatorskim dziennikarstwem muzycznym na założonej przez siebie w duchu DIY stronie Hałasy i melodie.

 

 

Partnerem merytorycznym sesji jest Laboratorium Innowacji Społecznych w Gdyni.

 

 

O sesji:

W trakcie sesji postaramy się wspólnie odpowiedzieć na pytania o rolę i zadania wolontariuszy w miejscach otwartych. Zaproszeni goście, reprezentujący miejsca z m.in. Gdańska, Katowic i Warszawy, podzielą się doświadczeniami w funkcjonowaniu wolontariatu jako narzędzia do integracji społeczności lokalnej, również w kontekście wyzwań sytuacji kryzysowych. Będzie to punkt wyjścia do wspólnej dyskusji o tym, jak miejsca otwarte mogą przyciągać i zatrzymać wolontariuszy.

Prowadzący: dr Antoni Morawski – Kierownik Zespołu Rozwoju Wolontariatu w Centrum Komunikacji Społecznej Urzędu m.st. Warszawy.

Prelegentki i prelegenci:

• Agnieszka Rzepecka – Stowarzyszenie Mocni Razem, Katowice
• Monika Popow – Urząd Miejski w Gdańsku

**

Agnieszka Rzepecka – pedagog , pracownik socjalny, edukator. Posiada26 letnie doświadczenie w pracy z wolontariuszami. 20 lat pracowała w Ośrodku Pomocy Społecznej w Katowicach, w którym wdrażała wolontariat. Pozyskiwała  i koordynowała pracą prawie 100 wolontariuszy  rocznie. Od 10 lat jest prezesem Stowarzyszenia Mocni Razem ( www.mocnirazem.org) w ramach, którego również stale pozyskuję wolontariuszy i koordynuje ich pracę, zrealizowała  wiele projektów kierowanych między innymi do wolontariuszy i z udziałem wolontariuszy. Jednym z takich projektów jest profilaktyczny Program Szansa, którego jest współautorką. Była członkiem założycielem Regionalnego Centrum Wolontariatu w Katowicach w partnerstwie, z którym w ramach Stowarzyszenia Mocni Razem realizowała projekt Centrum Wolontariatu Szkolnego w latach 2013-2014. W zakresie pozyskiwania wolontariuszy  współpracuje z uczelniami wyższymi: z Uniwersytetem Śląskim i Ekonomicznym. Przeprowadziła liczne szkolenia z zakresu organizowania społeczności lokalnej i wolontariatu, przyjmuje wizyty studyjne z terenu całej Polski dzieląc się wiedzą i doświadczeniem. Jest członkiem Ogólnopolskiego Forum Organizatorów Społeczności Lokalnej Mocni Razem. W 2011 r została wyróżniona przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej za wybitne i nowatorskie rozwiązania w zakresie pomocy społecznej Obecnie zawodowo ukierunkowana jest na pracę animatora i edukatora w zakresie organizowania społeczności lokalnej i wolontariatu.

dr Monika Popow - badaczka społeczna oraz badaczka edukacji, współzałożycielka organizacji pozarządowych, animatorka kultury. Realizatorka badań i diagnoz z zakresu rozwoju społecznego, współpracy lokalnej i procesów kształtowania tożsamości. Pełnomocniczka Prezydent Miasta Gdańska ds. Europejskiej Stolicy Wolontariatu Gdańsk 2022.  

 

 

 

 

 

 

dr Antoni Morawski – Kierownik Zespołu Rozwoju Wolontariatu w Centrum Komunikacji Społecznej Urzędu m.st. Warszawy. Współtworzył projekt „Ochotnicy warszawscy”, którym obecnie kieruje. Koordynator wolontariatu przy imprezach i wydarzeniach w m.st. Warszawie od 2012 r. Wolontariacko zaangażowany w organizacji pozarządowej działającej w obszarze turystyki. Adiunkt na Wydziale Nauk Politycznych i Studiów Międzynarodowych UW, badacz zaangażowania społecznego w sytuacjach kryzysowych. (fot. WDiNP)

 

 

 

 

Partnerem merytorycznym sesji jest Urząd Miejski w Gdańsku.

 

 

.

Michał Pepol jest wiolonczelistą, kompozytorem, współtwórcą nagradzanego Royal String Quartet. Występował z Magdaleną Cielecką, Marcinem Maseckim i Ralphem Kamińskim. Z tym ostatnim dzielił nie tylko scenę, ale także miłość do Kory. Po owocnej współpracy przy głośnym albumie Kamińskiego wiolonczelista postanowił złożyć solowy hołd liderce Maanamu. W zrealizowaniu tej wizji pomógł mu Kamil Sipowicz, który udostępnił Pepolowi nieznane wcześniej nagrania Kory. Otrzymane od niego fragmenty piosenek, wokaliz i innych nieznanych nagrań Jackowskiej artysta układa w nowe, nierzadko zaskakujące utwory. Dość powiedzieć, że w wersji Pepola przebojowe „Kocham Cię kochanie moje” staje się szeptanym wyznaniem, w którym elegancki pop spotyka się z kameralistyką i dyskretnym ambientem. Album „KORA nieskończoność” ukazał się 31 sierpnia wydawnictwa Agora.

W trakcie konferencji będzie można obejrzec wystawę w budynku Ursynowskiego Centrum Kultury „Alternatywy”.

Wystawa „200 lat Ursynowa, 45 lat osiedla Ursynów”

Ursynowskie genius loci. Ursynów jest wyjątkowy.

Warszawa jest największym miastem w Polsce, zarówno historycznie jak i współcześnie celem wielkiej „wędrówki ludów”, w wyniku której znaczna część jej obecnych mieszkańców to przybysze ze wszystkich stron kraju, dlatego istnienie enklawy mieszkańców ludzi, którzy czują się od pokoleń związani z tym miejscem jest na tle społeczności Warszawy wyjątkowe. Leżące na terenie dzielnicy stare osady i wsie: Wolica, Kabaty, Imielin, Wyczółki, Moczydło, Dąbrówka, Pyry, Grabów, Jeziorki, Natolin czy Moczydło mają wielowiekową przeszłość, która jest „schowana” za perspektywą stosunkowo młodego 45- letniego osiedla, które zdominowało ten rejon. Przeszłości nie widać, pomimo tego, iż zręby wsi ciągle istnieją, podobnie jak żyją w nich ich rodowici mieszkańcy. Istnieją stare domy, pola uprawne, dzikie sady i szklarnie w których gospodarują potomkowie tych, którzy mieszkali tu od wieków... Wystarczy wyjść poza bloki i skierować się tam, gdzie ciągle dzieje się żywa i wyjątkowa. historia tej ziemi. Wystawa „200 lat Ursynowa, 45 lat osiedla Ursynów” jest zachętą dla wszystkich którzy zechcą wejść głębiej i poznać życie mieszkańców ursynowskich wsi, które rozgrywało się w cieniu wielkiej historii i rodów: Potockich, Czartoryskich, Lubomirskich i Juliana Ursyna Niemcewicza, któremu Ursynów zawdzięcza swą nazwę, nadaną zakupionemu w roku 1822 pałacykowi o rozbudzającej wyobraźnię nazwie Rozkosz.

Wystawę współorganizuje Stowarzyszenie "Z Siedzibą w Warszawie" i Ursynowskie Centrum Kultury „Alternatywy”. Projekt współfinansuje m.st. Warszawa.