9 października 2021 r. na tyłach ogrodów Zamku Królewskiego odsłonięto pomnik upamiętniający prezydentów Warszawy, Stefana Starzyńskiego i Juliana Spitosława Kulskiego. Podczas uroczystości Radę m.st. Warszawy reprezentowali: Sławomir Potapowicz, wiceprzewodniczący Rady m.st. Warszawy oraz radni Aleksandra Śniegocka-Goździk i Piotr Żbikowski. Prezydenta Warszawy, Rafała Trzaskowskiego reprezentował, Włodzimierz Karpiński - Sekretarz m.st. Warszawy.
Inicjatorem i pomysłodawcą postawienia pomnika był prof. Julian Eugeniusz Kulski - powstaniec warszawski, płk Wojska Polskiego, profesor architektury, wieloletni współpracownik Banku Swiatowego oraz fundator Fundacji Kulskich. Pomnik przedstawia sylwetki Stefana Starzynskiego
i Juliana Spitosława Kulskiego - prezydentów Warszawy, niezwykle zasłużonych dla rozwoju stolicy, budowniczych przedwojennej stolicy i bohaterskich obrońców miasta we wrześniu 1939 r. Przygotowanie projektu i wykonanie monumentu fundacja powierzyła Pawłowi Pietrusińskiemu, dla którego inspiracją było historyczne zdjęcie z 1937 r., wykonane podczas spaceru obu Prezydentów przy bulwarach wiślanych. Jak napisała na swojej stronie fundacja, pomnik powstał dzięki inspiracji historyka sztuki i varsavianisty Kazimierza Sztarbałło. Wydarzeniu patronowała Fundacja Kulskich na rzecz relacji polsko-amerykańskich.
Julian Kulski
Julian Spitosław Kulski urodził się 5 grudnia 1892, zmarł 18 sierpnia 1976 - w Warszawie. Był oficerem piechoty Legionów Polskich i Wojska Polskiego, politykiem i samorządowcem, a od 1935 r. wiceprezydentem Warszawy. Po aresztowaniu Stefana Starzyńskiego, od 28 października 1939 do 5 sierpnia 1944 roku był komisarycznym burmistrzem miasta. Sprawował tę funkcję za zgodą władz Polskiego Państwa Podziemnego i rządu na uchodźstwie.
5 sierpnia 1944 r. złożył funkcje na ręce Marcelego Porowskiego, Delegata Rządu na Warszawę.
Po wojnie pracował w Miejskim Archiwum zajmuąc się sprawozdaniami z działalności Zarządu Miasta w okresie okupacji, w Stołecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym w Warszawie oraz w Gliwicach. W latach 1951-1959 był dyrektorem w Dyrekcji Budowy Osiedli Robotniczych (od 1946 wicedyrektorem stołecznej Dyrekcji Osiedli Robotniczych). 31 grudnia 1959 r. przeszedł na emeryturę.
