Opis:

"W tracie wykładu postaram się, na przykładzie działań Biblioteki Gdynia, pokazać w jaki sposób instytucja może odpowiadać na potrzeby lokalnej społeczności i, tym samym, stać się jej niezbędną częścią. Opowiem również o roli zespołu w budowaniu marki miejsca, współpracy z przedstawicielami samorządu a także udziale samych użytkowników w projektowaniu usług i przestrzeni bibliotecznej. Poruszę także aspekty dotyczące technicznych stron budowania marki miejsca, takich jak spójna identyfikacja oraz obecność w mediach".

Prowadząca:

Natalia Gromow - absolwentka historii na Uniwersytecie Gdańskim oraz studiów podyplomowych Marketing kultury (Uniwersytet Warszawski) i Innowacyjne praktyki public relations (Uniwersytet Gdański).
Od kwietnia 2016 r. dyrektor Miejskiej Biblioteki Publicznej w Gdyni, wcześniej pracowała w Wojewódzkiej i Miejskiej Bibliotece Publicznej w Gdańsku na stanowisku kierownika Działu Marketingu i PR oraz rzecznika prasowego.
Pomysłodawczyni i osoba odpowiedzialna za wdrożenie Karty do Kultury, inicjatorka ogólnopolskiej (nie)konferencji dla pracowników bibliotek Kierunek-Wizerunek, programu wymiany bibliotekarzy Praktyka dla praktyka oraz wielu kampanii marketingowych promujących czytelnictwo i korzystanie z bibliotek.
Współzałożycielka Stowarzyszenia LABiB.

Opis:

Warsztat poświęcony wypracowaniu systemowego wsparcia dla animatorek i animatorów na co dzień pracujących w miejscu otwartym z lokalna społecznością.
Z jakimi wyzwaniami mierzą się animatorki i animatorzy? Jak zadbać o ich potrzeby i rozwój? Dlaczego tak ważne jest budowanie trwałego zespołu miejsca otwartego i dlaczego miejsce otwarte może być ważnym elementem strategii prowadzenia instytucji/organizacji?
Warsztat, będzie rozwinięciem wątków i rekomendacji wypracowanych podczas zeszłorocznej sesji.

Podsumowanie warsztatu:

Warsztat był poświęcony wypracowaniu systemowego wsparcia dla animatorek i animatorów na co dzień pracujących w miejscu otwartym z lokalna społecznością.

Osoby uczestniczące w warsztacie starały się odpowiedzieć na pytania z jakimi wyzwaniami mierzą się animatorki i animatorzy? Jak zadbać o ich potrzeby i rozwój? Dlaczego tak ważne jest budowanie trwałego zespołu miejsca otwartego i dlaczego miejsce otwarte może być ważnym elementem strategii prowadzenia instytucji/organizacji?

Ramowy program:

• Zdefiniowanie czynników wpływających na to, że dany zespół jest definiowany jako dobry (praca w parach)
• Omówienie filarów dobrego zespołu i obszarów zarządczych (prezentacja)
• Opracowanie działań, które warto podjąć w każdym z obszarów zarządczych, jeśli osoba koordynująca, zarządzająca chce budować zespół miejsca otwartego (praca w grupach).
• Zapoznanie się z efektami pracy wszystkich grup
• Rundka zbierająca refleksje osób uczestniczących w warsztacie.

Filary dobrego zespołu

Dobry zespół to taki, w którym ludzie :

• mają poczucie wspólnoty,
• czują się bezpiecznie,
• czują się równo i sprawiedliwie traktowani,
• widzą, że w pracy mogą wykorzystać swoje talenty, zasoby, kompetencje, i  czują że się rozwijają,
• widzą, że podejmują skuteczne działania i że ich praca przynosi efekty i tym samym ma sens.

Obszary zarządzania ludźmi i działania, jakie warto podjąć w każdym z obszarów, aby zbudować „dobry zespół”

Powyższe wartości warto stosować we wszystkich 4 wymienionych poniżej obszarach zarządczych czyli:

1. Zarządzanie zasobami ludzkimi

m.in. weryfikacja pracy i informacja zwrotna na temat pracy, planowanie rozwoju, przestrzeń do podnoszenia kwalifikacji i rozwoju

2. Zarządzanie relacjami

m.in. komunikacja interpersonalna, współpraca, rozwiązywanie trudnych sytuacji, współodpowiedzialność, normy, wartości, proces grupowy i role w grupie/w zespole, itp.

3. Zarządzanie procesami

m.in. przepływ informacji, planowanie „strategii” miejsca otwartego – misja, wizja, kierunki działania, monitoring pracy i realizacji zadań, ewaluacja działań miejsca otwartego, systemy motywacyjne pozafinansowe, itp.

4. Zarządzenie procedurami

m.in. struktura zespołu, organizacja pracy (np. podział godzinowy), regulamin pracy, sprawozdawczość-dokumentacja pracy animatorki/a, forma zatrudnienia, wysokość wynagrodzeń.

Wspólnie wypracowywaliśmy działania, których wdrożenie pozwoli na systemowe budowanie pozwala na budowanie wspólnoty, bezpieczeństwa, równego i sprawiedliwego traktowania, poczucia sensu i przestrzeni do rozwoju.

 Zarządzanie zasobami ludzkimi

• Dawanie poczucia sprawczości, odpowiedzialności, np.
  • dawanie przestrzeni do zgłaszania przez osoby z zespołu pomysłów na działanie i poddawanie każdego pomysłu dyskusji, refleksji zespołowej (nie odrzucanie pomysłów od razu),
  • dawanie możliwości ludziom samodzielnego zgłaszania się do zadań (nie tylko rozdzielanie zadań przez osobę koordynującą pracę) wg ich zainteresowań i świadomości na temat swojego potencjału.
• Ustalenie potencjału osób, np. zastosowanie w zespole różnych testów (są też w wersji bezpłatnej w formie podstawowej lub zaplanowanie środków w budżecie na przeprowadzenie takich testów).
• Określenie, np. poprzez rozmowę, jakie osoby z zespołu mają potrzeby szkoleniowe i wsparcie osób w zbudowaniu klarownej ścieżki rozwoju.
• Zapewnienie wsparcie coachingowego (także coaching koleżeński), superwizyjnego (np. umożliwianie skorzystania z superwizji w godzinach pracy), szkoleniowego.
• Dawanie informacji zwrotnej na temat pracy danej osoby (animatorzy/animatorki mogą zapytać też koordynatora/ke o informację zwrotną, jeśli jej do tej pory nie otrzymali). Danie możliwości poznanie swoich mocnych i słabych stron np. poprzez system informacji zwrotnych nie tylko od koordynatora, ale także od mieszkańców, innych animatorów, itp.
• Opracowanie przejrzystego systemu opłacania szkoleń i zasad korzystania z nich w zespole.
• Przejrzystość w dostępie do szkoleń (może być to czynnik motywacji pozafinansowej): kto i dlaczego ma dofinansowane szkolenia i/lub otrzymuje zgodę na szkolenia w godzinach pracy.
• Wprowadzenie praktyki dzielenia się wiedzą i wykorzystania jej w praktyce zespołu – np. raz na jakiś czas spotkania merytoryczne; spotkanie po każdym szkoleniu/seminarium na transfer wiedzy; wspólny dysk na materiały ze szkoleń/seminariów zewnętrznych.
• Uważność na zachowania osób z zespołu (świadomość ich sytuacji poza pracą), uwzględnienie możliwości wypalenia się i otwartość na zmiany w zakresie zadań, systemu pracy (regularne spotkania indywidualne, co najmniej raz w roku, a najlepiej raz na pół roku).

 Zarządzanie Relacjami

• Zaplanowanie i organizowanie regularnych spotkań zespołu
• Tworzenie sytuacji dla zespołu, podczas której osoby mogą zakomunikować swoje potrzeby w pracy zespołowej (np. raz na kwartał organizowanie spotkań zespołowych poświęconych relacjom w zespole, tego jak się ludziom pracuje ze sobą, itp.)
• Wspólne określenie norm, zasad pracy zespołowej w Miejscu Otwartym (nie chodzi tu o zasady korzystania z miejsca przez mieszkańców) i poddawanie ich ewaluacji raz np. na rok podczas rocznego planowania. W przypadku rozbudowanej struktury ustalenie praktyk/zasad współdziałania w konkretnych pokojach/działach.
• Wspieranie kultury instytucji w zakresie dawania na bieżąco informacji zwrotnej (dawanie przykładu, ale też mówienie o tym, że jest to narzędzie rozwoju, a nie narzędzie oceny). Dawanie dużo wzmacniających informacji, w momentach sukcesu, tak aby przyzwyczajać ludzi do tego mechanizmu. Nie skupianiu się tylko na trudnych sytuacjach dotyczących słabszych obszarów danej osoby.
• Świętowanie sukcesów, nawet małych. Docenianie, podziękowania za wspólną pracę.
• Wspólne omawianie planów (wyników i problemów).
• Organizowanie spotkań sprzyjających merytorycznej integracji , uczeniu się siebie i od siebie, poczuciu wspólnoty – np. zwracanie uwagi na terminy planowania lub innych spotkań, tak, aby większość mogła wziąć udział – wcześniejsze planowanie takich spotkań, umawianie się przez doodle lub inne systemy pomagające zarządzać czasem. Zwracanie uwagi, aby na spotkaniach tych były poruszane nie tylko kwestie bieżące, ale także refleksja nad tym po co działa Miejsce Otwarte, jakie są cele, które chcemy osiągnąć, jakiej zmiany pragniemy, jakie są wartości, które nam przyświecają.
• Dobra atmosfera – wspólne wyjścia, picie kawy przez wszystkich razem, imprezy integracyjne (zadbanie, aby do wszystkich docierało zaproszenie i aby na spotkaniach nieformalnych nie rozmawiać o pracy i nie podejmować decyzji „zawodowych”.
• Budowanie granic – dawanie przyzwolenia na to, że ludzie mogą mieć różne opinie na dany temat, że nie wszyscy muszą się lubić, ważne, aby umieli ze sobą współpracować.
• Zachęcanie do rozwiązywania trudnych sytuacji samodzielnie między dwoma osobami lub przy wsparciu z zewnątrz – moderator, superwizje, mediator.
• Egzekwowanie zadań/wspólnych ustaleń, dawanie informacji jakie konsekwencje dla innych osób w zespole, mieszkańców, ma nie wywiązywanie się z zdań lub opóźnienia w pracy. Szanowanie cudzych i swoich godzin pracy.
• Reagowanie na wszelkie formy nierównego traktowania miedzy osobami z zespołu oraz na przejawy poniżania, wykluczania z zespołu czy dyskryminacji.
• Równy dostęp do zasobów, np. osoby z „działu” technicznego (informatyk, technik, hydraulik ) i kontaktu do niego; lodówki i ekspresu do kawy.

Zarządzanie procesami:

• Dbanie o to, aby wszyscy mieli taki sam dostęp do informacji - sprawny przepływ informacji, ustalenie obiegu informacji (komunikatory, e-mail, grupa na FB).
• Budowanie narzędzi itc i korzystanie z nich- np. kalendarz szkoleń, wspólne dyski, Asana, intranet.
• Systematyczne, regularne spotkania pracowników + wolontariuszy oraz osobne spotkania samego zespołu.
• Opracowanie strategii rozwoju.
• Raz w roku planowanie całego zespołu kierunków działania na cały rok.
• Świętowanie sukcesu – ewaluacja porażki.
• Przypominanie sobie o celu i wizji w trakcie pracy, np. umieszczenie „plakatów” z wizją celami, wartościami w widocznych dla zespołu miejscach (warto, aby mieszkańcy też je znali).

Zarządzanie procedurami

• Procedury są ważne i muszą być.
• Poświęcenie czasu na to, aby opracować procedury, które są jasne, konkretne i akceptowalne. Rozmawianie z zespołem dlaczego obowiązują takie, a nie inne procedury. Pokazywanie korzyści z procedur (nie budowanie przekazu, że to tylko nic nie znacząca „papierologia” – jeśli tak jest to zmienić procedury na użyteczne).
• Opracowanie regulaminu i procedur współpracy zespołu.
• Ograniczenie się w dokumentacji do niezbędnego minimum.
• Otwartość na możliwość zmian procedur, wzoru dokumentów, itp. wysoki poziom otwartości na zmiany. Weryfikowanie procedur czy działają i ich aktualizowanie i dopasowanie do sytuacji.
• Opracowanie jasnego zakresu zadań i odpowiedzialności na poszczególnych stanowiskach. Włączanie do opisu stanowisk pracowników/czki. Nie ograniczanie się do utworzenia zapisów, tylko omówienie też z osobami zakresu ich zadań.
• Jasne kryteria wynagradzania. Omawianie z osobami indywidualnie kryteriów.
• Wynagrodzenie za udział w spotkaniach roboczych (niezależnie od formy zatrudnienia)
• Dbanie o równomierny podział obciążenia pracą:
  • Zadbanie o to, aby wszyscy uczestniczyli w pracy w weekendy (dzietni i bezdzietni), ale jednocześnie elastyczność w dogadywaniu się co do grafiku pracy.
  • Zadbanie o to, że jeśli ktoś nie uczestniczy w pracach w weekendy to, aby brał inny rodzaj nadgodzin.
  • Dbanie o to, aby osoby odbierały sobie wolne dni za nadgodziny

• Dbanie o to, aby za taką samą pracę było takie samo wynagrodzenie (bez względu na formę zatrudnienia – nie stosowanie umów śmieciowych).

Katarzyna Sekutowicz – antropolożka kultury. Od 1992 roku związana z Biurem Obsługi Ruchu Inicjatyw Społecznych BORIS. Trenerka i superwizorka Stowarzyszenia Trenerów Organizacji Pozarządowych STOP, członkini Stowarzyszenia Centrum Wspierania Aktywizacji Lokalnej, Towarzystwa Edukacji Antydyskryminacyjnej. Wspiera w rozwoju liderów i liderki lokalne, organizacje pozarządowe, grupy nieformalne i ruchy społeczne oraz instytucje samorządowe, takie jak biblioteki, szkoły, ośrodki pomocy społecznej czy domy kultury. Prowadzi doradztwo, warsztaty i długofalowe procesy rozwojowo – planistyczne oparte o dialog i partycypację. Specjalizuje się w planowaniu strategicznym, pracy metodą projektu, metodologii uczenia dorosłych, wdrażaniu polityki równości szans, ewaluacji. Jest koordynatorką działań prowadzonych przez Pozarządową Agencję Ewaluacji i Rozwoju. Autorka i współautorka takich publikacji jak m.in. „Planowanie strategiczne w kulturze”, Regionalny Ośrodek Kultury, Olsztyn 2000, „Ewaluacja i monitoring”, w: Wiedza i doświadczenie, ARF, Warszawa, 2007.

Opis:

Warsztat poświęcony możliwościom i potrzebie wsparcia miejsc otwartych ze strony samorządu. Tworzenie i animowanie sieci miejsc, jako narzędzie współpracy samorządu z miejscami zaangażowanymi lokalnie. Obopulne korzyści płynące ze współpracy samorządu i miejsc otwartych.

Cel warsztatu: zwiększenie kompetencji w nawiązywaniu i utrwalaniu współpracy z innymi podmiotami publicznymi i prywatnymi wspierającymi rozwój Miejsc Aktywności Lokalnej oraz pomiędzy nimi.
Podczas warsztatu zostanie zwrócona szczególna uwaga na:

1. Aspekt logistyczny i organizacyjny,
2. Zestawienie interesariuszy
3. Aspekt prawny
4. Aspekt finansowy
5. Aspekt komunikacyjny i promocyjny

Prowadzący: Krzysztof Mikołajewski jest absolwentem Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Od początku swojej kariery zawodowej związany jest z upowszechnianiem kultury. W 2018 r Krzysztof Mikołajewski został powołany na stanowisko dyrektora Wolskiego Centrum Kultury, gdzie pracuje do chwili obecnej. Krzysztof Mikołajewski jest członkiem Forum Kultury Mazowsze, uczestnikiem licznych kongresów kultury i konferencji. Uczestniczył m.in.: Niekongresie Kultury, Europejskim Kongresie Kultury, Konwencie Animatorów Kultury, Światowym Forum Ekonomii Społecznej.

Opis:

Organizujesz lokalne święta, pikniki, posiadówki albo chcesz zacząć to robić? Brakuje Ci pomysłów, narzędzi, inspiracji na włączanie sąsiadów we wspólne działanie?
Na warsztacie porozmawiamy o tym, co sprawdza się podczas przygotowywania lokalnych wydarzeń, co pomaga integrować mieszkańców dzielnicy, osiedla, ulicy i kształtować relacje sąsiedzkie. Wymienimy się doświadczeniem, podzielimy pomysłami na ciekawe, oddolne i włączające innych inicjatywy.

Podsumowanie warsztatu

Spotkanie przewidziane było dla wszystkich osób, które organizują lokalne święta, pikniki, posiadówki albo planują to robić i szukają pomysłów i inspiracji.

Cel spotkania:

• Podzielenie się doświadczeniami, zebranie dobrych praktyk z organizacji sąsiedzkich wydarzeń
• Zainspirowanie uczestników przykładami oddolnych, włączających inicjatyw
• Omówienie najważniejszych kroków wydarzenia sąsiedzkiego

1. Poznajemy się

Spotkanie zaczęło się ćwiczeniem na rozgrzewkę. Osoby uczestniczące pracowały w mniejszych ok. 5 osobowych grupach. Zadanie polegało na stworzeniu na flipcharcie domu/bloku w którym, w oknach wpisane są cechy/umiejętności/zainteresowania - wszystkie te rzeczy, które są indywidualne dla każdego członka  grupy, a w drzwiach i na dachu budynku wypisywane są te rzeczy/umiejętności/zainteresowania, które nas łączą, są dla nas wspólne.

W grupach osoby miały okazję poznać się nieco lepiej, porozmawiać na temat tego co lubią robić, jak spędzają czas, gdzie mieszkają, pracują, czego im brakuje w okolicy, gdzie lubią spędzać czas

Ćwiczenie było wprowadzeniem do tematu spotkania (dom jako metafora sąsiedztwa) - a jednocześnie nawiązywało do jednego z celów wydarzenia sąsiedzkiego - wzajemnego poznania się, integracji, rozmowy.

2. Burza pomysłów - Po co nam wydarzenia sąsiedzkie?

Na forum, w formie burzy mózgów wygenerowaliśmy odpowiedzi na to, jakie motywacje mogą stać za organizowaniem wydarzenia sąsiedzkiego. Szukaliśmy odpowiedzi na pytanie: Po co nam wydarzenie sąsiedzkie?

Przykładowe odpowiedzi grupy:

• budowanie wspólnoty/tożsamości (skąd jesteśmy, co nas łączy)
• integracja mieszkańców/wzajemne poznanie
• możliwość realizacji zainteresowań/hobby/podzielenia się pasją.
• uczenie się czegoś nowego/zdobycie nowych umiejętności
• dzielenie się wiedzą/wymiana doświadczeń/dzielenie się zasobami
• dla przyjemności/świętowania
• działania pomocowe
• okazja do wyjścia z domu
• budowanie zaufania i poczucia bezpieczeństwa
• wzmacnianie się/stworzenie grupy wsparcia w swoim sąsiedztwie
• narzędzie do rozwiązania/przeciwdziałania lokalnym problemom
• budowanie relacji (np. między lokalną instytucją a mieszkańcami)
• sposób na przeprowadzenie lokalnej diagnozy, zapytanie mieszkańców czego potrzebują/w co mogą się włączyć

Odpowiedzi wygenerowane podczas burzy mózgów, pokazały, że wydarzenie sąsiedzkie jest narzędziem działania i budowania wspólnoty lokalnej. Uspójniliśmy jako grupa, jak rozumiemy wydarzenie sąsiedzkie: kameralne, niekomercyjne, lokalne działanie, zazwyczaj organizowane przez nieformalną grupę mieszkańców, którego sukces opiera się na dobrej współpracy mieszkańców, instytucji oraz innych uczestników życia lokalnego.

Jako podsumowanie tej części warsztatu wybraliśmy się na inspirujący, wirtualny spacer po różnych sąsiedztwach, podpatrywaliśmy sposoby na sąsiedzkie spotkania.Na prezentacji wyświetlone zostały zdjęcia, pokazujące:

• sąsiedzkie wydarzenia, które powstały wokół braku jakiejś funkcji w społeczności lokalnej np. dobrze działającej przestrzeni publicznej, niedostatecznej oferty kulturalnej: Sąsiedzkie polegiwacze (#ZmieniamyZakrzów), sąsiedzkie kino w bibliotece (Bezdyskusyjny Klub Filmowy: Poznaj swojego sąsiada)
• sąsiedzkie wydarzenia, bazujące na lokalnej historii np. Piknik na Osiedlu Wawelberga
• sąsiedzkie wydarzenia, które bazowały na zainteresowaniach, pasjach sąsiadów: np. podwieczorek japońskich gier planszowych na warszawskim MDMie, Kulturalne Podwórka w Ursusie)
• wydarzenia sąsiedzkie, których celem było zintegrowanie społeczności wokół miejsca np. nieformalny dom kultury ze Szczecina i sąsiedzkie garażówki, śniadania w Miejscu Aktywności Lokalnej Studnia

Na prezentacji pokazane i omówione zostały plakaty z różnych wydarzeń, inicjowanych oddolnie tj.(Mokotowski Piknik Sąsiedzki, Projekt Wspólna Sobota - Klub Jędruś -  Ośrodka Kultury Kraków - Nowa Huta).

3. Jak to robimy?

W tym ćwiczeniu osoby uczestniczące podzieliły się na nowe, kilkuosobowe grupy. Każda grupa dostała flipcharta. Zadanie polegało na narysowaniu prostej osi czasowej z zaznaczeniem 3 podstawowych etapów z których składa się wydarzenie sąsiedzkie:

Organizujemy/Przeprowadzamy/Podsumowujemy

Zadanie grupy polegało na porozmawianiu o swoich najciekawszych wydarzeniach sąsiedzkich, które organizowali lub w których uczestniczyli. A następnie na hasłowym wypisaniu mocnych stron, rzeczy, które były ważne/pomocne na każdym etapie realizowania zadania.

1. a) organizujemy/jesteśmy przed wydarzeniem

Pytania pomocnicze: Skąd pomysł na działanie? Z czego korzystaliście? Jak szukaliście sojuszników? Gdzie szukaliście zasobów? Z jakim wyprzedzeniem planowaliście działanie? Jak podzieliliście się zadaniami?

Przykładowe odpowiedzi grupy:

• Pozyskujemy zgodę na organizację wydarzenia od właściciela terenu
• Określamy, jakie instytucje, miejsca są w pobliżu - kogo można zaprosić do współtworzenia wydarzenia
• Szanujemy sposób organizacji inny niż nasz
• Wykorzystujemy pomysły znajomych
• Dobrze przemyśleć czas i datę spotkania - sprawdzamy czy nie pokrywa się z innymi wydarzeniami
• Planujemy czas na promocję
• Mamy plan B
• Określamy formę zapisów na wydarzenie np. ciasto cegiełka na wspólny poczęstunek
• Przeprowadzamy lokalną diagnozę potrzeb
• Wydarzenie organizujemy w miejscu dostępnym/dbamy o dostępność np. dojazd komunikacją publiczną
• Pozyskujemy "swojego ambasadora" np. lokalny sklepik/aptekę - wsparcie w promocji/informowaniu o wydarzeniu
• promujemy wydarzenie min 2 tyg wcześniej - plakaty w każdym bloku, poczta pantoflowa, lokalne grupy sąsiedzkie na fb, zaproszenie na wydarzenie pukając od drzwi do drzwi

1. b) przeprowadzamy/jesteśmy w trakcie wydarzenia

Pytania pomocnicze: Jak/gdzie pracowaliście wydarzenie?Jak podzieliliście się zadaniami? Jak angażowaliście innych w sąsiedzkie działania? Jak zadbaliście o atmosferę wydarzenia?

Przykładowe odpowiedzi grupy:

• Oznaczamy teren, kierunkowskazy, opisy co się dzieje, kto organizuje, w jakich godzinach
• Puszczamy muzykę w tle
• Organizujemy osoby do opieki nad dziećmi podczas wydarzenia
• Organizujemy przestrzeń dla osób z różnymi potrzebami, dla seniorów (miejsce spokojne, ciche) dla dzieci etc.
• organizujemy miejsce na wspólny stół na jedzenie
• zaplanowanie osoby, która nie ma przydzielonych zadań, jako oparcie - wsparcie innych
• miejsce na swobodne przedstawienie pomysłodawców podczas wydarzenia (docenienie osób zaangażowanych)
• Zadbanie o wspólnie przygotowany poczęstunek/np. nazywanie ciast imionami sąsiadów, szarlotka Pani Ani itp.
• Robienie dwóch rzeczy podczas warsztatów na wydarzeniu - jednej do domu, drugiej dla sąsiedztwa
• Zbieranie kontaktów podczas wydarzenia (np. pudełko z długopisem i czystymi karteczkami - kto chce być w kontakcie - dopisuje swój adres)
• Wspólne sprzątanie na koniec jako element wydarzenia sąsiedzkiego/integracji/wspólnej odpowiedzialności za przestrzeń
• Miejsce na poinformowaniu o kolejnych wydarzeniach

1. c) podsumowujemy/jesteśmy po wydarzeniu

Pytania pomocnicze:

Czy robiliście podsumowanie? Jak zadbaliście o stworzenie relacji z uczestnikami wydarzenia? Jak zebraliście wnioski z wydarzenia?

Przykładowe odpowiedzi grupy:

• spotykamy się na podsumowanie - szukamy plusów i minusów - zastanawiamy się, co można było zrobić inaczej, pytamy uczestników co było fajne/niefajne
• dzielimy się relacją fotograficzną/filmową na naszej stronie i fb (dbamy wcześniej o zgody, robimy zdjęcia grupowe)
• Dziękujemy zaangażowanym (np. mail, albo plakat w miejscu wydarzenia z podziękowaniem za wspólny czas)

Ćwiczenie było również pretekstem do poruszenia zagadnień formalnych np.:

Jakich zgód potrzebujemy na wydarzenie sąsiedzkie, gdzie je zgłaszamy?

Jak legalnie odtwarzać filmy, muzykę na wydarzeniach sąsiedzkich?

Osoby uczestniczące były bardzo zainteresowane pogłębieniem tematu, stąd zainteresowanie dodatkowymi publikacjami, artykułami, gdzie można doczytać o niezbędnych formalnościach.

Prowadząca: Greta Droździel-Papuga -  trenerka, koordynatorka i autorka materiałów i kampanii edukacyjnych. Jako animatorka, działa lokalnie w szkołach, bibliotekach, domach kultury i na podwórkach. Na co dzień związana z Centrum Komunikacji Społecznej Urzędu m.st. Warszawy, gdzie w Zespole Wzmacniania Wspólnoty Lokalnej stara się urealnić ideę dzielenia się, wspierają przeróżne miejsca i osoby w otwieraniu się i korzystaniu z dostępnych zasobów podczas organizowania m.in. sąsiedzkich wydarzeń.

Opis:

Rozmowy w nieformalnej atmosferze na temat narzędzi miejskich, które warto wykorzystać we współpracy ze społecznością lokalną i przy rozwoju miejsca otwartego.

Konsultacje społeczne - to forma dialogu, którą prowadzi urząd z mieszkańcami, po to, by zasięgnąć ich opinii na temat różnych istotnych kwestii. Mówiąc prościej, to rozmowa, której celem jest nie tylko poinformowanie mieszkańców o jakichś sprawach, ale także dowiedzenie się, co myślą na ich temat. Konsultacje społeczne mogą dotyczyć w zasadzie wszystkiego. Najczęściej z mieszkańcami konsultuje się kwestie dotyczące planów zagospodarowania przestrzennego i nowych inwestycji. Może chodzić o modernizację ulicy czy zagospodarowanie skweru, albo dyskusję o ofercie domów kultury lub planach dotyczących kierunków przyszłego rozwoju miasta. Można rozmawiać o dokumentach strategicznych miasta bądź państwa.

Budżet obywatelski -Dzięki budżetowi obywatelskiemu mieszkańcy decydują o tym, na co przeznaczyć część budżetu Warszawy. Warszawiacy, co roku wymyślają i zgłaszają projekty, a następnie wybierają w głosowaniu te, które zostaną zrealizowane. W ten sposób wspólnie decydują o tym, co powstanie w najbliższej okolicy, w kilku dzielnicach lub w całej Warszawie. W budżecie obywatelskim każdy mieszkaniec Warszawy może zgłosić projekt lub zagłosować. Nie trzeba być zameldowanym, ani pełnoletnim. Uczestnictwo w budżecie obywatelskim to świetna okazja, żeby razem z innymi decydować o tym, jak zmienia się Warszawa.

Towarzystwo Sąsiedzkie - to cykl działań sąsiedzkich wspierających rozwój społeczności lokalnych w Warszawie. Towarzystwo sąsiedzkie jest miejscem dla wszystkich mieszkańców Warszawy, oferującym wsparcie w realizowaniu inicjatyw na rzecz dobrego sąsiedztwa. Program działań podzielony na 3 sekcje SZKOLENIA | SPOTKANIA | DZIAŁANIA ma zapewnić kompleksową pomoc zainteresowanym warszawiakom. Projekt Towarzystwo Sąsiedzkie jest finansowany przez Miasto stołeczne Warszawę w ramach realizacji zadania publicznego "Towarzystwo Sąsiedzkie – cykl działań sąsiedzkich wspierających rozwój społeczności lokalnych w Warszawie".

Spółdzielnia Kultury - to internetowa przestrzeń, w której instytucje, organizacje, grupy nieformalne i wszyscy chętni, nieodpłatnie dzielą się swoimi zasobami - przestrzenią, sprzętem, produktami kultury. W Spółdzielni Kultury znajdują się zasoby, które można pożyczać nieodpłatnie na organizację działań lokalnych/kulturalnych/społecznych, które są niekomercyjne i otwarte dla mieszkańców Warszawy. Z zasobów Spółdzielni może korzystać każda osoba, realizująca działania na powyższych zasadach, na rzecz społeczności lokalnej. Każdy też może dodać do bazy swoje zasoby. Pomagamy sobie bezpłatnie i budujemy sieć lokalnej współpracy.

Inicjatywa lokalna - to forma współpracy jednostek samorządu terytorialnego z ich mieszkańcami, w celu wspólnego realizowania zadania publicznego na rzecz społeczności lokalnej. Jeżeli mieszkańcy mają pomysł na konkretne, ważne dla swojej okolicy i społeczności przedsięwzięcie, a także chęć do zaangażowania się w ich wykonanie, mogą złożyć do Urzędu m.st. Warszawy wniosek o realizację zadania publicznego w ramach inicjatywy lokalnej.

Ochotnicy Warszawscy - celem projektu jest zwiększenie liczby mieszkańców, osób pracujących, uczących się i przebywających w Warszawie zaangażowanych w działania w obszarze wolontariatu, podniesienie jakości współpracy organizatorów wolontariatu z wolontariuszami oraz zwiększenie liczby i zakresu wsparcia podmiotów – organizatorów wolontariatu, tworzących przyjazne otoczenie dla rozwoju wolontariatu w mieście. Cel realizowany jest poprzez różnorodne przedsięwzięcia we współpracy z instytucjami publicznymi i organizacjami pozarządowymi. Tworzone są narzędzia wspierające pracę wolontariuszy i organizatorów wolontariatu, organizowane systemowe wsparcie dla organizatorów i wolontariuszy w różnych obszarach - np. wolontariatu pracowniczego czy wolontariatu szkolnego.

Podsumowanie:

W moim wystąpieniu starałem się skupić na tym, jak Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie budowało swoją lokalną tożsamość instytucji zaangażowanej, bez której nie zdobyłoby zaufania zróżnicowanych grup społecznych, niezbędnego, by jako instytucja mogło się rozwijać, a przede wszystkim przetrwać mimo niesprzyjących okoliczności. Założone w 2005 roku Muzeum, współprowadzone przez urząd miasta i ministerstwo kultury, miało szybko stać się jedną z flagowych budów stolicy, wraz z Muzeum Powstania Warszawskiego, Muzeum Historii Żydów Polskich, Muzeum Historii Polski oraz Centrum Nauki Kopernik. Jednak projekt ten szybko spadł z listy priorytetów kolejnych władz centralnych i samorządowych, a instytucja w stanie zalążkowym trafiła do czegoś w rodzaju zamrażalnika. I tylko świadoma strategia początkowo bardzo małego zespołu instytucji, by budować wyrazistą tożsamość Muzeum i otwierać się na potrzeby różnych grup mieszkańców Warszawy, środowisk zawodowych i aktywistycznych, pozwoliły na organiczny, powolny ale nieustanny rozwój instytucji - od małego lokalu na parterze bloku przy ulicy Pańskiej 3, przez upamiętniony walką o ratowanie cennej architektury pawilonu Emilia okres działalności Muzeum w tym budynku, po również tymczasowy pawilon Muzeum nad Wisłą i wreszcie rozpoczętą wiosną 2019 roku, po ponaddziesięcioletnim opóźnieniu, budowę gmachu docelowego na placu Defilad. Cały ten okres rozwoju wymagał reagowania na zmieniające się otoczenie społeczne Muzeum, adresowanie programów do różnych grup odbiorców przy równoczesnej dbałości o podmiotowość instytucji. Przez podmiotowość instytucji rozumiem coś więcej niż jej tożsamość, podmiotowość to spójna opowieść, narracja, którą Muzeum komunikuje i która wyraża wartości i cele przyświecające instytucji. Starałem się pokazać, jak walka o podmiotowość instytucji pozwalała jej upodobnić się do organizacji pozarządowej, w której wspólnota wartości łączy zespół i interesariuszy. Do których Muzeum zaliczaliśmy zarówno zróżnicowane grupy publiczności, środowiska artystyczne, ale także różnorodne społeczności lokalne i sąsiedzkie. Ten wymiar działalności Muzeum realizował się przede wszystkim przez dwa przedsięwzięcia – festiwal „Warszawa w budowie” (WWB) i Park Rzeźby na Bródnie – oba realizowane od 2009 roku. Każde z nich myślane przez Muzeum jako platforma łączenia różnych grup społecznych wokół ważnych tematów (WWB) lub miejsca (Park Bródnowski).

Moje rozważania o podmiotowości Muzeum i strategii budowania sojuszy z różnorodnymi społecznościami lokalnymi i środowiskami były próbą analizy marki i tożsamości Muzeum jako instytucji różnocześnie silnej lokalnie jak i ponadlokalnie. Starałem się też pokazać błędy i korzyści, jakie z nauki na własnym błędach Muzeum wyciągało.

Prowadzący: Marcel Andino Velez - współtwórca i dotychczasowy wicedyrektor Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie (2007-2019), menedżer kultury, dziennikarz, antropolog i etnograf. Obecnie, ze względu na wyzwania rodzinne, poświęcił się wprowadzaniu w Polsce nowego typu działalności: koordynacji opieki geriatrycznej.

Podsumowanie warsztatu:

Od czego zacząć budowanie relacji z lokalną społecznością? Jak wydobywać potencjał drzemiący w mieszkańcach? Jakie metody i narzędzia pomagają rozwijać aktywność Miejsca Aktywności Lokalnej?

Na warsztacie podczas konferencji Miejsca Otwarte szukaliśmy odpowiedzi na te pytania, zgłębiając metodę ABCD (Asset-Based Community Development) – rozwoju społeczności w oparciu o zasoby.

Podczas spotkania:

1. Przyjęliśmy założenie, że znajdujemy się w przestrzeni sąsiedzkiej Dwóch Jelonków i omówiliśmy dobre zwyczaje w niej panujące, które opracowaliśmy wspólnie z mieszkańcami

WNIOSKI:

• Dobre zwyczaje konstruowane w formie aprobowanych zachowań a nie negacji i zakazów
• Dostępne dla każdej osoby, w widocznym miejscu
• Nieustanny punkt odniesienia w rozmowach z mieszkańcami o ich pomysłach i działaniu miejsca, jak i w kontaktach między mieszkańcami bezpośrednio

2. Opieraliśmy się na przykładach działań Bemowskiego Centrum Kultury (m.in. Laboratorium Projektów) i Dwóch Jelonków nastawionych na odkrywanie i mobilizację zasobów, które już w społeczności istnieją. W metodzie ABCD zachęca się ludzi do uznania, że ich społeczność to szklanka do połowy wypełniona zasobami, a nie do połowy pusta z powodu potrzeb i braków. Rozpoczęliśmy proces mapowania tychże zasobów tak, by każda uczestniczka i uczestnik warsztatu wyszli z konkretnym planem działań.

WNIOSKI:

• Koncentracja na zasobach, a nie wyłącznie potrzebach mieszkańców (które często wiążą się z poczuciem braku czegoś, niezaspokojeniem, a nierzadko frustracją) pomaga w rozpoczęciu pozytywnych relacji z bezpośrednim otoczeniem sąsiedzkiej przestrzeni
• Warto zawsze i wielokrotnie (z uwagi na zmienność sytuacji) badać zasoby naszego miejsca, wśród których są: instytucje, biznes i lokalne przedsiębiorstwa, NGO, mniejszości kulturowe oraz przede wszystkim – mieszkańcy „liderzy”
• Mapowanie mieszkańców „liderów” może być przydatne w procesie rozwijania naszych relacji i współpracy z nimi, pomagać nam w rozwijaniu tych osób oraz sieciować różnych mieszkańców ze sobą
• Istotne jest by mieszkańcy czuli, że ich zaangażowanie przekłada się na korzyści (niematerialne oczywiście) dla nich samych

3. Rozmawiając o roli i postawie koordynatorów Miejsc Aktywności Lokalnej uczestnicy warsztatu zwrócili uwagę na to, że:

WNIOSKI:

• Osoby pracujące z mieszkańcami potrzebują pielęgnować i rozwijać swoje umiejętności aktywnego słuchania
• Sztuką jest rozpoznanie na ile mieszkaniec/mieszkanka potrzebują naszego wsparcia merytorycznego, technicznego, promocyjnego, a w jakim stopniu potrzebują swobody i niezależności w działaniu

4. Poziom zaangażowania mieszkańców w działania Miejsca Aktywności Lokalnej

WNIOSKI:

• Każdemu (wparcia) na miarę jego/jej potrzeb
• Niektórzy mieszkańcy potrzebują dużo czasu, by otworzyć się na proponowanie działań, niektórzy pozostaną wyłącznie na etapie uczestnictwa w tym, co proponują inni
• Każde działanie w Miejscu aktywności Lokalnej powinno zakładać zaangażowanie mieszkańców – robimy to razem (albo wcale) !

5. Na koniec spotkania – w myśl metody ABCD – stworzyliśmy przestrzeń do wymiany dobrych praktyk, bazując na zasobach, wiedzy i doświadczeniach samych uczestniczek/ów warsztatu.

WNIOSKI:

• Przestrzeń sąsiedzka nie posiada „repertuaru”, bo nie jest domem kultury.

Prowadzący:

Paulina Andruczyk – animatorka kultury, pedagożka teatru, członkini Stowarzyszenia Pedagogów Teatru. Doświadczenie, z którego korzysta w pracy ze społecznościami lokalnymi zdobyła podczas współpracy m.in. z: Bielańskim Ośrodkiem Kultury, Instytutem Teatralnym im. Z. Raszewskiego, Stowarzyszeniem Pedagogów Teatru, Białołęckim Ośrodkiem Kultury, Fundacją „Przystanek Twórczość” oraz w pracy w dziale edukacji Teatru Studio im. St. I. Witkiewicza w Warszawie. Obecnie jako specjalistka ds. Animacji kultury Bemowskiego Centrum Kultury współkoordynuje działalność MAL Dwa Jelonki.

Bartłomiej Mielczarek - animator kultury, koordynator przestrzeni sąsiedzkiej Dwa Jelonki w Bemowskim Centrum Kultury. W Dwóch Jelonkach zajmuje się: wspieraniem, mieszkańców w ich działaniach, sieciowaniem, koordynacją wolontariatu, wpieraniem tworzenia nowych przestrzeni sąsiedzkich na Bemowie.

Podsumowanie warsztatu:

Warsztat był poświęcony wypracowaniu systemowego wsparcia dla animatorek i animatorów na co dzień pracujących w miejscu otwartym z lokalna społecznością.

Był kontynuacją warsztatu 1. Osoby uczestniczące w warsztacie starały się:

• opracować listę pytań, które można zadać animatorowi/animatorce podczas rozmowy wspierającej, ewaluującej jakość pracy animacyjnej,
• określić jak należy przeprowadzić rozmowę wspierającą, aby była rzeczywistym narzędziem zmiany i rozwoju.

 Zagadnienia poruszane podczas rozmowy

Określono, że podczas rozmowy warto odnieść się do pięciu zagadnień:

1. Pracy ze społecznością
2. Tożsamości z miejscem otwartym
3. Nastawienia do własnego rozwoju
4. Pracy w zespole
5. Organizacji pracy, prowadzenia dokumentacji, wypełniania wymogów formalnych i procedur

 Pytania wypracowane w poszczególnych zagadnieniach

 Praca ze społecznością

• Jak rozumiesz ideę tego miejsca? Co wg Ciebie to miejsce powinno dawać społeczności, jakie funkcje spełniać?
• Jakie masz sukcesy, co Ci się udało w pracy z mieszkańcami? Z czego jesteś szczególnie dumny/a?
• Jakie masz trudności, wyzwania w pracy z mieszkańcami?
• Co w idei działania tego miejsca jest wg Ciebie ważniejsze – proces pracy (np. spotkanie się ludzi i wspólne działanie) czy efekt (np. zorganizowanie wydarzenia)?
• W jakim stopniu wg Ciebie miejsce to powinno mieć charakter lokalny, a na ile może otwierać się na osoby z innych społeczności?
• Jak dbasz o to, aby równo traktować wszystkie grupy, osoby w społeczności?
• Jak budujesz bliskie relacje z jednoczesnym wyznaczeniem granic swojej roli?
• Czy jest grupa społeczna, z którą wolisz pracować, jeśli tak to, co sprawia, że dobrze Ci się pracuje z tą grupą? Która grupa społeczna jest dla Ciebie najtrudniejsza do pracy? Z czym wiążą się te trudności?
• Jak sobie radzisz z konfliktami pojawiającymi się w społeczności?
• Jakie działania podejmujesz, aby docierać do nowych osób, cały czas rozszerzać grupę osób korzystających z oferty miejsca otwartego, aby nie zamykać społeczności tego miejsca?
• Jakich argumentów używasz, aby przekazać idee miejsca otwartego, w szczególności ideę wzajemności?
• Jak chcesz budować tożsamość społeczności lokalnej z miejscem otwartym?
• Jak włączasz ludzi do działalności miejsca otwartego?
• Jakie działania podejmujesz, aby usamodzielniać grupy spotykające się w miejscu otwartym przy Twoim wsparciu?
• Co robisz, aby budować zaangażowanie ludzi i motywować ich do współtworzenia oferty?

Na ile być profesjonalistą w roli społecznej animator, a na ile być sobą? (rozum a emocje)

Tożsamość z miejscem

• Co sprawia, że pracujesz jako animator/animatorka w miejscu otwartym?
• Dlaczego wybrałeś pracę/działanie w miejscu otwartym?
• Co sprawia, że chcesz tu być/ współtworzyć miejsce otwarte?
• Co daje Ci ta praca?
• Czego oczekujesz od pracy w miejscu otwartym?
• W jakim stopniu identyfikujesz się z działalnością miejsca otwartego? Na ile sposób pracy/działania w miejscu otwartym są zgodne z ważnymi dla Ciebie wartościami, jeśli tak to jakie to wartości?
• W jakim stopniu Twoje wartości są spójne z wartościami, jakie obowiązują u nas ?
• Jakie jest Twoje wymarzone miejsce otwarte? W jakim stopniu nasze miejsce otwarte spełnia ten model, wizję?

Nastawienie do własnego rozwoju

• Co Cię motywuje do rozwoju?
• W jakich obszarach czujesz się mocny/a? Czym chciał/a/byś się zajmować?/ Czy zajmujesz się u nas tym, czym chciałeś/aś ?
• Jakie Twoje cechy są pomocne w tej pracy, a jakie utrudniają Ci pracę w roli animacyjnej – np. Czy lubisz ludzi, czy lubisz rozmawiać z ludźmi?
• Co chciał/a/byś usprawnić/zmienić w swojej pracy?
• W jakim obszarze chciałbyś się rozwijać?
• Czy potrzebujesz wsparcia w tym, co robisz, jeśli tak to w czym, kto, wg Ciebie, mógłby Ci dać to wsparcie?
• Jak bardzo jesteś obciążona/y pracą i ile czasu, poza godzinami pracy, możesz przeznaczyć na szkolenia, seminaria, itp. , które by wzmocniły Twoje kompetencje?
• Co cię motywuje w pracy w naszym miejscu, w jakim stopniu u nas dostajesz to, co Cię motywuje?
• Jaka jest dla Ciebie najlepsza forma dawania Ci informacji zwrotnej na temat Twojej pracy w społeczności i pracy zespołowej?

Praca w zespole, relacje w zespole

• Co jest dla Ciebie ważne w pracy zespołowej? Które z Twoich wartości odnajdujesz w naszym zespole, a czego Ci brakuje?
• Na ile relacje w Zespole są dla Ciebie ważne? Jaki mają one wpływ na Twoją pracę?
• W jakim stopniu:
  • czujesz się bezpieczny/a w Zespole
  • masz poczucie wspólnoty z pozostałymi osobami w zespole,
  • czujesz się równo i sprawiedliwie traktowany/a,
  • czujesz, że wykorzystujesz swoje umiejętności
  • czujesz, że się rozwijasz
  • widzisz, że Twoja praca ma sens i przynosi mieszkańcom cos dobrego?
• Jak widzisz swoją rolę w zespole? Jak widzisz swoje miejsce w zespole?
• Co wnosisz do zespołu?
• Co myślisz o sobie w kontekście dawania pomocy innym i brania od innych wsparcia: Czy zdarzało Ci się prosić kogoś z zespołu o pomoc ? Czy przyjmowałeś/aś pomoc oferowaną przez innych? Czy sam/sama oferowałaś/eś komuś w zespole pomoc?
• W jakim stylu zarządzania Ci się lepiej pracuje czy przy pełnej samodzielności, czego konsekwencją mogą być błędy, czy przy nadzorze Twojej pracy, czego konsekwencją może być konieczność konsultowania podejmowanych działań z koordynatorem/ką miejsca?

Formalności i prowadzenie dokumentacji

• Co możemy zrobić, aby procedury nie zabiły naszej motywacji i zaangażowania?
• Które procedury dokumenty są niezbędne i mogą być pomocne w pracy animacyjnej? Czy możemy uprościć dokumentację?
• Jak możemy usprawnić proces dokumentacji – np. założenie wspólnego dysku?
• Czy potrzebujesz pomocy w prowadzeniu dokumentacji? W jaki sposób mogę Ci pomóc?
• W jakim stopniu jesteś zadowolony/a z umowy, formy zatrudnienia, grafiku?
• Jak oceniasz dostęp do dokumentacji ? Czy czegoś potrzebujesz, aby wypełniać obowiązku wynikające z konieczności dokumentacji pracy i administrowania miejscem otwartym?

Prowadząca: Katarzyna Sekutowicz – antropolożka kultury. Od 1992 roku związana z Biurem Obsługi Ruchu Inicjatyw Społecznych BORIS. Trenerka i superwizorka Stowarzyszenia Trenerów Organizacji Pozarządowych STOP, członkini Stowarzyszenia Centrum Wspierania Aktywizacji Lokalnej, Towarzystwa Edukacji Antydyskryminacyjnej. Wspiera w rozwoju liderów i liderki lokalne, organizacje pozarządowe, grupy nieformalne i ruchy społeczne oraz instytucje samorządowe, takie jak biblioteki, szkoły, ośrodki pomocy społecznej czy domy kultury. Prowadzi doradztwo, warsztaty i długofalowe procesy rozwojowo – planistyczne oparte o dialog i partycypację. Specjalizuje się w planowaniu strategicznym, pracy metodą projektu, metodologii uczenia dorosłych, wdrażaniu polityki równości szans, ewaluacji. Jest koordynatorką działań prowadzonych przez Pozarządową Agencję Ewaluacji i Rozwoju. Autorka i współautorka takich publikacji jak m.in. „Planowanie strategiczne w kulturze”, Regionalny Ośrodek Kultury, Olsztyn 2000, „Ewaluacja i monitoring”, w: Wiedza i doświadczenie, ARF, Warszawa, 2007.

Opis:

Kto ustala zasady? Czy ich przestrzeganie jest ważne? Dlaczego ludzie je łamią?
Podczas warsztatów dowiemy się jak we współpracy z mieszkańcami ustalać zasady spędzania wolnego czasu w miejscu otwartym, którym może być dom sąsiedzki, klub młodzieżowy, biblioteka, czy świetlica.

Celem warsztatów jest wyposażenie uczestników w praktyczną wiedzę dotyczącą tego w jaki sposób animator/ pracownik miejsca otwartego może ustalać porządek rzeczy i stać na jego straży. Omówimy przykłady dobrych regulaminów. Przyjrzymy się realnym problemom i sytuacjom, w których trudno nam egzekwować wypracowane zasady. Zastanowimy się jakie są powody tych trudności i spróbujemy odpowiedzieć na pytanie jak je pokonać.

Prowadzące:

Magda Dębna – animatorka kultury, arteterapeutka. Wierzy, że kultura jednoczy ludzi w różnym wieku i pozytywnie wpływa na wzajemne relacje. Lubi polski design i niedzielne wycieczki za miasto. Współpracowała m.in. z Muzeum Miasta Gdyni, Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia, Gdańską Galerią Miejską, organizowała warsztaty podczas wielu festiwali sztuki w Trójmieście. Na co dzień pracuje w Wymiennikowni – Młodzieżowym Centrum Innowacji Społecznych i Designu, które jest częścią Laboratorium Innowacji Społecznych.

Urszula Kokoszka – historyczka sztuki i kulturoznawczyni, instruktorka teatralna, animatorka kulturalna. W trakcie studiów z pedagogiki teatru. Koordynatorka wielu projektów edukacyjnych dla dzieci, projektów muzycznych i teatralnych. Od zawsze uwielbia pracować z dziećmi oraz aktywnie tworzyć kulturę. Wraz z koleżankami założyła i rozkręciła Chór „Razzle Dazzle” w Gdyni. Wiceprezeska Fundacji „Śpiewaj!”. W Laboratorium Innowacji Społecznych koordynuje działania w centrum sąsiedzkim Przystań Lipowa 15.

Martyna Winnicka - absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku na kierunku intermedia/fotografia oraz Uniwersytetu Gdańskiego na kierunku kulturoznawstwo. W kręgu jej zainteresowań znajdują się tematy związane z fotografią, designem i projektowaniem w przestrzeni miejskiej. Miłośniczka kundelków, książek oraz starych samochodów. Na co dzień pracuje w Wymiennikowni - Młodzieżowym Centrum Innowacji Społecznych i Designu w Gdyni. Lubi sobie pogadać.

Podsumowanie warsztatu:

Celem   prowadzonego warsztatu była integracja środowiska osób zajmujących się działaniami na rzecz   osób wykluczonych i zagrożonych wykluczeniem społecznym,
a także integrowanie   oraz stworzenie mapy zasobów i potrzeb tegoż środowiska.

Po wyłonieniu zagadnień, które najbardziej interesowały uczestników pracowaliśmy
w zespołach tematycznych skoncentrowanych wokół   sformułowanych potrzeb oraz wymiany dobrych praktyk.

Wybrane zagadnienia omawiane przez uczestników:

• jak organizować współpracę z animatorami w MALach,
• jak włączać cudzoziemców, osoby niepełnosprawne, zagrożone wykluczeniem,
• jak zadbać o własne granice psychologiczne
• jak pokazać wartość oferty naszych działań
• sieciowanie w MALach

Prowadząca: Agnieszka Książek - pedagożka, terapeutka, coach. 15-letnie doświadczenie w pracy z osobami z doświadczeniem choroby psychicznej oraz ich rodzinami w środowiskowym domu samopomocy. Ponadto prowadzi szkolenia z zakresu kompetencji miękkich oraz coaching rozwoju osobistego.

Opis:

Celem spotkania jest przede wszystkim dobra zabawa. Chcielibyśmy aby uczestnicy w bezpiecznych dla siebie warunkach sprawdzili zakres swoich umiejętności wokalnych, oraz doświadczyli radości wspólnego muzykowania. Serdecznie zapraszam wszystkich chętnych, także tych, którzy nigdy nie śpiewali publicznie!

Prowadząca: Bella Krynicka - absolwentka Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie. Laureatka pierwszego miejsca w Miedzynarodowym Konkursie Dyrygenckim w Samarze. Współpacowała m.in. z Chórami: Allegrezza del Canto, Cantare (przy Domu Kultury Śródmieście) Świątecznym Chórem Medicover, zespołem śpiewaków operowych Bel Consort. Obecnie prowadzi Chór Con Passione przy Polsko Japońskiej Akademii Technik Komputerowych, oraz Chóru Uśmiech przy DKŚ w Warszawie.

Opis:

Seria krótkich wystąpień/prezentacji poświęconych inspirującym praktykom, działaniom ze społecznościami lokalnymi.

1. "Solidarność Codziennie. Jak przełożyć historię w działanie?" - Sylwia Bruna i Bartosz Rief (Europejskie Centrum Solidarności)

Solidarność Codziennie to konkretne miejsce aktywności społecznej na 3 piętrze Europejskiego Centrum Solidarności. Przestrzeń, w której towarzyszymy, wspieramy i rozwijamy nowe działania społeczne małych organizacji pozarządowych, grup nieformalnych oraz osób indywidualnych. Opowiemy o codziennym zarządzaniu, budowaniu miejsca w oparciu o historię Solidarności i przekładaniu jej na codzienną praktykę oraz o konkretnych działaniach, które realizujemy by wokół Solidarności Codziennie skupić zaangażowaną społeczność.

2. "Otwarta kuchnia" - Anna Niedziałkowska

Inicjatywa Otwarta kuchnia tworzona jest przez osoby z doświadczeniem bezdomności oraz ich sojuszników i sojuszniczki. Od połowy sierpnia 2018 spotykamy się regularnie w Centrum Aktywności Lokalnej na Paca 40 w Warszawie, gdzie wspólnie gotujemy korzystając z ogólnodostępnej kuchni. Celem spotkań jest umożliwienie samodzielnego przygotowywania posiłków osobom, które na co dzień nie mają takiej możliwości, a także włączenie osób z doświadczeniem bezdomności w działania społeczności lokalnej.
Obecność osób bezdomnych w miejscach ogólnodostępnych, takich jak MAL-e, bywa dla ich pracowników kłopotliwa. Jednym z podstawowych założeń MAL jest otwarcie na różnorodność jej użytkowników, jednak zjawisko bezdomności obarczone jest tak wieloma stereotypami, a powszechna wiedza na jego temat jest tak niewielka, że osoby jej doświadczające spotykają się często z niechęcią. Naszym celem jest zmiana społecznego wizerunku osób bezdomnych, a tym samym ograniczenia doświadczanej przez nich dyskryminacji. Uważamy, że MAL-e stanowią doskonałą przestrzeń do aktywizacji tej grupy oraz jej integracji z mieszkańcami, wobec czego warto poszerzać wśród jej pracowników wiedzę na temat zjawiska bezdomności.

3. "Orkiestra społeczna" - Katarzyna Konciak

Orkiestry społeczne to zespoły, w których w czasie wolnym miłośnicy muzyki mogą rozwijać swoją pasję grania orkiestrowego i kameralnego. Ich członkami w większości są osoby dorosłe, niebędące muzykami, ale posiadające umiejętność grania na klasycznych instrumentach, uczęszczające w przeszłości do szkół muzycznych. Orkiestry społeczne mają za zadanie nie tylko tworzyć przyjazną przestrzeń do rozwijania zainteresowań swoich członków, ale również mieć szersze społeczne dotarcie. Taki model realizowania pasji jest ogromnie popularny w wielu krajach i warto spopularyzować go również u nas, by wykorzystać ogromny potencjał umiejętności licznej grupy osób i nadać im społeczny kontekst. Stąd też plany dotyczące aktywności koncertowej orkiestry w społecznościach lokalnych oraz docierania z muzyką na żywo do miejsc o utrudnionym do niej dostępie – ośrodków opiekuńczych, domów pomocy społecznej, szpitali czy świetlic środowiskowych. Przekazywanie swojej muzyki innym to czynność wymykająca się prostym słowom. Moment, w którym pasja jednego, staje się nadzieją drugiego jest niezwykle inspirujący.

4. "Strefa Wolnosłowa" - Alicja Borkowska i Weronika Chinowska

Strefa WolnoSłowa od siedmiu lat tworzy spektakle, których bezpośrednimi twórcami są osoby o różnym pochodzeniu kulturowym, religijnym, z rozmaitych grup społecznych i w różnym wieku. Spektakle Strefy powstają jako rezultaty wspólnej wielomiesięcznej pracy grup warsztatowych: teatralnej, muzycznej i  wizualnej. Pokazywane były zarówno w Warszawie, jak i m.in. w: Poznaniu, Gdańsku, Ostrołęce, Berlinie, Bolonii, Paryżu. Strefa WolnoSłowa od początku swojego działania współpracuje z licznymi organizacjami i instytucjami polskimi i międzynarodowymi realizując projekty nastawione na włączanie w aktywne działania twórcze migrantów i uchodźców, na edukację wielokulturową, czy pogłębianie świadomości społecznej dotyczącej fenomenu migracji i uchodźctwa. Wspólnie z Fundacją Batorego i Chlebem i Solą zainicjowaliśmy powstanie portalu uchodźcy.info, który stał się podstawowym źródłem wiedzy o uchodźcach w Polsce. Od 2015, razem z Teatrem Powszechnym, prowadzimy Stół Powszechny, który dzięki wsparciu Miasta Stołecznego Warszawy w ramach projektu “Stół Powszechny - miejscem spotkań twórczych” jest przestrzenią warsztatów artystycznych, projektów kulturalno-społecznych oraz licznych wydarzeń skierowanych do lokalnej społeczności. Stół Powszechny z czasem stał się również Miejscem Aktywności Lokalnej. Czytaj więcej o Strefie,

5. "Kawiarenki naprawcze/foodsharing/ zero waste" - Karolina Czyżewska

Po co w MALu maksyMALni? Co zabrać ze sobą do krainy szaMALi? Co w MALusińskich piszczy? O kim śpiewa sofa z duMALi? Czy miniMALni ze wszystkim są w lesie? Dlaczego optyMALni są lokalni i globalni, oraz co na ten temat myślą nieforMALni? Tego dowiecie się podczas prezentacji MAL Grójecka 109– OKO, przybliżającej nasze działania w duchu zero waste.

6. "OSiR miejscem otwartym na społeczność lokalną" - Wojciech Zawadzki

Podsumowanie warsztatu:

Co kryje się pod pojęciem zaufanie? Jak w praktyce mogłaby wyglądać zasada wzajemności? W jaki sposób strategicznie, refleksyjnie, świadomie i skutecznie kształtować te wartości?

Podczas warsztatu uczestnicy i uczestniczki mieli okazję do zrobienia stopklatki i zastanowienia się jak tworzyć relacje pomiędzy miejscami otwartymi a mieszkańcami i mieszkankami. Wspólnie zastanawialiśmy się co pomaga, a co przeszkadza w budowaniu zaufania ze społecznością lokalną i co jest fundamentem tej współpracy. Celem warsztatu było także przyjrzenie się jak można myśleć o zaufaniu pod kątem tworzenia zasad współpracy z sąsiadami.

W trakcie warsztatu uczestnicy i uczestniczki projektowali w kontakcie ze swoimi potrzebami ich wymarzone miejsce otwarte. Odpowiadali na pytania: Jakiego miejsca chcę? Jakich relacji potrzebuję w moim miejscu otwartym? Następnie pracowaliśmy metodą Dragon Dreaming by wychodząc od marzeń stworzyć cel, który chcemy zrealizować.

Tworzyliśmy obraz naszego wymarzonego miejsca opisując je słowami: otwarte, przyjazne, zaangażowane, bezpieczne, inspirujące, tolerancyjne, różnorodne, pełne szacunku i akceptacji, szanowane w społeczności, empatyczne, w którym panuje zaufanie, szacunek do zasad i czasu, w którym jest przestrzeń do rozwoju. Zastanawialiśmy się co znaczą dla nas te słowa, co kryje się pod pojęciem “bezpieczeństwo”lub “zaufanie”, po czym poznamy, że ta potrzeba została zrealizowana. Uczestnicy i uczestniczki dyskutowali na te tematy w mniejszych grupach jednocześnie dzieląc się swoim doświadczeniem.

Część warsztatu dotyczyła zasad, które pomogą zrealizować cel oraz roli uczestników i uczestniczek warsztatu w ich wdrażaniu. Wspólnie stworzyliśmy mapę strategii czyli działań. Stwarzanie przestrzeni do wypowiedzenia się, docenianie, otwartość i umiejętność słuchania to zasoby potrzebne w kształtowaniu miejsca przyjaznego i tolerancyjnego. Z kolei potrzeba szacunku do moich granic, większe poczucie mojego wpływu, otwartość na moje pomysły, otwartość w zespole i wyjaśnianie ze sobą nieporozumień na bieżąco to potrzeby uczestniczki, która chce współtworzyć miejsce bezpieczne i empatyczne. Superwizje - to kolejny pomysł na zadbanie o siebie i swój zespół współpracowników.

Uczestniczki zauważyły jak ważna jest gotowość i odwaga mówienia o swoich potrzebach.

Ważne perspektywy to także - współpraca, otwartość, pomoc, zaangażowanie, tolerancja, zaspokajanie swoich potrzeb, higiena pracy, odpoczynek, cierpliwość, wyrozumiałość, a także docenianie siebie, mówienie na głos o swoich sukcesach oraz docenienie i uważność na potrzeby innych.

Istotnymi aspektami zmianami poruszanymi przez uczestniczki na zakończenie warsztatu to większy kontakt i lepsze relacje ze sobą i z tym do czego każda z nich dąży. Mówiły, że poznały nową perspektywę na to, co myślą, czują i chcą. Wzbogaciły się o doświadczenia innych. Zauważyły, że docenianie osiągnięć i świętowanie jest tak samo ważne jak planowanie czy realizacja. Że warto jest zadbać o czas na cieszenie się z tego co mamy. Rozmawiałyśmy o tym jak tworzyć miejsce bezpieczne, różnorodne, przyglądałyśmy się temu co znaczą dla nas te pojęcia.

Prowadzaca: Paulina Jędrzejewska - trenerka z ponad 10 letnim doświadczeniem, animatorka, socjolożka i antropolożka kultury. Posiada dyplom coacha grupowego (metoda TROP) oraz managera zarządzania wzornictwem (Szkoła Główna Handlowa). Od 2010 roku prowadzi Fundację Culture Shock, gdzie wraz z zespołem realizuje projekty i eksperymenty na pograniczu edukacji, kultury, sztuki i nowych mediów. Prowadzi warsztaty, konsultacje społeczne i seminaria dla pracowników instytucji kultury, zespołów biznesowych, nauczycieli, lokalnych liderów i różnych grup wiekowych. Praktyczka metody myślenia projektowego (design thinking), kreatywnego pisania (creative writing), teatru improwizacji (improv theatre). Entuzjastka digital storytellingu oraz sposobu komunikacji Porozumienia bez Przemocy (NVC). Uczy jak wykorzystywać potencjał nowych technologii w działaniach instytucji, szkoły lub firmy. Ekspertka w obszarzeaplikacji mobilnych w kulturze i edukacji. Tworzy programy i scenariusze zajęć w obszarach kultury, sztuki, historii i edukacji medialnej. Łączy wykorzystanie nowych mediów (aplikacji mobilnych i webowych, programowania) w kulturze i edukacji z rozwojem kompetencji miękkich. Projektuje i produkuje konferencje (m.in. FAM – Forum Aplikacji i Gier Mobilnych), wydarzenia kulturalne i artystyczne. Na stałe współpracuje z także z Fundacją Atalaya i Filmoteką Narodową – Instytutem Audiowizualnym.

Podsumowanie warsztatu:

Co czeka Miejsca Otwarte za 5, 10, 15 lat? W którą stronę zmieniają się instytucje kultury i miejsca użyteczności publicznej? Co by było gdybyśmy już dziś przygotowali się na przyszłość? Podczas warsztatu poznaliśmy trendy w rozwoju instytucji i organizacji i zastanawialiśmy się, jak mogłyby rozwijać się Miejsca Otwarte gdyby chciały wyjść im naprzeciw.
Podczas warsztatów przyglądaliśmy się takim trendom współczesnego społeczeństwa jak: starzenie się,  słabnące zdrowie psychiczne populacji, nadprodukcja czy kryzys klimatyczny. Zastanawialiśmy się jak te megatrendy mogą wpłynąć na funkcjonowanie i program miejsc otwartych – instytucji kultury, organizacji, nieformalnych miejsc.

Oswajaliśmy się ze zmianami, które już od pewnego czasu kształtują instytucje takimi jak: współdzielenie, brak hierarchii, odpowiedzialność za miejsce.

W grupach losowaliśmy pytania prowokujące do wyjścia z dotychczasowych wyobrażenie i popuszczenia wodzy wyobraźni np. Co by było, gdyby miejsce/instytucja/organizacja nie miała żadnego programu? Co by było gdybyście od jutra mieli wprowadzić do swojej organizacji/instytucji zasadę zero waste? Co by było, gdyby w miejscu/instytucji/organizacji zniknął dyrektor/ka / szef/owa /prezes/ka/lider/liderka/koordynator/koordynatorka? Co by było, gdybyśmy mogli pozwalać sobie na porażki w pracy i gdybyśmy byli nagradzani za liczbę eksperymentów i błędów, z których wyciągamy wnioski? Co by było gdyby odbiorcami działań instytucji/organizacji zostały osoby z demencją?
Staraliśmy się dostrzec konsekwencje takich sytuacji i zobaczyć nowe szanse, które wniosłyby do naszych miejsc. Kilku uczestników powiedziało, że mogłoby dalej przez cały dzień losować takie pytania, ponieważ zmuszają do wyjścia z utartych ścieżek, ćwiczą umysł i każą zmierzyć się z nadchodzącą (lub już obecną) rzeczywistością.

Prowadząca: Marta Białek-Graczyk – menedżerka i kultury, socjolożka. Założycielka i prezeska zarządu Towarzystwa Inicjatyw Twórczych “ę”. Autorka i współautorka projektów społecznych i kulturalnych oraz publikacji (m.in “Zoom na domy kultury”, “DLA – Animacja kultury”, „Jaskółki – nowe zjawiska w warszawskich instytucjach i nieinstytucjach kultury“). Akuszerka ponad 150 projektów społecznych i społeczno-kulturalnych. Założycielka Sieci Latających Animatorów Kultury zrzeszającej ponad 80 animatorów i edukatorów. Szefowa projektów regrantingowych i współautorka koncepcji inkubowania projektów w Towarzystwie „ę“. Autorka publikacji „Kulturalny start-up od pomysłu do realizacji“. Stypendystka MKDiN oraz członkini Społecznej Rady Kultury przy Prezydencie M.St.Warszawy (w latach: 2012-2015).

Podsumowanie:

Warsztat dedykowany był uczestnikom, którzy chcieli wzmocnić osobisty potencjał
w oparciu o narzędzia coachingowe. Integrowaliśmy się wymieniając doświadczenia, odnajdywaliśmy „zapalniki” czyli motywatory, które wspierają nas w codziennej pracy. W oparciu zaproponowaną grę coachingową analizowaliśmy nasze osobiste cele i wzmacnialiśmy automotywację. W części warsztatu poświęconej dbaniu o wewnętrzną równowagę zgłębialiśmy podstawowe kroki mindfulness.

Prowadząca: Agnieszka Książek - pedagożka, terapeutka, coach. 15-letnie doświadczenie w pracy z osobami z doświadczeniem choroby psychicznej  oraz ich rodzinami w środowiskowym domu samopomocy. Ponadto prowadzi  szkolenia z zakresu kompetencji miękkich  oraz coaching  rozwoju osobistego.

Podsumowanie warsztatu:

Podczas spotkania uczestnicy i uczestniczki mieli okazję do zastanowienia się co dla nich osobiście kryje się pod słowem porażka. Porażka w języku polskim ma swoje źródło w czasowniku: porażać – tj. niszczyć, razić, kojarzy się to z walką, starciem. Refleksja nad językiem była jedną z ważniejszych części spotkania. Uczestnicy warsztatów budowali swoją mapę słów – skojarzeń z hasłem porażka. Większość skojarzeń miała dość ciężki charakter: katastrofa, wstyd, smutek, zniszczenie, upadek,  beznadzieja, jesteś do niczego. Pojawiały się też skojarzenia o innym nacechowaniu emocjonalnym np.: zmiana, wnioski, lekcja czy nawet zwycięstwo. Ćwiczenie pokazało, że z jednej strony porażka to coś trudnego, z drugiej strony należy ją postrzegać jako szansę rozwojową i okazję do wyciągania wniosków. Zadanie dotyczące skojarzeń językowych zaprowadziło grupę do rozważań na temat kulturowych i społecznych przekazów dotyczących porażki, radzenia sobie z niepowodzeniami i błędami. Ważnym głosem było stwierdzenie, że w pracy w kulturze i w obszarze działań społecznych do porażki wręcz nie wypada, nie można się przyznać – nikt nie popełnia błędów ani urzędnicy, ani pracujący ze społecznością animatorzy. Choć wszyscy wiemy, że jest odwrotnie.
Ujawnianie porażek, błędów i niepowodzeń w działaniach jest pierwszym krokiem do refleksyjnego i świadomego przyglądania się sytuacjom, okolicznościom, w których porażka się pojawia.

Według psychologa Pawła Fortuny, autora książki Jak z cytryn zrobić lemoniadę. Pozytywna psychologia porażki, ujawnienie i nazwanie trudnych zdarzeń i nazwanie ich adekwatnie do okoliczności i wcześniej założonych celów (o porażce, możemy mówić w sytuacji, gdy nasze rezultaty w skrajny sposób odbiegają od zamierzonych wcześniej celów) jest konieczne by móc zacząć radzić sobie z sytuacją porażki.

Jednym z zadań, przed którym stanęła grupa było stworzenie na jednej ze ścian prototypu portalu społecznościowego poświęconego porażkom: failbook. Za pomocą prostych materiałów plastycznych animatorzy i animatorki zaprojektowali wyobrażony portal, który zapełnił się wpisami dotyczących niepowodzeń, pomyłek, błędów, porażek – zadanie pozwoliło nabrać dystansu do rzeczywistości w jakiej funkcjonujemy i w symboliczny sposób uwolnić porażki. Ćwiczenie otworzyło kolejną dyskusję, w której pojawiło się pytanie dlaczego jeśli już mówimy na forum o porażkach to ironiczne, z poczuciem humoru – jakby tworząc system ochronny wokół siebie.

Ważną częścią warsztatu były rozmowy w trójkach, w trakcie których każda osoba dzieliła się z pozostałymi dwiema swoimi sposobami na radzenie sobie z sytuacją porażki.

Na zakończenie warsztatu podzieliłam się z grupą ciekawymi spostrzeżeniami autora książki Szczęśliwy Mózg, Ricka Hansona, który na podstawie badań prowadzonych przez neurobiologów zauważa, że odporność na trudne sytuacje, kryzysy i porażki można w sobie wypracować , jest to proces polegający na dostrzeganiu wokół siebie pozywanych zdarzeń, emocji i sytuacji, nawet bardzo drobnych. Ludzki mózg przez wieki rozwijał się w taki sposób, być chronić człowieka w związku z tym koncentruje się przede wszystkim na zagrożeniach – żeby zrównoważyć jedną zła informację, mózg potrzebuje aż pięciu pozytywnych bodźców.
W związku z tym warto świadomie i regularnie dostarczać sobie takich pozytywnych informacji i w ten sposób wzmacniać swój system radzenia sobie z porażkami.

Prowadząca: Karolina Pluta - Trenerka, certyfikowana tutorka Szkoły Liderów, członkini zarządu Stowarzyszenia Pedagogów Teatru. Absolwentka Szkoły Trenerów Organizacji Pozarządowych, oraz rocznego kursu terapii tańcem i ruchem przy Instytucie Dance Movement Therapy. Wspierała projekty skierowane do grup międzypokoleniowych i pracowników instytucji kultury. Autorka projektów społecznych i materiałów edukacyjnych dla animatorów kultury,bibliotekarek, nauczycieli i młodzieży. Prowadzi szkolenia i warsztaty z obszaru współpracy międzypokoleniowej, projektowania działań społecznych i edukacyjnych oraz komunikacji w zespołach. W ramach programu TransferHub Fundacji Inicjatyw Społeczno-Ekonomicznych, wspierającego młodych ludzi w podejmowaniu decyzji dotyczących przyszłości zawodowej zrealizowała innowacyjny projekt Scenariusze Przyszłości . Współtworzy kolektyw artystyczny Laboratorium Teatralno – Społeczne. W swojej pracy wykorzystuje m.in. metodę design thinking, pedagogikę teatru, pracę z ciałem, NVC,techniki projekcyjne.W 2016 wraz z zespołem Pracowni Duży Pokój zorganizowała Maraton Porażek - cykl spotkań i warsztatów na temat porażki. Ponadto była kuratorką konferencji Patterns. Inspirują nas różnice.

Opis:

Wykład o charakterze praktycznym, podczas którego poruszymy kilka ważnych tematów dotyczących: przygotowań, realizacji, wykorzystania wiedzy zebranej podczas rozmów z mieszkańcami, dalszych działań mających na celu stworzenie Miejsca Otwartego. Omówimy zagadnienia dot. tworzenia przestrzeni przyjaznej mieszkańcom pod względem funkcjonalnym ale i nie tylko. W ramach spotkania przeanalizujemy trudne momenty pracy z mieszkańcami, zarządcami oraz realizatorami prac przygotowujących miejsce.

Prowadzący:

Ludwika Ignatowicz -socjolog, pedagog. Przez lata była związana ze Stowarzyszeniem Odblokuj, teraz prowadzi firmę Głos Ulicy, w której podstawą jest rozmowa z mieszkańcami. Tematy, którymi się interesuje dotyczą przestrzeni i jej współtworzenia. Pracuje w różnych skalach: podwórka, skwerym, parki, osiedla, dzielnice oraz projekty wnętrzarskie instytucji pożytku publicznego. Razem z mieszkańcami oraz architektami stara się tworzyć przestrzenie odpowiadające na potrzeby użytkowników. Podczas konferencji Miejsca Otwarte chce podzielić się swoim doświadczeniem przy tworzeniu czterech Miejsc Aktywności Lokalnej.

Maciej Walczyna - jest architektem i projektantem wnętrz. Od kilku lat zaangażowany jest w projektowanie wnętrz bibliotecznych oraz Miejsc Aktywności Lokalnych.

Podsumowanie panelu:

Zarządzanie instytucją a zarządzanie miejscem otwartym (MO) – wyzwania, rozwiązania, pytania…

Miejsce otwarte a instytucja, zarządzanie MO a zarządzanie instytucją

• Branie pod uwagę istnienia hierarchii (w) instytucji, określanie wpływu, zakresu odpowiedzialności – ważne
• MO w instytucji: eksperyment + trening
  • eksperyment – w instytucji, trening – wewnątrz zespołu
  • „MO w instytucji kultury jest odważną, radykalną decyzją”
  • miejsce vs nie-miejsce (koncepcja Marca Auge)
• Regulamin w MO
  • komu potrzebny jest regulamin?
  • odpowiedzialność zarządcza – tak, praktyka MO – nie
• Wskaźniki, dowody zmiany
  • MO jest „tańsze” (wyliczenia ekonomiczne)
  • regularnie prowadzona tabelka (liczba osób, inicjatyw itd.)
  • samodzielność osób, zmiana indywidualna, podkreślanie znaczenia procesu
  • raportowanie „Wchodziliśmy stale w kategorię ‘inne’”
• Formalne osadzenie koordynatora/koordynatorki w instytucji
  • kontakty z: zwierzchnikiem/zwierzchniczką, własnym działem, innymi działami, bezpośrednim przełożonym/przełożoną, współpracującymi
  • nazwa stanowiska ma znaczenie!
  • nazwa koordynator/koordynatorka nie oddaje tego, co robi osoba prowadząca MO – wyzwanie!
• Kultura organizacyjna
  • w MO i instytucjach je prowadzących: przechodzenie z bursztynu w zieleń (koncepcja zarządzania Frederica Laloux)
  • ważne: różnice (MO a instytucja/organizacja), zmiana kultury org.
• Przygotowanie zespołu wewnątrz instytucji
  • edukacja zespołu ważna, może warto od tego zacząć
• Szukanie punktów styku na poziomie wartości (wewnątrz instytucji) – bardzo ważne
• Definiowanie MO ciągle na nowo
  • „MO: miejsce, gdzie ‘można wszystko’, a forma instytucji kultury czy biblioteki ściśle określona”
• „Mierzenie się” jako forma pracy (wewnątrz instytucji)
  • pomaga (i jest ważne) ujawnianie sytuacji trudnych, konfliktów wewnętrznych
• Zarządzanie zmianą
  • pojawia się osoba, która robi „rewolucję”
  • kto powinien zarządzać zmianą? na poziomie instytucji: dyrektor/dyrektorka, na poziomie społeczności: koordynator/koordynatorka
• Zaufanie
  • zespół – na kim mogę polegać? jednoosobowe prowadzenie niemożliwe!
  • „Czy mój szef pójdzie za mną w ogień? Czy ja pójdę za nim/nią?”
• Relacje z samorządem – ważne rozumienie, czym jest MO
• Włączanie mieszkańców-sąsiadów, którzy pewnie nie przyszliby do instytucji kultury
  • „Jak ich (dzieci „ulicy”, biegających wokół MO) nie ma w środku, to to miejsce nie ma sensu”

Koordynator/koordynatorka miejsca otwartego

• Rola koordynator/koordynatorki MO
  • nie pracuje „nad ludźmi”
  • pracuje nad miejscem, żeby otwierało mieszkańców
• Samodzielność koordynatora/koordynatorki
  • ile samodzielności, ile kontroli
• Koordynator/koordynatorka MO – kluczowa umiejętność
  • poruszania się w relacjach

Dyrektor/dyrektorka instytucji

• Dyrektor/dyrektorka instytucji/organizacji – odpowiedzialność zarządcza, strategiczna
• Dyrektor/dyrektorka daje ramy, bezpieczeństwo
  • danie bezpieczeństwa prawnego – bardzo ważne („MO to czasem działanie na pograniczu prawa”)
  • pomocne ułatwienia ze sprawami formalnymi, działami administracyjnym, księgowym

Prowadząca: Marta Henzler

Uczestnicy:

• Krzysztof Mikołajewski i Michał Mioduszewski - Wolskie Centrum Kultury
• Anna Fiszer-Nowacka i Aleksandra Antoniuk - Spotykalnia, Biblioteka Publiczna Dzielnicy Bemowo m.st. Warszawy

Podsumowanie warsztatu:

Uczestniczki tego warsztatu(grupa 20 osobowa) miały okazję wzmocnić swoją odwagę do stawiania granic  oraz poszerzyć swój zasób konstruktywnego reagowania w trudnych sytuacjach z Klientami/Klientkami, którzy przekraczają ich granice.

Już na początku spotkania, które rozpoczęło się przedstawieniem się uczestniczek (imię, nazwa organizacji w której pracuję, co mnie fascynuje/przynosi radość w pracy ze społecznością lokalną?) widoczna była duża energia grupy, otwartość i zaciekawienie  oraz  potrzeba dzielenia się wiedzą i czerpania jej od innych, jak również uczenia się w sposób aktywny- poprzez doświadczanie.

Uczestniczki podczas warsztatu:

• żywo dyskutowały np. na temat granic lub dobrych praktyk związanych ze sposobami radzenia sobie w sytuacjach gdy są one przekraczane,

Oto wnioski z dyskusji na temat granic

GRANICE CZŁOWIEKA :  rodzaje : fizyczne, psychologiczne (emocjonalne, duchowe, intelektualne); sztywne (nieprzepuszczalne lub mało przepuszczalne), luźne(dużo przepuszczalne, całkiem przepuszczalne) plastyczne(stałe ale przepuszczalne)

Fizyczne – mają związek z ciałem i przestrzenią wokół niego; określają barierę intymności fizycznej

Dystanse interpersonalne: publiczny, społeczny, indywidualny, intymny.

Zależą od norm kulturowych i indywidualnych

Psychologiczne- niewidoczne, odczuwane w świecie wewnętrznym, w świecie emocji i przeżyć i swoich myśli/ autorefleksji

Zróżnicowane i indywidualne, powstają i kształtują się w kontakcie z ludźmi.

Pokazujemy je światu werbalnie i niewerbalnie

Świadomość własnych granic – świadomość kim jestem

• doświadczały w ćwiczeniach rozpoznawania i stawiania granic,

• poznały asertywne narzędzia ułatwiające poznawanie/określanie swoich granic jak również stawianie granic (asertywna odmowa, komunikat : ja”, asertywna interwencja, wyrażanie potrzeb i oczekiwań) oraz

• szukały konstruktywnych rozwiązań trudnych sytuacji .

• określały zachowania przekraczające ich granice. : wywieranie presji, manipulowanie, interpretowanie naszych zachowań, nadopiekuńczość, inwazja, kontrola, atak werbalny, atak fizyczny, plotkowanie – brak zachowania zasady poufności…

• miały okazję zaplanować zmianę stosując model ZET(Z- zdiagnozowanie czy i jakie moje granice zostały przekroczone; E- efekt – jakiego efektu oczekuję po swojej interwencji i T- technika – jaką strategię/ jakie narzędzie zastosuję jako interwencja)

Poprzez pracę w zmieniających się podgrupach poznawały się, wymieniały doświadczeniami, dobrymi praktykami, dzieliły się wiedzą. Miały okazję do uczenia się z różnorodności.

Na koniec warsztatu bardzo doceniły ten integracyjny i edukacyjny aspekt uczenia się i wyraziły motywację do dalszego poszerzania kompetencji w zakresie komunikacji, asertywności, zarządzania emocjami i grupą(w tym np. wymieniały” delegowanie”).

Prowadząca: Agnieszka Zarzycka - Certyfikowana trenerka umiejętności psychospołecznych, treningu interpersonalnego  oraz superwizorka rekomendowana przez Polskie Towarzystwo Psychologiczne. Superwizorka Stowarzyszenia Trenerów Organizacji Pozarządowych STOP. Posiada certyfikat pracy trenerskiej i coachingowej Metodą TROP – superwizorka. Certyfikowana konsultantka Extended Disc. Dyrektor programowy i zarządzający w firmie Perspecto. Ma ponad dwudziestoletnie doświadczenie w prowadzeniu projektów i  szkoleń, zarządzaniu zespołem, organizacją oraz 15 letnie w coachingu. Specjalizuje się w: uczeniu i zarządzaniu wiedzą, rozwoju umiejętności trenerskich, coachingowych, mentoringowych i interpersonalnych(m.in. komunikacja, asertywność, rozwiązywanie konfliktów, inteligencja emocjonalna) zarządzaniu i przywództwie, budowaniu zespołu, zarządzaniu zmianą, zarządzaniu sytuacjami konfliktowymi  oraz obsłudze klienta. Facylituje procesy w organizacjach związane z: integracją, wprowadzaniem zmian w organizacjach,  wymianą wiedzy, twórczym rozwiązywaniem problemów, rozwiązywaniem konfliktów oraz wypracowaniem strategii zarządzania organizacją. Prowadzi coachingi zespołu m.in. metodą Action Learning WIAL. Pracuje w paradygmacie systemowym.

Prowadząca: Kasia Gorzędowska - trenerka z ponad 20-letnim doświadczeniem w prowadzeniu szkoleń interpersonalnych. Od 2002 roku posiada rekomendacje Polskiego Towarzystwa Psychologiczne PTP oraz Stowarzyszenia Trenerów Organizacji Pozarządowych STOP. Prowadzi szkolenia z zakresu kompetencji społecznych dla organizacji pozarządowych, administracji publicznej i biznesu. Od 2010 roku współpracuje z Uniwersytetem Warszawskim. Wraz z Fundacją Rozwoju Społeczeństwa Informacyjnego szkoliła w całej Polsce bibliotekarzy i bibliotekarki w ramach Programu Rozwoju Bibliotek. Szkoli nauczycieli (jest trenerką ORKE WSIP) i trenerów (m.in. w Szkole Trenerów TROP, w Szkołach Trenerów STOPu, w projektach współfinansowanych przez EFS). Pracuje dla dużych korporacji (rozwija kadrę menedżerską).