Władysław Bartoszewski, (ur. 19 lutego 1922 r. w Warszawie, zm. 24 kwietnia 2015 r. w Warszawie)
Honorowy Obywatel Warszawy od kwietnia 1999 roku.
Tytuł nadany uchwałą Rady m. st. Warszawy Nr X/62/99 z dnia 12 kwietnia 1999 roku.
Dziennikarz, historyk, działacz publiczny oraz dyplomata i polityk.
Ukończył warszawskie szkoły: Gimnazjum im. św. St. Kostki oraz Liceum Humanistyczne Towarzystwa Wychowawczo-Oświatowego "Przyszłość"; egzamin maturalny złożył w 1939 r.
We wrześniu 1940 roku w jednym z pierwszych transportów z Warszawy został wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Zwolniony po kilku miesiącach, latem 1941 r. zdał władzom Polskiego Państwa Podziemnego relację o sytuacji w obozie. W połowie 1942 r. był jednym ze współzałożycieli "Żegoty", jedynej w okupowanej Europie organizacji podziemnej, niosącej pomoc Żydom skazanym na zagładę. Działał w Biurze Informacji i Propagandy Komendy Głównej, a także pełnił funkcję sekretarza redakcji "Biuletynu Informacyjnego". W latach 1942-1944 został zastępcą kierownika tzw. komórki więziennej przy Departamencie Spraw Wewnętrznych Delegatury Rządu, zbierającej i opracowującej informacje z hitlerowskich katowni, m.in. Pawiaka. Uczestniczył w Powstaniu Warszawskim.
20 września odznaczono go Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami, a 4 października otrzymał Krzyż Walecznych.
Za działalność w czasie okupacji był więziony w latach 1946-1948 i 1949-1954. W grudniu 1948 r. został przyjęty na trzeci rok polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim, ale naukę przerwało aresztowanie i pięcioletni pobyt w więzieniu. Od lat 70. działał w strukturach opozycji. W latach 1973-1982 i 1984-1985 prowadził wykłady z historii najnowszej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, w latach 80. gościł z wykładami w Niemczech. Jest autorem ok. 40 książek i prawie1500 artykułów. Wiele publikacji poświęcił Warszawie, m.in.: Warszawski pierścień śmierci, Palmiry, Straceni na ulicach miasta, Dni walczącej stolicy; jest współautorem monografii źródłowej Ludność cywilna w Powstaniu Warszawskim.
W roku 1995 i ponownie w latach 2000-2001 sprawował urząd ministra spraw zagranicznych. Niestrudzenie poświęca się działalności społecznej, naukowej oraz politycznej.
Jest Honorowym Obywatelem Gdyni, Wrocławia, Gdańska, Szczecina, Sopotu, Dolnego Śląska i gminy Oświęcim. Posiada doktorat honoris causa, m.in. Uniwersytetu Warszawskiego, Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II.
Odznaczony m.in.: Orderem Orła Białego, Krzyżem Komandorskim Orderu Legii Honorowej, Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, także Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec.
>> english version