W umowie sprzedaży, jak w każdej umowie, występują co najmniej dwie strony.
W umowie sprzedaży konsumenckiej stronami są konsument i przedsiębiorca.
Za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą takiej czynności prawnej (czyli np. zawierającej umowę), która nie jest związana bezpośrednio z działalnością gospodarczą lub zawodową tej osoby (konsumenta). To oznacza, że nie każdy kupujący może być uznany za konsumenta. To ważne rozróżnienie, bowiem prawo konsumenckie nie ma zastosowania do umów zawieranych pomiędzy dwoma przedsiębiorcami ani pomiędzy dwoma konsumentami.
Przykład:
Pani Jola kupiła nowy czajnik do swojego biura, na fakturze wpisano nazwę i NIP jej firmy.
(Ta umowa nie podlega przepisom konsumenckim, jest to umowa między dwoma przedsiębiorcami.)Czajnik bardzo się Pani Joli spodobał, więc postanowiła taki sam kupić sobie do domu.
(Do tej umowy mają zastosowanie przepisy konsumenckie, umowę zawarła konsumentka z przedsiębiorcą.)Swój stary czajnik Pani Jola natychmiast sprzedała sąsiadce.
(Umowa między Panią Jolą i sąsiadką nie jest umową konsumencką.)
Jako konsument zawierasz codziennie wiele umów z przedsiębiorcami.
Umowa jest zawarta, gdy strony zgodzą się na jej wszystkie postanowienia.
PAMIĘTAJ!
- Nie powinieneś zawierać umowy, dopóki nie jesteś pewien, że znasz jej wszystkie warunki.
- Nie bój się zadawania pytań sprzedawcy (usługodawcy), ani podawania własnych propozycji co do warunków umowy – przecież chodzi o twoje pieniądze i twój interes.
- Obowiązuje zasada ogólna – negocjujemy, a więc musimy dojść do porozumienia w każdym punkcie, który jest dyskutowany.
- Każdą umowę sporządzoną na piśmie czytaj przed podpisaniem.
Podstawa prawna:
art. 22 [1] kodeksu cywilnego